| | | | | | |
|
خاک سیاه بر سر آب و هوای ری |
|
دور از مجاوران مکارم نمای ری |
|
|
در خون نشستهام که چرا خوش نشستهام |
|
این خواندگان خلد به دوزخ سرای ری |
|
|
آن را که تن به اب و هوای ری آورند |
|
دل آب و جان هوا شد از آب و هوای ری |
|
|
ری نیک بد ولیک صدورش عظیم نیک |
|
من شاکر صدور و شکایت فزای ری |
|
|
نیک آمدم به ری، بد ری بین به جای من |
|
ایکاش دانمی که چه کردم به جای ری |
|
|
عقرب نهند طالع ری من ندانم آن |
|
دانم که عقرب تن من شد لقای ری |
|
|
سرد است زهر عقرب و از بخت من مرا |
|
تبهای گرم زاد ز زهر جفای ری |
|
|
ای جان ری فدای تن پاک اصفهان |
|
وی خاک اصفهان حسد توتیای ری |
|
|
از خاص و عام ری همه انصاف دیدهام |
|
جور من است ز آب و گل جان گزای ری |
|
|
میر منند و صدر منند و پناه من |
|
سادات ری، ائمهی ری، اتقیای ری |
|
|
هم لطف و هم قبول و هم اکرام یافتم |
|
ز احرار ری و افاضل ری و اولیای ری |
|
|
از بس مکان که داده و تمکین که کردهاند |
|
خشنودم از کیای ری و ازکیای ری |
|
|
چون نیست رخصه سوی خراسان شدن مرا |
|
هم باز پس شوم نکشم پس بلای ری |
|
|
گر باز رفتنم سوی تبریز اجازت است |
|
شکرانه گویم از کرم پادشای ری |
|
|
ری در قفای جان من افتاد و من به جهد |
|
جان میبرم که تیغ اجل در قفای ری |
|
|
دیدم سحرگهی ملک الموت را که پای |
|
بیکفش میگریخت ز دست و بای ری |
|
|
گفتم تو نیز؟ گفت چو ری دست برگشاد |
|
بویحیی ضعیف چه باشد به پای ری |
|