| | | | | | |
|
دل صید زلف اوست به خون در نکوتر است |
|
وان صید کان اوست نگونسر نکوتر است |
|
|
برد آب سنگ من، من از آن سنگ دربرم |
|
عاشق چو آب و سنگ ببر در نکوتر است |
|
|
رنجور سینهام لب و زلفش دوای من |
|
کاین درد را بنفشه به شکر نکوتر است |
|
|
در چشمش آب نی و رخ از شرم خوی زده |
|
بادم خشک خوش تر و گل، تر نکوتر است |
|
|
خوی بدش که بازستاند مرا ز من |
|
آن خوی بد ز هرچه نکوتر نکوتر است |
|
|
در تختهنرد عشق فتادم به دست خوش |
|
مهره به دست و خانه به ششدر نکوتر است |
|
|
امسال نوبر دل خاقانی است عشق |
|
خوش میوهای است عشق و به نوبر نکوتر است |
|
|
خاقانیا زر و زر ازین شعر و شعر چند |
|
شعر ارچه کیمیاست ازو زر نکوتر است |
|
|
طبعت که کیمیای زر روزگار از اوست |
|
بر صدر روزگار ثناگر نکوتر است |
|
|
دستور اعظم افسر دارندگان ملک |
|
کز ظل عرش بر سرش افسر نکوتر است |
|
|
مختار دین نظام ممالک که رای او |
|
از آسمان قویتر و ز اختر نکوتر است |
|
|
راز عقول و مشکل ارواح کشف اوست |
|
اسرار علم مطلقش از بر نکوتر است |
|
|
هست آفتاب دولت سلجوقیان به عدل |
|
اکسیر گنج ملک به گوهر نکوتر است |
|
|
در عهد این خلف دل اسلافش از شرف |
|
بر قبهی مسیح مجاور نکوتر است |
|
|
مختار، گوهر آمد و اسلافش آفتاب |
|
از آفتاب، زادن گوهر نکوتر است |
|
|
بر افسر ملوک نشاندش سپهر از آنک |
|
فرزند آفتاب بر افسر نکوتر است |
|
|
در خطبهی کرم لقبش صدر عالم است |
|
بر مهر ملک صدر مظفر نکوتر است |
|
|
سنگی است حلم او که نگردد ز سیل خشم |
|
آن سنگ در ترازوی محشر نکوتر است |
|
|
محضر کنم که او ظفر دین مصطفاست |
|
عدلش پی گواهی محضر نکوتر است |
|
|
دین چیست عدل پس تو در عدل کوب از آنک |
|
عدل از پی نجات تو رهبر نکوتر است |
|
|
عدل است و بس کلید در هشتم بهشت |
|
کز عدل بر گشادن این در نکوتر است |
|
|
عدل است و دین دوگانه ز یک مادر آمده |
|
فهرست ملک ازین دو برادر نکوتر است |
|
|
هرجا که عدل سایه کند رخت دین بنه |
|
کاین سایبان ز طوبی اخضر نکوتر است |
|
|
هرجا که عدل خیمه زند کوس دین بزن |
|
کاین نوبتی ز چرخ مدور نکوتر است |
|
|
هر که از تف سموم بیابان ظلم جست |
|
عدلش سقای برکهی کوثر نکوتر است |
|
|
سر سامی است عالم و عدل است نضج او |
|
نضج از دوای عافیت آور نکوتر است |
|
|
تاریخ کیقباد نخواندی که در سیر |
|
عدلش ز فضل عاطفه گستر نکوتر است |
|
|
احکام کسروی نشنیدی که در سمر |
|
عدلش ز عقل مملکه پرور نکوتر است |
|
|
افسانه شد حدیث فریدون و بیوراسب |
|
زآن هر دوان کدام به مخبر نکوتر است |
|
|
این داد کرد و آن ستم آورد عاقبت |
|
هم حال دادگر ز ستمگر نکوتر است |
|
|
امروز عدل بر در مختار دان و بس |
|
ایدر طلب که این طلب ایدر نکوتر است |
|
|
کسری و جعفری است که یک قطره همتش |
|
از هفت بحر کسری و جعفر نکوتر است |
|
|
از خواجهی زمین و درت هفتم آسمان |
|
در سایهی تو چارم کشور نکوتر است |
|
|
از خواجگی چه فخر تو را کز کمال قدر |
|
هر حاجبت ز خواجهی سنجر نکوتر است |
|
|
شهباز ملکی و ز پی نامه بردنت |
|
سیمرغ در محل کبوتر نکوتر است |
|
|
آذین باغ دولت و هارون درگهت |
|
از قصر قیصریه و قیصر نکوتر است |
|
|
