| | | | | | |
|
عروس عافیت آنگه قبول کرد مرا |
|
که عمر بیشبها دادمش به شیربها |
|
|
چو کشت عافیتم خوشه در گلو آورد |
|
چو خوشه باز بریدم گلوی کام و هوا |
|
|
خروس کنگرهی عقل پر بکوفت چو دید |
|
که در شب امل من سپیده شد پیدا |
|
|
چو ماه سی شبه ناچیز شد خیال غرور |
|
چو روز پانزده ساعت کمال یافت ضیا |
|
|
مسیح وار پی راستی گرفت آن دل |
|
که باژ گونه روی بود چون خط ترسا |
|
|
ز مرغزار سلامت در مراست خبر |
|
که هم مسیح خبر دارد از مزاج گیا |
|
|
مرا طبیب دل اندرز گونهای کرده است |
|
کز این سواد بترس از حوادث سودا |
|
|
به تلخ و ترش رضا ده به خوان گیتی بر |
|
که نیشتر خوری ار بیشتر خوری حلوا |
|
|
اسیر طبع مخالف مدار جان و خرد |
|
زبون چارزبانی مکن دو حور لقا |
|
|
که پوست پارهای آمد هلاک دولت آن |
|
که مغز بیگنهان را دهد به اژدها |
|
|
مرا شهنشه وحدت ز داغ گاه خرد |
|
به شیب و مقرعه دعوت همی کند که بیا |
|
|
از این سراچهی آوا و رنگ دل بگسل |
|
به ارغوان ده رنگ و به ارغنون آوا |
|
|
در این رصد گه خاکی چه خاک میبیزی |
|
نه کودکی نه مقامر ز خاک چیست تو را؟ |
|
|
به دست آز مده دل که بهر فرش کنشت |
|
ز بام کعبه ند زدند مکیان دیبا |
|
|
به بوی نفس مکن جان که بهر گردن خوک |
|
کسی نبرد زنجیر مسجد الاقصا |
|
|
ببین که کوکبهی عمر خضر وار گذشت |
|
تو بازمانده چو موسی به تیه خوف و رجا |
|
|
پریر نوبت حج بود و مهد خواجه هنوز |
|
از آن سوی عرفات است چشم بر فردا |
|
|
به چاه جاه چه افتی و عمر در نقصان |
|
به قصد فصد چه کوشی و ماه در جوزا |
|
|
برفت روز و تو چون طفل خرمی آری |
|
نشاط طفل نماز دگر بود عذرا |
|
|
چو عمر دادی دنیا بده که خوش نبود |
|
به صد خزینه تبذل به دانگی استقصا |
|
|
دو رنگی شب و روز سپهر بوقلمون |
|
پرند عمر تو را میبرند رنگ و بها |
|
|
دو چشمهاند یکی قیر و دیگری سیماب |
|
شب بنفشه وش و روز یاسمین سیما |
|
|
تو غرق چشمهی سیماب و قیر و پنداری |
|
که گرد چشمهی حیوان و کوثری به چرا |
|
|
جهان به چشمی ماند در او سیاه و سپید |
|
سپید ناخنه دار تو سیاه نابینا |
|
|
ببر طناب هوس پیش از آنکه ایامت |
|
چهار میخ کند زیر خیمهی خضرا |
|
|
به صور نیم شبی درفکن رواق فلک |
|
به ناوک سحری بر شکن مصاف فضا |
|
|
جهان به بوالعجبی تا کیت نماید لعب |
|
به هفت مهرهی زرین و حقهی مینا |
|
|
تو را به مهره و حقه فریفتند ایراک |
|
چو حقه بیدل و مغزی چو مهره بی سر و پا |
|
|
فریب گنبد نیلوفری مخور که کنون |
|
اجل چو گنبد گل برشکافدت عمدا |
|
|
ز خشک سال حوادث امید امن مدار |
|
که در تموز ندارد دلیل برف هوا |
|
|
چه جای راحت و امن است و دهر پر نکبت |
|
چه روز باشه و صید است دست پر نکبا |
|
|
مگو که دهر کجا خون خورد که نیست دهانش |
|
ببین به پشه که زوبین زن است و نیست کیا |
|
|
مساز عیش که نامردم است طبع جهان |
|
مخور کرفس که پر کژدم است بوم و سرا |
|
|
ز روزگار وفا هم به روزگار آید |
|
که حصرم از پس شش ماه میشود صهبا |
|
|
چه خوش بوی که درون وحشت است و بیرون غم |
|
کجا روی که ز پیش آتش است و پس دریا |
|
|
