| | | | | | |
|
در این منزل اهل وفایی نیابی |
|
مجوی اهل کامروز جایی نیابی |
|
|
عجوز جهان در نکاح فلک شد |
|
که جز عذر زادنش رایی نیابی |
|
|
بلی در زناشوئی سنگ و آهن |
|
بجز نار بنت الزنایی نیابی |
|
|
اگر کیمیای وفا جستا خواهی |
|
جز از دست هر خاکپایی نیابی |
|
|
دمی خاکپایی تو را مس کند زر |
|
پس از خاک به کیمیایی نیابی |
|
|
نفس عنبرین دار و آه آتشین زن |
|
کزین خوشتر آب و هوایی نیابی |
|
|
به آب خرد سنگ فطرت بگردان |
|
کزین تیزتر آسیایی نیابی |
|
|
در این هفت ده زیر و نه شهر بالا |
|
ورای خرد ده کیایی نیابی |
|
|
ولیکن به نه شهر اگر خانه سازی |
|
به از دل در او کد خدایی نیابی |
|
|
چه باید به شهری تنشستن که آنجا |
|
بجز هفت ده روستایی نیابی |
|
|
همه شهر و ده گر براندازی الا |
|
علفخانهی چارپایی نیابی |
|
|
به شب شهر غوغای یاجوج گیرد |
|
به روزش سکندر دهایی نیابی |
|
|
زنی رومی آید کند کاغذین سد |
|
که از هندی آهن بنایی نیابی |
|
|
همه شهر یاجوج گیرد دگر شب |
|
که سد زنان را بقایی نیابی |
|
|
برون ران ازین شهر و ده رخش همت |
|
که اینجاش آب و چرایی نیابی |
|
|
به همت ورای خرد شو که دل را |
|
جز این سدرة المنتهایی نیابی |
|
|
به دل به رجوع تو کان پیر دین را |
|
بجز استقامت عصایی نیابی |
|
|
فلک هم دو تا پشت پیری است کورا |
|
عصا جز خط استوایی نیابی |
|
|
دلت آفتابی کز او صدق زاید |
|
که جز صادق ابن الذکایی نیاب |
|
|
به صورت دو حرف کژ آمد دل، اما |
|
ز دل راستگوتر گوایی نیابی |
|
|
الف راست صورت صواب است لیکن |
|
اگر کژ شود هم خطایی نیابی |
|
|
نه نون و القلم هم کژ است اول آنگه |
|
بجز راستش مقتدایی نیابی |
|
|
ز دل شاهدی ساز کو را چو کعبه |
|
همه روی بینی قفایی نیابی |
|
|
چو دل کعبه کردی سر هر دو زانو |
|
کم از مروهای یا صفایی نیابی |
|
|
برو پیل پندار از کعبهی دل |
|
برون ران کز این به وغایی نیابی |
|
|
بیا کعبهی عزت دل ز عزی |
|
تهی کن کز این به غزایی نیابی |
|
|
گر از کعبه در دیر صادق دل آیی |
|
به از دیر حاجت روایی نیابی |
|
|
ور از دیر زی کعبه بیصدق پویی |
|
به کعبه قبول دعایی نیابی |
|
|
رفیق طرب را وداعی کن ار نه |
|
ز داعی غم مرحبایی نیابی |
|
|
در این جایگه غم مقیم است کورا |
|
بجز پردهی دل وطایی نیابی |
|
|
به دیماه خوف آتش غم سپر کن |
|
که اینجا ربیع رجایی نیابی |
|
|
چو سرسام سرد است قلب شتا را |
|
دوا به ز قلب شتایی نیابی |
|
|
به غم دل بنه کاینهی خاطرت را |
|
جز از صیقل غم جلایی نیابی |
|
|
غم دین زداید غم دنیی از تو |
|
که بهتر ز غم غم زدایی نیابی |
|
|
ولیکن ز هر غم مجوی انس زیرا |
|
ز هر مرغ ملک سبایی نیابی |
|
|
منه مهره کز راست بازان معنی |
|
در این تخته نرد آشنایی نیابی |
|
|
همه عاجز شش در و مهره در کف |
|
به همت مششدر گشایی نیابی |
|
|
اگر کم زنی هم به کم باش راضی |
|
که دل را بیشی هوایی نیابی |
|
|
دغا در سه شش بیش بینی ز یاران |
|
چو یک نقش خواهی دغایی نیابی |
|
|
اگر ثلثی از ربع مسکون بجوئی |
|
وفا و کرم هیچ جایی نیابی |
|
|
عقاقیر صحرای دلهاست این دو |
|
که سازندهتر زین دوایی نیابی |
