| | | | | | |
|
بهر صبوح از درم مست در آمد نگار |
|
غالیه برده پگاه بر گل سوری بکار |
|
|
بسته من اسب ندم پس بگه صبح دم |
|
کرد زبان عذرخواه آن بت سیمین عذار |
|
|
بلبله برداشت زود کرد پس آنگه سلام |
|
گفت بود سه شراب داروی درد خمار |
|
|
جام ز عشق لبش خنده زنان شد چو گل |
|
وز لب خندان او بلبله بگریست زار |
|
|
چون سه قدح کرد نوش درج گهر برگشاد |
|
قند فشان شد ز لب آن صنم قندهار |
|
|
بلبل نطقش به ناز غنچهی لب کرد باز |
|
گشت ز مل عارضش همچون گل کامکار |
|
|
گفت مخور غم بیا باده خور از بهر آنک |
|
غم نخورد هر که را هست چو من غمگسار |
|
|
زین می خوش همچو من نوش کن ای خوش سخن |
|
از سر رنج و حزن خیز و برآور دمار |
|
|
خاصه که مهر سپهر گوشهی خوشه گذاشت |
|
و آتش گردون گرفت پله لیل و نهار |
|
|
کعب پیاله بگیر قد قنینه بپیچ |
|
گوش چغانه بمال، سینهی بربط بخار |
|
|
بعد سه رطل گران مدح وزیر جهان |
|
گفت که خاقانیا یاد چه داری بیار |
|
|
خواجه و دستور شاه داور ملک و سپاه |
|
دین عرب را پناه ملک عجم را فخار |
|