| | | | | | |
|
عیدی است فتنهزا ز هلال معنبرش |
|
دل کان هلال دید نشیند برابرش |
|
|
آری چو فتنه عید کند شیفته شود |
|
دیوانهی هوا ز هلال معنبرش |
|
|
من شیفته چو بحر و مسلسل چو ابر از آنک |
|
هم عید و هم هلال بدیدم بر اخترش |
|
|
ماندم چو کودکان به شب عید بی قرار |
|
تا نعل برنهاد چو هاروت کافرش |
|
|
مهجور هفت ماهه منم ز آن دو هفته ماه |
|
کز نیکویی چو عید عزیز است منظرش |
|
|
چون ماه چار هفته رسیدم به بوی عید |
|
تا چار ماه روزه گشایم به شکرش |
|
|
گر صاع سرسه بوسه به عیدی دهد مرا |
|
ز آن رخ دهد که گندم گون است پیکرش |
|
|
دوشم در آمد از در غم خانه نیمشب |
|
شب روز عید کرد مرا ماه اسمرش |
|
|
عید مسیح رویش و عود الصلیب زلف |
|
رومی سلب حمایل و زنار دربرش |
|
|
دستار در ربوده سران را به باد زلف |
|
شوریده زلف و مقنعهی عید بر سرش |
|
|
برده مهش به مقنعه عیدی و چاه سیم |
|
آب چه مقنع و ماه مزورش |
|
|
بر کوس عید آن نکند زخم کان زمان |
|
بر جانم از شناعه زدن کرد زیورش |
|
|
گیسو چو خوشه بافته وز بهر عید وصل |
|
من همچو خوشه سجده کنان پیش عرعرش |
|
|
جان ریختم چو بلبله بر عید جان خویش |
|
چشمم چو طشت خون ز رقیب جگر خورش |
|
|
در طشت آب دید توان ماه عید و من |
|
در طشت خون بدیدم ماه منورش |
|
|
بینی هلال عید به هنگام شام و من |
|
دیدم به صبح نیم هلال سخنورش |
|
|
چون دیدمش که عید سده داشت چون مغان |
|
آتش ز لاله برگ و چلیپا ز عنبرش |
|
|
آن آتشی که قبلهی زردشت و عید اوست |
|
میدیدمش ز دور و نرفتم فراترش |
|
|
در کعبه کرده عید و ز زمزم مزیده آب |
|
چون نیشکر چگونه مزم آتش ترش |
|
|
بودم در این که خضر درآمد ز راه و گفت |
|
عید است و نورهان شده ملک سکندرش |
|
|
خاقانیا وظیفهی عیدی بیار جان |
|
پس پیش کش به حضرت شاه مظفرش |
|
|
خاقان اکبر آنکه دو عید است در سه بعد |
|
شش روز و پنج وقت ز چار اصل گوهرش |
|
|
بل شش هزار سال زمان داشت رنگ عید |
|
تا رنگ یافت گوهر ذات مطهرش |
|