ای حیدر زمانه به کلک چو ذوالفقار |
|
نام فلک به صدر تو قنبر نکوتر است |
|
|
خاقانیی که نایب حسان مصطفی است |
|
مداح بارگاه تو حیدر نکوتر است |
|
|
جاندار تو رضای حق است و دعای خلق |
|
کاین دو ز صد سریت لشکر نکوتر است |
|
|
در ناف عالمی دل ما جای مهر توست |
|
جای ملک میان معسکر نکوتر است |
|
|
از یاد کرد نام تو کام سخنوران |
|
چون نکهت مسیح معطر نکوتر است |
|
|
چون آستین مریمی و جیب عیسوی |
|
از خلق تو زمانه معنبر نکوتر است |
|
|
ای صدر ملک و صاحب عالم، ثنای تو |
|
از هر کسی نکوست ز چاکر نکوتر است |
|
|
تو داوری و ما همه مظلوم روزگار |
|
مظلوم در حمایت داور نکوتر است |
|
|
عادل غضنفری تو و پروانهی تو من |
|
پروانه در پناه غضنفر نکوتر است |
|
|
من خضر دانشم تو سکندر سیاستی |
|
هر چند خضر پیش سکندر نکوتر است |
|
|
لیکن چو آب روزی خضر از مسافری است |
|
عزم مسافران به سفر در نکوتر است |
|
|
دارد سر و تنم سر و پای دل و هوات |
|
تشریف تو سلاح تن و سر نکوتر است |
|
|
از رنگ رنگ خلعه که فرمودهای مرا |
|
خانهام ز کارخانهی آزر نکوتر است |
|
|
دستار خز و جبهی خارا نکوست لیک |
|
تشریف وعده دادن استر نکوتر است |
|
|
آن بس بس غضایری از بخشش ملک |
|
اینجا ز هر معانی در خور نکوتر است |
|
|
بس بس گلاب جود که دریا فشاندهای |
|
غرقه شدم سفینه و معبر نکوتر است |
|
|
رهواری سفینه چه بینی که گاه غرق |
|
بهر صلاح لنگی لنگر نکوتر است |
|
|
سوگند میدهم به خدایت که بس کنی |
|
گرچه عطا چو عمر مکرر نکوتر است |
|
|
هرچند کن عطای موفا شگرف بود |
|
دانند کاین ثنای موفر نکوتر است |
|
|
گرچه نکوست بخشش و لطف و هوا و ابر |
|
شکر زبان لالهی احمر نکوتر است |
|
|
در شکر کردن از زر خورشید و سیم ماه |
|
آن زر و سیم بر سر عبهر نکوتر است |
|
|
گر ابر کرد مجمر زرین ز زرد گل |
|
احسنت مرغ از آن زر مجمر نکوتر است |
|
|
ساق گیاست شبه زبانی به شکر ابر |
|
شکر گیا ز ابر مکدر نکوتر است |
|
|
خوش طبعم از عطات ولی زرد رخ ز شرم |
|
حلوا بخوان خواجه مزعفر نکوتر است |
|
|
بیمارم از دل و دم سردم مزور است |
|
بیمار را مگو که مزور نکوتر است |
|
|
بیمار دل بخورد مزور نمیرسد |
|
کورا دوا مفرح اکبر نکوتر است |
|
|
گفتم به ترک این طرف و قبله ساختم |
|
عرضی که از یقین مصور نکوتر است |
|
|
راهب که دست داشت ز صد نور بر جهان |
|
شمع شبش ز چوب صنوبر نکوتر است |
|
|
گرچه نکوست رزق فراخ از قضا ولیک |
|
قانع شدن به رزق مقدر نکوتر است |
|
|
نینی به دولت تو امیر سخن منم |
|
عسکر کش من این نی عسگر نکوتر است |
|
|
من در سخن عزیز جهانم به شرق و غرب |
|
کز شرق و غرب نام سخنور نکوتر است |
|
|
جانم به حشمت تو نه غم ناک، خرم است |
|
کارم به همت تو نه بدتر نکوتر است |
|
|
این شعر بر بدیهه ز من یادگار دار |
|
کز نوعروس با زر و زیور نکوتر است |
|
|
در غیبت آن قصیده که گفتم شگرف بود |
|
در حضرت این قصیدهی دیگر نکوتر است |
|
|
هستم عطارد این دو قصیده دو پیکر است |
|
لاف عطاردت ز دو پیکر نکوتر است |
|
|
جاوید عمر باش که ملک از تو یافت ساز |
|
معمار باغ ملک معمر نکوتر است |
|
|
باقی بمان که تا ابد از بخشش ازل |
|
ملک زمانه بر تو مقرر نکوتر است |
|