| | | | | | |
|
راه نفسم بستهشد از آه جگر تاب |
|
کو هم نفسی تا نفسی رانم ازین باب |
|
|
از هم نفسان نیست مرا روزی ازیراک |
|
در روزن من هم نرود صورت مهتاب |
|
|
بی هم نفسی خوش نتوان زیست به گیتی |
|
بیدست شناور نتوان رست ز غرقاب |
|
|
امید وفا دارم و هیهات که امروز |
|
در گوهر آدم بود این گوهر نایاب |
|
|
جز ناله کسی همدم من نیست ز مردم |
|
جز سایه کسی همره من نیست ز اصحاب |
|
|
آزردهی چرخم نکنم آرزوی کس |
|
آری نرود گرگ گزیده ز پی آب |
|
|
امروز منم روز فر رفته و شب نیز |
|
سرگشته ازین بخت سبکپای گران خواب |
|
|
نالنده و دل مرده تر از مرغ به شبگیر |
|
لرزنده و نالندهتر از تیر به پرتاب |
|
|
گرم است دمم چون نفس کورهی آهن |
|
تنگ است دلم چون دهن کوزهی سیماب |
|
|
با این همه امید به بهبود توان داشت |
|
کان قطرهی تلخ است که شد لل خوشاب |
|
|
راحت ز عنا زاید و شک نی که به نسبت |
|
زان حصرم خام است چنین پخته میناب |
|
|
از دادهی دهر است همه زادهی سلوت |
|
از بخشش چاه است همه ریزش دولاب |
|
|
ای مرد سلامت چه شناسد روش دهر |
|
از مهر خلیفه که نویسد زر قلاب |
|
|
از حادثه سوزم که برآورد ز من دود |
|
وز نائبه نالم که فرو برد به من ناب |
|
|
سرگشته چه گویم که سر و پای ندارم |
|
خسته به گه خرط و شکسته گه طبطاب |
|
|
بیمارم و چون گل که نهی در دم کوره |
|
گه در عرقم غرقه و گه در تبم از تاب |
|
|
حاجت به جوال است و جوم نیست ولیکن |
|
دل هست بنفشه صفت و اشک چو عناب |
|
|
چون زال به طفلی شدهام پیر ز احداث |
|
زآن است که رد کردهی احرارم و احباب |
|
|
خرسندی من دل دهدم گر ندهد خلق |
|
سیمرغ غم زال خورد گر نخورد باب |
|
|
همت به سرم گفت که جاه آمد مپذیر |
|
عزلت به درم کوفت که فقر آمد دریاب |
|
|
زان دل که در او جاه بود ناید تسلیم |
|
زان نی که ازو نیشه کنی ناید جلاب |
|
|
مگزین در دونان چو بود صدر قناعت |
|
منگر مه نخشب چو بود ماه جهان تاب |
|
|
ایام به نقصان و تو را کوشش بیشی |
|
خورشید به سرطان و تو را پوشش سنجاب |
|
|
کی فربهی عیش دهد آخور ایام |
|
کی پرورش پیل بود جانب سقلاب |
|
|
تکیه نکند بر کرم دهر خردمند |
|
سکه ننهد بر درم ماهی ضراب |
|
|
دهرا چه کشی دهره به خون ریختن من |
|
خود ریخته گردد تو مکش دهره و مشتاب |
|
|
قصاب چه آری ز پی کشتن ماهی |
|
خود کشته شود ماهی بیحربهی قصاب |
|
|
هان ای دل خاقانی اگرچه ستم دهر |
|
برتافتنی نیست مشو تافته برتاب |
|
|
نقدی که قدر بخشد چه قلب، چه رایج |
|
لفظی که قضا راند چه سلب، چه ایجاب |
|
|
خط بر خط عالم کش و در خط مشو از کس |
|
دل طاق کن از هستی و بر طاق نه اسباب |
|
|
جاهل نرسد در سخن ژرف تو آری |
|
کف بر سر بحر آید پیدا نه به پایاب |
|
|
تحقیق سخن گوی نخیزد ز سخن دزد |
|
تعلیق رسن باز نیاید ز رسن تاب |
|
|
کو آنکه سخندان مهین بود به حکمت |
|
کو آنکه هنر بخش بهین بود به آداب |
|
|
کو صدر افاضل شرف گوهر آدم |
|
کو کافی دین واسطهی گوهر انساب |
|
|
کو آنکه ولی نعمت من بود و عم من |
|
عم نه که پدر بود و خداوند به هر باب |
|
|
آن فخر من و مفتخر ماضی اسلاف |
|
آن صدر من و مصدر مستقبل اعقاب |
|
|
آن خاتمهی کار مرا خاتم دولت |
|
آن فاتحهی طبع مرا فاتح ابواب |
|
|
در دولت عم بود مرا مادت طبعم |
|
آری ز دماغ است همه قوت اعصاب |
|
|
زو دیو گریزنده و او داعی انصاف |
|
زو حکمت نازنده و او منهی الباب |
|
|
زآن عقل بدو گفته که ای عمر عثمان |
|
هم عمر خیامی و هم عمر خطاب |
|
|
ادریس قضا بینش و عیسای شفا بخش |
|
داده لقبش در دو هنر واضح القاب |
|
|
از نعش هدی تختش و از تیر فلک میل |
|
وز قوس قزح زیجش وز ماه سطرلاب |
|
|
دانم که دگرباره گهر دزدد ازین عقد |
|
آن طفل دبستان من آن مردک کذاب |
|
|
هندو بچهای سازد ازین ترک ضمیرم |
|
زآن تا نشناسند بگرداند جلباب |
|
|
چون خیمهی ابیات چهل پنج شد از نظم |
|
بگسست طناب سخن از غایت اطناب |
|