| | | | | | |
|
دهر سیه کاسهای است ما همه مهمان او |
|
بینمکی تعبیه است در نمک خوان او |
|
|
بر سر بازار دهر نقد جفا میرود |
|
رستهای ار ننگری رستهی خذلان او |
|
|
دهر چو بیتوست خاک بر سر سالار او |
|
ده چو تو را نیست باد در کف دهقان او |
|
|
خیز در این سبز کوشک نقب زن از دود دل |
|
درشکن از آه صبح سقف شبستان او |
|
|
گوهر خود را بدزد از بن صندوق او |
|
یوسف خود را برآر از چه زندان او |
|
|
ز اهل جهان کس نماند بلکه جهان بس نماند |
|
پای خرد درگذار از سر پیمان او |
|
|
مادر گیتی وفا بیش نزاید از آنک |
|
هم رحمش بسته شد، هم سر پستان او |
|
|
کار چو خام آمده است آتش کن زیر او |
|
خر چو کژ افتاده است کژ نه پالان او |
|
|
ابجد سودا بشوی بر در خاقانی آی |
|
سورهی سر در نویس هم به دبستان او |
|
|
پیشرو جان پاک طبع چو جوزای اوست |
|
گرچه ز پس میرود طالع سرطان او |
|
|
اوست شهنشاه نطق شاید اگر پیش شاه |
|
راه ز پس وا روند لشکر و ارکان او |
|
|
کوزهی فصاد گشت سینهی او بهر آنک |
|
موضع هر مبضع است بر سر شریان او |
|
|
گر دل او رخنه کرد زلزلهی حادثات |
|
شیخ مرمت گراست بر دل ویران او |
|
|
شیخ مهندس لقب، پیر دروگر علی |
|
کزر و اقلیدسند عاجز برهان او |
|
|
صانع زرین عمل مهتر عالی شرف |
|
در ید بیضا رسید دست عمل ران او |
|
|
یوسف نجار کیست نوح دروگر که بود؟ |
|
تا ز هنرم دم زنند بر در امکان او |
|
|
نوح نه بس علم داشت، گر پدر من بدی |
|
قنطره بستی به علم بر سر طوفان او |
|
|
نعل پی اسب اوست وز عمل دست اوست |
|
آن ده و دو نرگسه بر سر کیوان او |
|
|
غارت بحر آمده است غایت جودش چنانک |
|
آفت بیشه شده است تیشهی بران او |
|
|
ریزش سوهان اوست داروی اطلاق از آنک |
|
هست لسان الحمل صورت سوهان او |
|
|
چرخ مقرنس نمای کلبهی میمون اوست |
|
نعش فلک تختهاش، قطب کلیدان او |
|
|
رندهی مریخ رند چون شودش کند سر |
|
چرخ کند هر دمی از زحل افسان او |
|
|
در حق کس اره وار است نیست دو روی و دو سر |
|
گر همه اره نهند بر اخوان او |
|
|
هست چو هم نام خویش نامزد بطش و بخش |
|
بطش ورا عیب پوش بخش فراوان او |
|
|
مفلس دریا دل است، امی دانا ضمیر |
|
مایهی صد اولیاست ذرهی ایمان او |
|
|
اوست طغانشاه من، مادرم التون اوست |
|
من به رضای تمام سنقر دکان او |
|
|
گر بودش رای آن کاره کش او شوم |
|
رای همه رای اوست، فرمان فرمان او |
|
|
اینت مبارک سحاب کز صدف داهگی |
|
گوهری آرد چو من قطرهی نیسان او |
|
|
روح طبیعیم گشت پاکتر از روح قدس |
|
تا جگر من گرفت پرورش از نان او |
|
|
پیر خرد طفلوار میمزد انگشت من |
|
تا سر انگشت من یافت نمکدان او |
|
|
شاید اگر وحشیی سبعهی الوان خورد |
|
حمزه به خوان علی بهتر از الوان او |
|
|
ضامن ارزاق من اوست مبادا که من |
|
منت شروین برم و انده شروان او |
|
|
ملک قناعت مراست پیش چنین تخت و تاج |
|
ملک سمرقند چیست و افسر خاقان او |
|
|
گر گرهی خصمشاند از سر کینه چه باک |
|
کو خلف آدم است و ایشان شیطان او |
|
|
جوقی ازین زرد گوش گاه غضب سرخ چشم |
|
هر یک طاغی و دیو رهبر طغیان او |
|
|
خاصه سگ دامغان، دانهی دام مغان |
|
دزد گهرهای من، طبع خزف سان او |
|
|
بست خیالش که هست هم بر من ای عجب |
|
نخل رطب کی شود خار مغیلان او |
|
|
هست دلش در مرض از سر سرسام جهل |
|
این همه ماخولیاست صورت بحران او |
|
|
گر جگرش خسته شد از فرع این گروه |
|
نعت محمد بس است نشرهی درمان او |
|
|
دل به در کبریاست شحنهی کارش که او |
|
خاک در مصطفاست نایب حسان او |
|
|
قابلهی کاف و نون، طاها و یاسین که هست |
|
عاقلهی کاف و لام طفل دبستان او |
|
|
گیسوی حوا شناس پرچم منجوق او |
|
عطسهی آدم شناس شیههی یکران او |
|
|
دوش ملایک بخست غاشیهی حکم او |
|
گوش خلایق بسفت حاقهی فرمان او |
|
|
هم به ثنای پدر ختم کنم چون مقیم |
|
نان من از خوان اوست، جامگی از خان او |
|
|
عقل درختی است پیر منتظر آن کز او |
|
خواهی تختش کنند خواهی چوگان او |
|
|
باد دعاهای خیر در پی او تا دعا |
|
اول او یارب است و آمین پایان او |
|
|
در عقب پنج فرض اوست دعا خوان من |
|
یارب کارواح قدس باد دعا خوان او |
|
|
گر ز قضای ازل عهد عمر درگذشت |
|
تا به ابد مگذراد نوبت عثمان او |
|