| | | | | | |
|
لشکر غم ران گشاد و آمد دوران او |
|
ابلق روز و شب است نامزد ران او |
|
|
هر که چنین لشکرش نعل در آتش نهاد |
|
نعل بها داد عمر بر سر میدان او |
|
|
غم که درآید به دل بنگری آسیب آن |
|
کاتش کافتد در آب بشنوی افغان او |
|
|
اول جنبش که نو گلبن آدم شکفت |
|
میوهی غم بود و بس، نوبر بستان او |
|
|
و آخر مجلس که دهر میکدهی غم گشاد |
|
دور ز ما درگرفت ساقی دوران او |
|
|
جرعهای از دست او کشتن ما را بس است |
|
این همه بر پای چیست بلبله گردان او |
|
|
آمد باران غم پول سلامت ببرد |
|
بر سر یک مشت خاک تا کی باران او |
|
|
پنجرهی عنکبوت نیست جنان استوار |
|
کز احد و بوقبیس باید غضبان او |
|
|
آتش غم پیل را درد برارد چنانک |
|
صدرهی پشه سزد صورت خفتان او |
|
|
ناف تو بر غم زدند، غم خور خاقانیا |
|
آنکه جهان را شناخت غمکده شد جان او |
|
|
والی عزلت تویی، اینک طغرای فقر |
|
مشرف وحدت تو باش، اینک دیوان او |
|
|
سرو هنر چون تویی دست نشان پدر |
|
دست ثنا وامدار هیچ ز دامان او |
|
|
حافظ دین بوالحسن، بحر مکارم علی |
|
کابخور جان ماست چشمهی احسان او |
|