| | | | | | |
|
ما فتنه بر توایم و تو فتنه بر آینه |
|
ما رانگاه در تو، تو را اندر آینه |
|
|
تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش |
|
تو عاشق خودی ز تو عاشقتر آینه |
|
|
از روی تو در آینه جانها شود خیال |
|
زین روی نازها کند اندر سر آینه |
|
|
وز نور روی و صفوت لعل تو آورد |
|
در یک مکان هم آتش و هم کوثر آینه |
|
|
ای ناخدای ترس مشو آینهپرست |
|
رنج دلم مخواه و منه دل بر آینه |
|
|
کز آه دل بسوزم هر جا که آهنی است |
|
تا هیچ صیقلی نکند دیگر آینه |
|
|
قبله مساز ز آینه هر چند مر تو را |
|
صورت هر آینه بنماید هر آینه |
|
|
در آینه دریغ بود صورتی کز او |
|
بیند هزار صورت جان پرور آینه |
|
|
صورت نمای شد رخ خاقانی از سرشک |
|
رخسار او نگر صنما منگر آینه |
|
|
از رای شاه گیرد نور وضو آفتاب |
|
وز روی تو پذیرد زیب و فر آینه |
|
|
سلطان اعظم آنکه اشارات او ز غیب |
|
چونان دهد نشانی کز پیکر آینه |
|
|
شاهنشهی که بهر عروس جلال اوست |
|
هفت آسمان مشاطه و هفت اختر آینه |
|
|
ز اقبال عدلپرور او جای آن، بود |
|
کز ننگ زنگ باز رهد یکسر آینه |
|
|
ای خسروی که خاطر تو آن صفا گرفت |
|
کز وی نمونهای است به هر کشور آینه |
|
|
سازد فلک ز حزم تو دایم سلاح خویش |
|
دارد شجاع روز وغا در بر آینه |
|
|
گر منظر تو نور بر آئینه افکند |
|
روح القدس نماید از آن منظر آینه |
|
|
گرد خلافت ار برود در دیار خصم |
|
بیکار ماند آنجا تا محشر آینه |
|
|
ماند به نوک کلک تو و جان بد سگال |
|
چون در حجاب زنگ شود مضمر آینه |
|
|
باشد چو طبع مهر من اندر هوای تو |
|
چون تاب گیرد از حرکات خور آینه |
|
|
من آینه ضمیرم و تو مشتری همم |
|
از تو جمال همت و از چاکر آینه |
|
|
در خدمت تو تر نتوان آمدن از آنک |
|
گردد سیاه روی چو گردد تر آینه |
|
|
گر در دل تو یافت توانم نشان خویش |
|
طبعم شود ز لطف چو از جوهر آینه |
|
|
طوطی هر آن سخن که بگوئی ز بر کند |
|
هرگه که شکل خویش ببیند در آینه |
|
|
گر لطف تو خرید مرا بس شگفت نیست |
|
کاهل بصر خزند به سیم و زر آینه |
|
|
ور ناکسی فروخت مرا هم روا بود |
|
کاعمی و زشت را نبود درخور آینه |
|
|
گر جز تو را ستودم بر من مگیر از آنک |
|
مردم ضرورتی کند از خنجر آینه |
|
|
دانم تو را ز من نگزیرد برای آنک |
|
گهگه کند پاک به خاکستر آینه |
|
|
از نیم شاعران هنر من مجوی از آنک |
|
ناید همی ز آهن بد گوهر آینه |
|
|
شاید که ناورم دل مجروح بر درت |
|
زیبد که ننگرم به رخ اصفر آینه |
|
|
کز بیم رجم برنشود دیو بر فلک |
|
وز بهر عیب کم طلبد اعور آینه |
|
|
گر نه ردیف شعر مرا آمدی به کار |
|
مانا که خود نساختی اسکندر آینه |
|
|
این را نقیضهای است که گفتم بدین طریق |
|
گر ذرهای ز نور تو افتد بر آینه |
|
|
بادت جلال و مرتبه چندان که آسمان |
|
هر صبحدم برآورد از خاور آینه |
|
|
حاسد ز دولت تو گرفتار آن مرض |
|
کز مس کند برای وی آهنگر آینه |
|