| | | | | | |
|
مرا ز هاتف همت رسد به گوش خطاب |
|
کزین رواق طنینی که میرود دریاب |
|
|
زبان مرغان خواهی طنین چرخ شنو |
|
در سلیمان جویی به صدر خواجه شتاب |
|
|
رواق چرخ همه پر صدای روحانی است |
|
در آن صدا همه صیت وزیر عرش جناب |
|
|
نظام کشور پنجم اجل رضی الدین |
|
رضای ثانی ابونصر بوتراب رکاب |
|
|
علی دلی که به ملک یزیدیان قلمش |
|
همان کند که به دین ذوالفقار نصرت یاب |
|
|
فلک به پیش رکاب وزیر هارون رای |
|
نطاق بسته به هارونی آید اینت عجاب |
|
|
ستاره بین که فلک را جلاجل کمر است |
|
که بر کمرگه هارون جلاجل است صواب |
|
|
زهی به دست فلک ظل چو آفتاب رحیم |
|
زهی به کلک زحل سر چو مشتری وهاب |
|
|
زکات دست تو توفیر سورة الانفال |
|
سفیر جان تو عنوان سورة الاحزاب |
|
|
دو دست و کلک تودیدم که در تمامی جود |
|
دو قلهاند ولیکن سه قبلهی طلاب |
|
|
به جان عاقلهی کائنات یعنی تو |
|
که کائنات قشور اند و حضرت تو لباب |
|
|
ولی و خصم تو مخصوص جنت و سقرند |
|
که این ندای قد افلح شنود و آن قدخاب |
|
|
ملک صفات وزیرا ملک نشان صدرا |
|
به توست قلب من ابریز سلب من ایجاب |
|
|
به صدر شاه رساندند ناقلان که فلان |
|
گذاشت طاعت این پادشاه رق رقاب |
|
|
خلاص بود و کنون قلب شد ز سکه بگشت |
|
مزور آمد و خائن چو سکهی قلاب |
|
|
میان تهی و سر و بن یکی است از همه روی |
|
چو شکل خاتم و چون حرف میم در همه باب |
|
|
به عز عز مهیمن به حق حق مهین |
|
به جان جان پیمبر به سر سر کتاب |
|
|
به مهر خاتم دل در اصابع الرحمن |
|
به مهر خاتم وحی از مطالع الاعراب |
|
|
به مکتب جبروت و به علم القرآن |
|
به مبدء ملکوت و به مبدء الارباب |
|
|
به خط احسن تقویم و آخرین تحویل |
|
به آفتاب هویت به چارم اسطرلاب |
|
|
ز میغها که سیهتر ز تخم پرپهن است |
|
چو تخم پرپهن آرد برون سپید لعاب |
|
|
به حق آنکه دهد بچگان بستان را |
|
سپید شیر ز پستان سر سیاه سحاب |
|
|
کند ز اهرمن دود رنگ خاکستر |
|
چو سازد آتش و وقاروره ز آسمان و شهاب |
|
|
چراغ علم فروزد چو خضر و اسکندر |
|
در آب ظلمت ارحام ز آتش اصلاب |
|
|
برنده ناخنهی چشم شب به ناخن روز |
|
کننده ناخن روز از حنای صبح خضاب |
|
|
به ناف قبهی عالم به صلب قائم کوه |
|
به پشت راکع چرخ و به سجدهی مهتاب |
|
|
به خال و زلف و لب و حجلهی عروس عرب |
|
که سنگ کعبه و حلقه است و آستان و حجاب |
|
|
به سر عطسهی آدم به سنة الحمد |
|
به هیکلش که ید الله سرشت از آب و تراب |
|
|
به یک قیام و چهار اصل و چل صباح که هست |
|
ازین سه معنی الف دال و میم بیاعراب |
|
|
به تخم بوالبشر و خشک سال هفت هزار |
|
به سال پانصد آخر که کرد فتح الباب |
|
|
به بهترین خلف و اربعین صباح پدر |
|
