| | | | | | |
|
زین بیش آبروی نریزم برای نان |
|
آتش دهم به روح طبیعی به جان نان |
|
|
خون جگر خورم نخورم نان ناکسان |
|
در خون جان شوم نشوم آشنای نان |
|
|
با این پلنگ همتی از سگ بتر بوم |
|
گر زین سپس چو سگ دوم اندر قفای نان |
|
|
در جرم ماه و قرصهی خورشید ننگرم |
|
هرگه که دیدها شودم رهنمای نان |
|
|
از چشم زیبق آرم و در گوش ریزمش |
|
تا نشنوم ز سفرهی دو نان صلای نان |
|
|
گفتم به ترک نان سپید سیه دلان |
|
هل تا فنای جان بودم در فنای نان |
|
|
نانشان چو برف لیک سخنشان چو ز مهریر |
|
من زادهی خلیفه نباشم گدای نان |
|
|
آن را دهند گرده که او گرد گو دوید |
|
من کیمیای جان ندهم در بهای نان |
|
|
چون آب آسیا سر من در نشیب باد |
|
گر پیش کس دهان شودم آسیای نان |
|
|
از قوت در نمانم گو نان مباش از آنک |
|
قوتی است معدهی حکما را ورای نان |
|
|
چون آهوان گیا چرم از صحنهای دشت |
|
اندیک نگذرم به در دهکیای نان |
|
|
تا چند نان و نان که زبانم بریده باد |
|
کب امید برد امید عطای نان |
|
|
آدم برای گندمی از روضه دور ماند |
|
من دور ماندم از در همت برای نان |
|
|
آدم ز جنت آمد و من در سقر شدم |
|
او در بلای گندم و من در بلای نان |
|
|
یارب ز حال آدم ورنج من آگهی |
|
خود کن عتاب گندم و خود ده جزای نان |
|
|
تا کی ز دست ناکس و کس زخمها زنند |
|
بر گردهای ناموران گردهای نان |
|
|
نانم نداد چرخ ندانم چه موجب است |
|
ای چرخ ناسزا نبدم من سزای نان |
|
|
بر آسمان فرشتهی روزی به بخت من |
|
منسوخ کرد آیت رزق از ادای نان |
|
|
خاقانیا هوان و هوا هم طویلهاند |
|
تا نشکنند قدر تو، بشکن هوای نان |
|
|
نانی که از کسان طلبی بر خدا نویس |
|
کاخر خدای جانت به از کدخدای نان |
|