|
|
دو بر گند بر یک شجر لیکن آن را |
|
جز از فیض قدسی نمایی نیابی |
|
|
ازین دو عقاقیر صحرای دلها |
|
در این هفت دکان گیایی نیابی |
|
|
وفا باری از داعی حق طلب کن |
|
کز این ساعیان جز جفایی نیابی |
|
|
کرم هم ز درگاه حق جوی کز کس |
|
حقوق کرم را ادایی نیابی |
|
|
دم عیسوی جوی کسیب جان را |
|
ز داروی ترسا شفایی نیابی |
|
|
در یوسفی زن که کنعان دل را |
|
ز صاع لیمان عطایی نیابی |
|
|
ببر بیخ آمال تا دل نرنجد |
|
که بر خوان دونان صلایی نیابی |
|
|
خرد را چه گوئی که بر خوان دو نان |
|
ابا بینی ار خود ابایی نیابی |
|
|
چو شل کرده باشی رگ آب دیده |
|
بصر بستهی توتیایی نیابی |
|
|
چو گرگ اجری از پهلوی زاغ کم خور |
|
که برخوان چنان خوش لقایی نیابی |
|
|
فرشته شو ارنه پری باش باری |
|
که همکاسه الا همایی نیابی |
|
|
نکوئی مجو از کس و پس نکوئی |
|
چنان کن که از کس جزایی نیابی |
|
|
جزای نکوئی است نام نکوئی |
|
که بالای آن در فزایی نیابی |
|
|
تن شمع را روشنی سربها بس |
|
که از طشت زر سربهایی نیابی |
|
|
نه خاکی که بیرون نیاری ودیعت |
|
اگر سیم مزد از سقایی نیابی |
|
|
نه نیز آتشی کز سر خام طمعی |
|
غذا کم پزی گر غذایی نیابی |
|
|
نه عودی که خوش دم بسوزی چو عاشق |
|
اگر چون شکر دلربایی نیابی |
|
|
اسیران خاکند امیران اول |
|
که چون خاک عبرت فزایی نیابی |
|
|
به کم مدت از تاج داران اکنون |
|
نبیره نبینی، نیایی نیابی |
|
|
گدای مجرد صفت را که روزی |
|
سرش رفت جز پادشایی نیابی |
|
|
ولی پادشه را که یک لحظه از سر |
|
کله گم شود جز گدایی نیابی |
|
|
گرفتم فنا خسروی نقش اول |
|
ز خسرو شدن جز فنایی نیابی |
|
|
وگر نیز کیخسروی آخر آخر |
|
کیانی کیان بی و بایی نیابی |
|
|
ازین شیر سگ خورده شیری نبینی |
|
وزین شوره مردم گیایی نیابی |
|
|
ازین ریمن آید کرم؟ نی نیاید |
|
ز ریم آهن اقلیمیایی نیابی |
|
|
مجوی از جهان مردمی، کاین امانت |
|
به نزدیک دور از خدایی نیابی |
|
|
ندانی که تریاک چشم گوزنان |
|
ز دندان هیچ اژدهایی نیابی |
|
|
اگر کرم شب تاب آتش نماید |
|
از آن آتش انس و سنایی نیابی |
|
|
ز دو نان که برق سرابند از اول |
|
به آخر سحاب سخایی نیابی |
|
|
قضات از در ظالمان کرد فارغ |
|
ازین دادگرتر قضایی نیابی |
|
|
تو ویک تنه غربت و وحش صحرا |
|
که از مرغ خانه نوایی نیابی |
|
|
چو عیسی که غربت کند سوی بالا |
|
بجز سوزنش رشتهی تایی نیابی |
|
|
تو چون نام چوئی ز نان جوی بگسل |
|
که جم را به مور اقتدایی نیابی |
|
|
ببین همت سنگ آهنربا را |
|
که آن همت از کهربایی نیابی |
|
|
اگر کبریا بینی از نار شاید |
|
ز کبریت هم کبریایی نیابی |
|
|
ز خاقانی این منطق الطیر بشنو |
|
که چون او معانی سرایی نیابی |
|
|
لسان الطیور از دمش یابی ارچه |
|
جهان را سلیمان لوایی نیابی |
|
|
سخنهاش موزون عیار آمد آوخ |
|
که ناقد بجز ژاژخایی نیابی |
|
|
بلی ناقد مشک یا دهن مصری |
|
بجز سیر یا گندنایی نیابی |
|
|
گر این فصل بر کوه خوانی همانا |
|
که جز بارک الله صدایی نیابی |
|
|
بهاری است خوش چون گل نخل بندان |
|
که از زخم خارش عنایی نیابی |
|