به صبح محشر و خمسین الف روز حساب |
|
|
به بزم احمد و جلاب خاص و حلق خواص |
|
بسی ستارهی پاکش گذشته بر جلاب |
|
|
به تاب یک سر ناخن قوارهی مه را |
|
دو شاخ چون سر ناخن برا نمود بتاب |
|
|
به سوز مجمر دین از بلال سوخته عود |
|
به عود سوخته دندان سپیدی اصحاب |
|
|
به یار محرم غار و به میر صاحب دلق |
|
به پیر کشتهی غوغا، به شیر شرزهی غاب |
|
|
به بوتراب که شاه بهشت قنبر اوست |
|
فدای کعب و ترابش کواعب و اتراب |
|
|
به هفت نوبت چرخ و به پنج نوبت فرض |
|
بدین دو صبح مدور ز آتش و سیماب |
|
|
به صوفیان بلادوست عافیت دشمن |
|
به حق عاقبت غم به جان غم برتاب |
|
|
به هفت مردان بر کوه جودی و لبنان |
|
همه سفینهی بیرخت و بحر بیپایاب |
|
|
به عنکبوت و کبوتر که پیش ترس شدند |
|
همای بیضهی دین را ز بیضه خوار غراب |
|
|
بدان سگی که وفا کرد و برد نام ابد |
|
به پشهای که غزا کرد و یافت گنج ثواب |
|
|
به گوسپندی کو را کلیم بود شبان |
|
به گوسپندی کو را خلیل شد قصاب |
|
|
به کنیت ملک اشرق کاسمانش نبشت |
|
به سکهی رخ خورشید بر، به زر مذاب |
|
|
به سکه و به طراز ثنای او که بر آن |
|
خدیو اعظم و خاقان اکبر است القاب |
|
|
که بعد طاعت قرآن و کعبه، در سجده |
|
پس از درود رسول و صحابه در محراب |
|
|
نبردم و نبرم جز به بزم شاه سجود |
|
نکردم و نکنم جز به صدر خواجه ایاب |
|
|
وگر ز سکهی طاعت بگشتهام جانم |
|
چو سکه باد نگون سار زیر زخم عذاب |
|
|
چو خاتمم همه چشم و چو سکهام همه روی |
|
اگرچه نقش کژم هست نیست جای عتاب |
|
|
که موم و زر به کژی نقش راستی یابند |
|
ز مهر خاتم سلطان و سکهی ضراب |
|
|
چو خاتمم به دروغی به دست چپ مفکن |
|
که دست مال توام پایبند مال و نصاب |
|
|
چو موم محرم گوش خزینهدار توام |
|
نیم فسرده مرا زآتش عذاب متاب |
|
|
چو پشت آینه پیش تو حلقه در گوشم |
|
ز من چو آینهی زنگ خورده روی متاب |
|
|
وگر ز ظلم گله کردهام مشو در خشم |
|
که منصفی قسمی نو شنو به فصل خطاب |
|
|
به چار نفس و سه روح و دو صحن و یک فطرت |
|
به یک رقیب ودو فرع و سه نوع و چار اسباب |
|
|
به تیز دستی نار و به کند پایی خاک |
|
به خاک پاشی باد و به باد ساری آب |
|
|
بدین دو خادم چالاک رومی و حبشی |
|
درم خرید دو خاتون خرگه سنجاب |
|
|
بهشت مهر بهشت اندرین سه غرفهی مغز |
|
به هفت حجلهی نور اندر این دو حجرهی خواب |
|
|
به رشتهی زر خورشید نور بافنده |
|
که بافت بر قد گیتی قبای گوهر تاب |
|
|
به چتر شام ز انفاس بحر کرده سواد |
|
به تیغ صبح ز کیمخت کوه کرده قراب |
|
|
به کوه برق مثانه ز سنگ پارهی لعل |
|
به بحر ماه مشیمه ز نور بچهی ناب |
|
|
به پری و به فرشته به حور و عین و وحوش |
|
به آدمی و به مرغ و به ماهی و به دواب |
|
|
