| | | | | | |
|
دست صبا برفروخت مشعلهی نوبهار |
|
مشعله داری گرفت کوکبهی شاخ سار |
|
|
ز آتش خورشید شد نافهی شب نیم سوخت |
|
قوت از آن یافت روز خوش دم از آن شد بهار |
|
|
خامهی ما نیست طلع، چهره گشای بهار |
|
نایب عیسی است ماه، رنگرز شاخ سار |
|
|
گشت ز پهلوی باد خاک سیه سبز پوش |
|
گشت ز پستان ابر دهر خرف شیر خوار |
|
|
پروز سبزه دمید بر نمط آب گیر |
|
زلف بنفشه خمید بر غبب جویبار |
|
|
نرگس بر سر گرفت طشت زر از بهر خون |
|
تارک گلبن گشاد نیشتر از نوک خار |
|
|
شاه ریاحین به باغ خیمهی زربفت زد |
|
غنچه که آن دید ساخت گنبدهی مشک بار |
|
|
آب ز سبزه گرفت جوشن زنگار گون |
|
سوسن کان دید ساخت نیزهی جوشن گذار |
|
|
سرو ز بالای سر پنجهی شیران نمود |
|
لاله که آن دید ساخت گرد خود آتش حصار |
|
|
یاسمن تازه داشت مجمرهی عود سوز |
|
شاخ که آن دید ساخت برگ تمام از نثار |
|
|
خیری بیمار بود خشک لب از تشنگی |
|
ژاله که آن دید ساخت شربت کوثر گوار |
|
|
ز آتش روز ارغوان در خوی خونین نشست |
|
باد که آن دید ساخت مروحه دست چنار |
|
|
بر چمن آثار سیل بود چو دردی منی |
|
فاخته کان دید ساخت ساغری از کوکنار |
|
|
فیض کف شهریار خلعت گل تازه کرد |
|
بلبل کان دید گشت مدحگر شهریار |
|
|
شاه علاء الدول، داور اعظم که هست |
|
هم ازلش پیشرو هم ابدش پیش کار |
|
|
خست به زخم حسام گردهی گردون تمام |
|
بست به بند کمند گردن دهر استوار |
|
|
ای به گه امتحان ز آتش شمشیر تو |
|
گنبد حراقه رنگ سوخته حراقهوار |
|
|
نام خدنگ تو هست صرصر جودی شکاف |
|
کنیت تیغ تو هست قلزم آتش بخار |
|
|
از پی تهذیب ملک قبض کنی جان خصم |
|
کز پی تریاک نوش نفع کند قرص مار |
|
|
تیغ تو با آب و نار ساخت بسی لاجرم |
|
هم شجر اخضر است هم ید بیضا و نار |
|
|
مرد کشد رنج آز از جهت آرزو |
|
طفل برد درد گوش از قبل گوشوار |
|
|
از فزع آنکه هست هیبت تو نسل بر |
|
خصم تو را آب پشت خون شود اندر زهار |
|
|
بیخ جهان عزم توست بیخ فلک نفس کل |
|
میخ زمان عدل توست، میخ زمین کوهسار |
|
|
هست سه عادت تو را: بخشش و مردی و دین |
|
دست سه عادات توست تخم سعادات کار |
|
|
در کف بحر کفت غرقه شود هفت بحر |
|
آنک جیحون گواست شرح دهد با بحار |
|
|
فرق تو را در خورد افسر سلطانیت |
|
گر چه بدین مرتبت غیر تو شد کام کار |
|
|
مملکه شه باز راست گر چه خروش از نسب |
|
هست به سر تاجور، هست به دم طوق دار |
|
|
با تو نیارد جهان خصم تو را در میان |
|
گر همه عنقا به مهر پروردش در کنار |
|
|
گر چه ز نارنج پوست طفل ترازو کند |
|
لیک نسنجد بدان زیرک زر عیار |
|
|
صورت مردان طلب کز در میدان بود |
|
نقش بر ایوان چه سود رستم و اسفندیار |
|
|
عالم خلقت ز غیب هژده هزار آمده است |
|
عالم اعظم توئی از پس هژده هزار |
|
|
گر چه ز بعد همه آمدهای در جهان |
|
از همهای برگزین، بر همه کن افتخار |
|
|
ز آن سه نتیجه که زاد بود غرض آدمی |
|
لیک پس هر سه یافت آدمی این کار و بار |
|
|
احمد مرسل که هست پیش رو انبیاء |
|
بود پس انبیا دولت او را مدار |
|
|
صبح پس شب رسد بر کمر آسمان |
|
گل پس سبزه دمد بر دهن مرغزار |
|
|
چون کنی از نطع خاک رقعهی شطرنج رزم |
|
از پس گرد نبرد چرخ شود خاکسار |
|
|
شیر علم را حیات تحفه دهی تا شود |
|
پنجهی شیران شکن، حلق پلنگان فشار |
|
|
در تب ربع اوفتد سبع شداد از نهیب |
|
تخت محاسب شود قبهی چرخ از غبار |
|
|
از خوی مردان شهاب روی بشوید به خون |
|
وز سم اسبان نبات جعد نهد بر عذار |
|
|
مرگ شود بوالعجب، تیغ شود گندنا |
|
کوس شود عندلیب، خاک شود لاله زار |
|
|
کرکس و شیر فلک طعمه خوران در مصاف |
|
ماهی و گاو زمین لرزه کنان زیر بار |
|
|
چرخ چو لاله به دل در خفقان رفته صعب |
|
دهر چو نرگس به چشم در یرقان مانده زار |
|
|
چون تو برآری حسام پیش تو آرد سجود |
|
گنبد صوفی لباس بر قدم اعتذار |
|
|
امر دهد کردگار کای ملکوت احتیاط |
|
پند دهد روزگار کای ثقلین اعتبار |
|
|
فاش کند تیغ تو قاعدهی انتقام |
|
لاش کند رمح تو مائدهی کار زار |
|
|
باز شکافی به تیر سینهی اعدا چو سیب |
|
بازنمایی به تیغ دانهی دلها چو نار |
|
|
تا مژه برهم زنی چون مژه باهم کنی |
|
رایت دین بر یمین، آیت حق بر یسار |
|
|
ای ملک راستین بر سر تو سایبان |
|
وی فلک المستقیم از در تو مستعار |
|
|
در کنف صدر توست رخت فضایل مقیم |
|
با شرف قدر توست بخت افاضل به کار |
|
|
در روش مدح تو خاطر خاقانی است |
|
موی معانی شکاف روی معالی نگار |
|
|
مشرق و مغرب مراست زیر درخت سخن |
|
رسته ز شروان نهال، رفته به عالم ثمار |
|
|
هست طریق غریب نظم من از رسم و سان |
|
هست شعار بدیع شعر من از پود و تار |
|
|
ساعت روز و شب است سال حیاتم بلی |
|
جملهی ساعات هست بیست و چهار از شمار |
|
|
عز و جلال آن توست وانکه تو را نیست چیست |
|
تا به دعاها شوم از در حق خواستار |
|
|
روز بقای تو باد در افق بامداد |
|
رسته ز عین الکمال، دور ز نصف النهار |
|
|
بزم تو فردوس وار وز در دولت در او |
|
راه طلب رفته هشت، جوی طرب رفته چار |
|