| | | | | | |
|
سر چه سنجد که هوش می بشود |
|
تن چه ارزد که توش می بشود |
|
|
دلم از خون چه خم به جوش آمد |
|
جان چو کف زد به دوش میبشود |
|
|
منم آن بید سوخته که به من |
|
دیده راوق فروش می بشود |
|
|
چون گریزد دل از بلا؟ که جهان |
|
بر دلم تخته پوش می بشود |
|
|
من ز گریه نهام خموش ولیک |
|
مرغ جانم خموش می بشود |
|
|
ساقی غم که جام جام دهد |
|
عمر در نوش نوش می بشود |
|
|
بختم آوخ که طفل گرینده است |
|
که به هر لحظه زوش می بشود |
|
|
طفل بد را که گریهی تلخ است |
|
به که در خواب نوش می بشود |
|
|
خواب آشفته دیده بودم دوش |
|
حالم امشب چو دوش می بشود |
|
|
دلم از راه گوش بیرون شد |
|
بیم آن بد که هوش می بشود |
|
|
نه به دل بودم این سخن نه به گوش |
|
که دل از راه گوش می بشود |
|
|
آه کز مردان امام شهاب |
|
آه من سخت کوش می بشود |
|
|
ای دریغ ای دریغ چندان رفت |
|
کسمان پرخروش می بشود |
|
|
تف آه از دلم سرشته به خون |
|
سبحه سوز سروش می بشود |
|
|
به وفاتش امام انجم را |
|
ردی زر ز دوش می بشود |
|
|
داغ بر دل زیاد خاقانی |
|
گر ز دل یاد اوش می بشود |
|