بدان نفس که بر افرازد آن یتیم علم |
|
بدان زمان که بر اندازد این عروس نقاب |
|
|
به تاب آینهی دل در این سیاه غلاف |
|
به آب آینهی جان در این کبود سراب |
|
|
به مطلع خرد و مقطع نفس که در او |
|
خلاص جان خواص است از این خراس خراب |
|
|
به تیر ناوکی از شست آه یاوگیان |
|
که چار بالش سلطان درد به یک پرتاب |
|
|
به اشک چون نمک من که بر سه پایهی غم |
|
تنم زگال ودلم آتش است و سینه کباب |
|
|
به عدل تو که توئی نایب از خدا و خدیو |
|
به فضل تو که توئی تائب از شرور و شراب |
|
|
که بر من از فلک امسال ظلمها رفته است |
|
که هم فلک خجل آید به بازپرس جواب |
|
|
برو که روز اذا الشمس کورت بینام |
|
بنات نعش فلک را بریده موی و مصاب |
|
|
همای کش تر از ین کرکسان جیفه نهاد |
|
ندیدهام که ز عنقا کنند طعمه عقاب |
|
|
بماندهام ز نوا چون کمان حاجب راست |
|
نخورده چاشنی خوان حاجب الحجاب |
|
|
ز بند شاه ندارم گله معاذ الله |
|
اگرچه آب مه من ببرد در مه آب |
|
|
سیاه خانه وعیدان سرخ بر دل من |
|
حریف رضوان بود و حدائق اعناب |
|
|
ولی به جوشم ازین خام خای سگ سبلت |
|
قراطغان شه پشمین، گه طعان و ضراب |
|
|
که گفته است فلان میگریزد از پی آن |
|
که شاه بشنود و باز داردم به عقاب |
|
|
کجا گریزم سوی عراق یا اران |
|
کجا روم سوی ابخاز یا به باب الباب |
|
|
به شام یا به خراسان به مصر یا توران |
|
به روم یا حبشستان به هند یا سقلاب |
|
|
مرا گریز ز خانه به خانقاه بود |
|
چو طفل کو سوی مادر گریزد از بر باب |
|
|
به مهر مام و دو پستان و زقهی خرما |
|
به جان باب و دبستان و تختهی آداب |
|
|
به عید و نشره و ادینه و نماز دگر |
|
به حق مهر زبان و سر خلیفه کتاب |
|
|
به فرفره به مشاق و به کعب و سرمامک |
|
به خرد چاهک و چوگان و گوی در طبطاب |
|
|
به خایهای بط از نان خورده در دامن |
|
به شیشههای بلور از خیو به شکل حباب |
|
|
به کلبه و به سفال و ترازوی نارنج |
|
به جفت و طاق آلوی جنابه و به جناب |
|
|
به مشتگاه و به کشتی گه و به پیچیدن |
|
فراز لب لب جوی محله چون لبلاب |
|
|
به سر بزرگی حساد من که بودیشان |
|
دراز گوش ندیم و دراز دم بواب |
|
|
به باد فتق براهیم و غلمهی عثمان |
|
به دبهی علی موشگیر وقت دباب |
|
|
به دفهی جد و ماشوره و کلابهی چرخ |
|
به آب گیر و به مشتوت و میخ کوب و طناب |
|
|
به لوح پای و به پاچال و قرقر بکره |
|
به نایژه به مکوک و به تار و پود ثیاب |
|
|
به اره پدر و مثقب و کمانه و مقل |
|
به خط مهرهی گردون و پرهی دولاب |
|
|
به ریزه رندهی او هم چو جعد زنگی پیر |
|
به نوک تیشهی او هم چو زلف رومی شاب |
|
|
به دوستان دغل رنگ من که بیزارم |
|
به عهد ماضی از اسلاف و حال از اعقاب |
|
|
فلک برات برائت میان ما رانده است |