خوشی طلب کنی از دهر، ساده دل مردا |
|
که از زکات ستانان زکات خواست عطا |
|
|
سلاح کار خود اینجا ز بی زبانی ساز |
|
که بی زبان دفع زبانیه است آنجا |
|
|
چو خوشه چند شوی صد زبان نمیخواهی |
|
که یک زبان چون ترازو بوی به روز جزا |
|
|
در این مقام کسی کو چو مار شد دو زبان |
|
چو ماهی است بریده زبان در آن ماوا |
|
|
خرد خطیب دل است و دماغ منبر او |
|
زبان به صورت تیغ و دهان نیام آسا |
|
|
درون کام نهان کن زبان که تیغ خطیب |
|
برای نام بود در برش نه بهر وغا |
|
|
زبان به مهر کن و جز بگاه لا مگشای |
|
که در ولایت قالوابلی رسی از لا |
|
|
دو اسبه بر اثر لا بران بدان شرطی |
|
که رخت نفکنی الا به منزل الا |
|
|
مگر معاملهی لا اله الا الله |
|
درم خرید رسول اللهت کند به بها |
|
|
زبان ثناگر درگاه مصطفی خوشتر |
|
که بارگیر سلیمان نکوتر است صبا |
|
|
ثنای او به دل ما فرو نیاید از آنک |
|
عروس سخت شگرف است و حجله نا زیبا |
|
|
سپید روی ازل مصطفی است کز شرفش |
|
سیاه گشت به پیرانه سر، سر دنیا |
|
|
فلک به دایگی دین او در این مرکز |
|
زنی است بر سر گهوارهای بمانده دوتا |
|
|
دمش خزینهگشای مجاهز ارواج |
|
دلش خلیفهی کتاب علم الاسما |
|
|
به پیش کاتب وحیش دوات دار، خرد |
|
به فرق حاجب بارش نثار بار خدا |
|
|
هزار فصل ربیعش جنیبه دار جمال |
|
هزار فضل ربیعش خریطه دار سخا |
|
|
زبان در آن دهن پاک گوئیا که مگر |
|
میان چشمهی خضر است ماهیی گویا |
|
|
دو شاخ گیسوی او چون چهار بیخ حیات |
|
به هر کجا که اثر کرد اخرج المرعی |
|
|
نه باد گیسوی او ز آتش بهار کم است |
|
که آب و گل را آبستنی دهد ز نما |
|
|
عروس دهر و سرور جهان نخواست از آنک |
|
نداشت از غم امت به این و آن پروا |
|
|
از این حریف گلو بر حذر گزید حذر |
|
وز این ابای گلوگیر ابا نمود ابا |
|
|
چهار یارش تا تاج اصفیا نشدند |
|
نداشت ساعد دین یاره داشتن یارا |
|
|
الهی از دل خاقانی آگهی که در او |
|
خزینه خانهی عشق است در به مهر رضا |
|
|
از آن شراب که نامش مفرح کرم است |
|
به رحمت این جگر گرم را بساز دوا |
|
|
ز هرچه زیب جهان است و هرکه ز اهل جهان |
|
مرا چو صفر تهی دار و چون الف تنها |
|
|
قنوت من به نماز و نیاز در این است |
|
که عافنا و قنا شر ما قضیت لنا |
|
|
مرا به منزل الا الذین فرود آور |
|
فرو گشای ز من طمطراق الشعرا |
|
|
یقین من تو شناسی ز شک مختصران |
|
که علم توست شناسای ربنا ارنا |
|
|
مرا ز آفت مشتی زیاد باز رهان |
|
که بر زنای زن زید گشتهاند گوا |
|
|
خلاص ده سخنم را ز غارت گرهی |
|
که مولعاند به نقش ریا و قلب ریا |
|
|
به روز حشر که آواز لاتخف شنوند |
|
به گوش خاطر ایشان رسان که لابشری |
|
|
چو کاسه باز گشاده دهان ز جوع الکلب |
|
چو کوزه پیش نهاده شکم ز استسقا |
|
|
اگر خسیسی بر من گران سر است رواست |
|
که او زمین کثیف است و من سمای سنا |
|
|
گر او نشسته و من ایستادهام شاید |
|
نشسته باد زمین و ستاده باد سما |
|
|
ور او به راحت و من در مشقتم چه عجب |
|
که هم زمین بود آسوده و آسمان دروا |
|
|
سخن به است که ماند ز مادر فکرت |
|
که یادگار هم اسما نکوتر از اسما |
|