| | | | | | |
|
تا نفخات ربیع صور دمید از دهان |
|
کالبد خاک را نزل رسید از روان |
|
|
غاشیهدار است ابر بر کتف آفتاب |
|
غالیهسای است باد بر صدف بوستان |
|
|
کرد قباهای گل خشتک زرین پدید |
|
کرد علمهای روز پرچم شب را نهان |
|
|
روز به پروار بود فربه از آن شد چنین |
|
شب تن بیمار داشت لاغر ازین شد چنان |
|
|
عکس شکوفه ز شاخ بر لب آب اوفتاد |
|
راست چو قوس قزح برگذر کهکشان |
|
|
مریم دوشیزه باغ، نخل رطب بید بن |
|
عیسی یک روزه گل، مهد طرب گلستان |
|
|
نی عجب ار جای برف گرد بنفشه است از آنک |
|
معدن کافور هست خطهی هندوستان |
|
|
شاخ چو آدم ز باد زنده شد و عطسه داد |
|
فاخته الحمد خواند گفت که جاوید مان |
|
|
دوش که بود از قیاس شکل شب از ماه نو |
|
هندوی حلقه به گوش گرد افق پاسبان |
|
|
داد نقیب صبا عرض سپاه بهار |
|
کز دو گروهی بدید یاوگیان خزان |
|
|
خیل بنفشه رسید با کله دیلمی |
|
سوسن کن دید کرد آلت زوبین عیان |
|
|
شاه ریاحین بساخت لشکر گاه از چمن |
|
نیسان کان دید کرد لشکری از ضیمران |
|
|
بید برآورد برگ آخته چون گوش اسب |
|
سبزه چو آن دید گرد چارهی برگستوان |
|
|
از پی سور بهار یاسمن آذین ببست |
|
بستان کان دید کرد قبهای از ارغوان |
|
|
لاله چو جام شراب پارهی افیون در او |
|
نرگس کان دید از زر تر جرعه دان |
|
|
بود سر کوکنار حقهی سیماب رنگ |
|
غنچه که آن دید کرد مهرهی شنگرفسان |
|
|
مجلس گلزار داشت منبری از شاخ سرو |
|
بلبل کان دید کرد زمزمهی بیکران |
|
|
قمری درویش حال بود ز غم خشک مغز |
|
نسرین کان دید کرد لخلخهی رایگان |
|
|
فاخته گفت از سخن نایب خاقانیم |
|
گلبن کن دید کرد مدحت شاه امتحان |
|
|
شاه سلاطین فروز خسرو شروان که چرخ |
|
خواند به دوران او شروان را خیروان |
|
|
زهره و دهره بسوخت کوکبهی رزم او |
|
زهرهی زهره به تیغ دهرهی دهر از سنان |
|
|
گوشه و خوشه بساخت از پی مجد و ثنا |
|
گوشهی عرش از سریر، خوشهی چرخ از بنان |
|
|
دولت و صولت نمود شیر علمهای او |
|
دولت ملک عجم، صولت تیغ یمان |
|
|
پایه و مایه گرفت هم کف و هم جام او |
|
پایهی بحر محیط، مایهی حوض جنان |
|
|
راحت و ساحت نگر از در او مستعار |
|
راحت جان از خرد، ساحت کون از مکان |
|
|
غایت و آیت شناس نامزد حضرتش |
|
غایت نصر از غزا، آیت وحی از بیان |
|
|
یافته و بافته است شاه چو داود و جم |
|
یافته مهر کمال، بافته درع امان |
|
|
ساخته و تاخته است بخت جهانگیر او |
|
ساخته شعرا براق تاخته بر فرقدان |
|
|
سوده و بوده شمار اشهب میمونش را |
|
سوده قضا در رکاب، بوده قدر در عنان |
|
|
بسته و خسته روند تیغ وران پیش او |
|
بسته به شست کمند، خسته به گرز گران |
|
|
ای به شبستان ملک با تو ظفر خاصگی |
|
وای به دبستان شرع با تو خرد درس خوان |
|
|
کعبهی جان صدر توست، چار ملک چار رکن |
|
رستم دین قدر توست هفت فلک هفتخوان |
|
|
قدر تو کی دل نهد بر فلک و چون بود |
|
در وطن عنکبوت کرگدن و آشیان |
|
|
دهر جلال تو دید ایمان آورد و گفت |
|
کای ملکوت اسجد و اکادم وقت است هان |
|
|
تیغ تو داند که چیست رمز و اشارات دین |
|
طرفه بود هندویی از عربی ترجمان |
|
|
نیست نظیر تو خصم خود نبود یک بها |
|
تاج سر کوکنار، افسر نوشیروان |
|
|
در دل دشمن نگر مانده ز تیغت خیال |
|
چون شبهگون شیشهای نقش پری اندران |
|
|
حلق بداندیش را وقت طناب است از آنک |
|
گردن قرابه را هست نکو ریسمان |
|
|
گونهی حصرم گرفت تیغ تو و بر عدو |
|
ناشده انگور می، سرکه شد اندر زمان |
|
|
چرخ مقرنس نهاد قصر مشبک شود |
|
چو ز گشاد تو رفت چوبهی تیر از کمان |
|
|
رو که جهان ختم کرد بر تو جهان داشتن |
|
بر دگران گو فلک عزلت شاهی بران |
|
|
از کف و شمشیر توست معتدل ارکان ملک |
|
زین دو اگر کم کنی ملک شود ناتوان |
|
|
راستی چنگ را بیست و چهار است رود |
|
چون یکی از وی گسست کژ شود او بیگمان |
|
|
گرچه بدون تو چرخ تاج و نگین داد لیک |
|
رقص نزیبد ز بز، تیشه زنی از شبان |
|
|
گرچه مشعبد ز موم خوشهی انگور ساخت |
|
ناید از آن خوشهها آب خوشی در دهان |
|
|
گر فلکت بنده گشت نقص کمال تو نیست |
|
رونق سکبا نرفت، گر تره آمده به خوان |
|
|
کی شود از پای مور دست سلیمان به عیب |
|
کی کند از مرغ گل صنعت عیسی زبان |
|
|
خسرو صاحب خراج بر سر عالم توئی |
|
بنده به دور تو هست شاعر صاحبقران |
|
|
گر به جهان زین نمط کس سخنی گفته است |
|
بنده به شمشیر شاه باد بریده زبان |
|
|
شاه جهان نظم غیر داند از سحر من |
|
اهل بصر گوشت گاو دانند از زعفران |
|
|
گرچه به چشم عوام سنگچه چو لولو است |
|
لیک تف آفتاب فرق کند این و آن |
|
|
ای فر پر هماتی سایهی درگاه تو |
|
شهپر جبریل باد بر سر تو سایبان |
|
|
باد خورنده چو خاک جرعهی جام تو جم |
|
باد برنده چو مور ریزهی خوان تو جان |
|
|
هاتف نوروز باد بر تو دعا گوی خیر |
|
تا ابد آمین کناد عاقلهی انس و جان |
|