|
ز یوم ینفخ فیالصور تا فلا انساب |
|
|
به دنبهی بش بوسعد طفلی از بوشهر |
|
به قندز لب بونجم روبه از تلخاب |
|
|
به طبلههای عقاقیر میر ابوالحارث |
|
به هیلهای بواسیر میر ابوالخطاب |
|
|
به طبل ناقهی مستسقیان بخورد جراد |
|
به باد رودهی قولنجیان به پشک ذباب |
|
|
به چار پارهی زنگی به باد هرزهی دزد |
|
به بانگ زنگل نباش و گم گم نقاب |
|
|
به ریش تیس و به بینی پیل و غبغب گاو |
|
به خرس رقص کن و بوزنینهی لعاب |
|
|
به سیر کوبهی رازی به دست حیدر رند |
|
به گو پیازهی بلخی بخوان جعفر باب |
|
|
به روی زال و به سر خاب پنبه و ابره |
|
به حیز و خشنی این زال گشته آن سرخاب |
|
|
به غلمهی طبقات طبق زنان سرای |
|
به آب گینه و مازو و کندرو و گلاب |
|
|
به زلف مقری مصروع و مذن بسطام |
|
به سر منارهی مذن به لب تنور قطاب |
|
|
به زر سفرهی پشت از فشارش امعا |
|
به سیم کان میان ران ز جنبش اعصاب |
|
|
به شرط بیبی شمس و به شرب بابا خمس |
|
به مصطکی و به بادام و پسته و عناب |
|
|
به باد نمرود از سهم کرکس پران |
|
به ریش فرعون از نظم لولوی خوشاب |
|
|
به حیض هند و بروت یزید و سبلت شمر |
|
به تیز عتبه و ریش مسیلمهی کذاب |
|
|
به زیبقی مقنع، به احمقی کیال |
|
به روز کوری صباح و شب روی احباب |
|
|
به عمر و خاص که عمرش سه باره کرد جهان |
|
به عمر و عاص که عمرش دوباره یافت شباب |
|
|
به گربزی کف نفط و سر بزی شیرو |
|
به خشک ریشهی یونان و شقشقه داراب |
|
|
به جان آنکه چو عیسیم برد بر سر دار |
|
نشست زیر و جهودانه میگریست به تاب |
|
|
به موش زیر برو گربهی خیانت کن |
|
که این هژبر به چنگ است آن پلنگ به ناب |
|
|
به ناب موش کز او سر فکندهام چون چنگ |
|
به چنگ گربه کزو دست بر سرم چو رباب |
|
|
به ابن صبح که سرپنجههاکند چو نجوم |
|
به ابن عرس که دم لابهها کند چو کلاب |
|
|
به سام ابرص و حربا و خنفسا و جعل |
|
به جیفهگاه و بناووس و مستراح و خلاب |
|
|
کزاین نشیمن احسان و عدل نگریزم |
|
و گرچه بنگه عمرم شود خراب و یباب |
|
|
طریق هزل رها کن به جان شاه جهان |
|
که من گریختنی نیستم به هیچ ابواب |
|
|
ز من حکیمی سوگند نامهای درخواست |
|
به نام شاه جهان قبلهی اولوالالباب |
|
|
ازین قصیده که گفتم سخنوران جهان |
|
به حیرتند چو از منطق طیور، غراب |
|
|
زهی تمیمهی حسان ثابت و اعشی |
|
زهی یتیمهی سحبان وائل و عتاب |
|
|
سخن که خیمه زند در ضمیر خاقانی |
|
طناب او همه حبل الله آید از اطناب |
|
|
بقای شاه جهان باد تا دهد سایه |
|
زمین به شکل صنوبر فلک به لون سداب |
|
|
ملک هر آینه آمین کند که بختش را |
|
دعوت قد سمع الله دعوتی و اجاب |
|
|
دعاش گفتم و اکنون امید من به خداست |
|
الیه ادعوا برخوانم و الیه اناب |
|