| | | | | | |
|
مرا صبح دم شاهد جان نماید |
|
دم عاشق و بوی پاکان نماید |
|
|
دم سرد از آن دارد و خندهی خوش |
|
که آه من و لعل جانان نماید |
|
|
لب یار من شد دم صبح مانا |
|
که سرد آتش عنبرافشان نماید |
|
|
مگر صبح بر اندکی عمر خندد |
|
که دارد دم سرد و خندان نماید |
|
|
بخندد چو پسته درون پوست و آنگه |
|
چو بادام از آن پوست عریان نماید |
|
|
نقاب شکرفام بندد هوا را |
|
چو صبح از شکر خنده دندان نماید |
|
|
اگر پستهی سبز خندان ندیدی |
|
بسوی فلک بین که آن سان نماید |
|
|
رخ صبح، قندیل عیسی فروزد |
|
تن ابر زنجیر رهبان نماید |
|
|
فلک را یهودانه بر کتف ازرق |
|
یکی پارهی زرد کتان نماید |
|
|
فلک دایهی سالخورد است و در بر |
|
زمین را چو طفل ز من زان نماید |
|
|
سراسیمه چون صرعیان است کز خود |
|
به پیرانهسر ام صبیان نماید |
|
|
به شب گرچه پستان سیاه است بر تن |
|
هزاران نقط شیر پستان نماید |
|
|
به صبح آن نقطها فرو شوید از تن |
|
یتیم دریده گریبان نماید |
|
|
به روز از پی این دو خاتون بینش |
|
یکی زال آیینه گردان نماید |
|
|
به شام از رگ جان مردم بریدن |
|
ز خون شفق سرخ دامان نماید |
|
|
تو میخور صبوحی تو را از فلک چه |
|
که چون غول نیرنگ الوان نماید |
|
|
تو و دست دستان و مرغول مرغان |
|
گر آن غول صد دست دستان نماید |
|
|
لگام فلک گیر تا زیر رانت |
|
کبود استری داغ بر ران نماید |
|
|
اگر جرعهای بر زمین ریزی از می |
|
زمین چون فلک مست دوران نماید |
|
|
وگر بوئی از جرعه بخشی فلک را |
|
فلک چون زمین خفته ارکان نماید |
|
|
درآر آفتابی که در برج ساغر |
|
سطرلاب او جان دهقان نماید |
|
|
دواسبه درآی و رکابی درآور |
|
کز او چرمهی صبح یکران نماید |
|
|
قدح قعده کن ساتکینی جنیبت |
|
کز این دو جهان تنگ میدان نماید |
|
|
رکاب است چو حلقهی نیزهداران |
|
که عیدی به میدان خاقان نماید |
|
|
ببین دست خاصان که چون رمح خاقان |
|
به حلقه ربایی چه جولان نماید |
|
|
به شاه جهان بین که کیخسرو آسا |
|
ز یک عکس جامش دو کیهان نماید |
|
|
بخواه از مغان در سفال آتش تر |
|
کز آتش سفال تو ریحان نماید |
|
|
شفق خواهی و صبح میبین و ساغر |
|
اگر در شفق صبح پنهان نماید |
|
|
ز آهوی سیمین طلب گاو زرین |
|
که عیدی در او خون قربان نماید |
|
|
صبوحی زناشوئی جام و می را |
|
صراحی خطیبی خوشالحان نماید |
|
|
چون آبستنان عدهی توبه بشکن |
|
درآر آنچه معیار مردان نماید |
|
|
قدحهای چو اشک داودی از می |
|
پری خانهای سلیمان نماید |
|
|
کمرکن قدح را ز انگشت کو خود |
|
کمرها ز پیروزهی کان نماید |
|
|
می احمر از جام تا خط ازرق |
|
ز پیروزه لعل بدخشان نماید |
|
|
چو قوس قزح جام بینی ملمع |
|
کز او جرعهها لعل باران نماید |
|
|
همانا خروس است غماز مستان |
|
که تشنیع او راز ایشان نماید |
|
|
ندانم خمار است یا چشم دردش |
|
که در چشم سرخی فراوان نماید |
|
|
ز بس کورد چشم دردش به افغان |
|
گلوی خراشیده ز افغان نماید |
|
|
مگر روز قیفال او زد که از خون |
|
در آن طشت زر رنگ بر جان نماید |
|
|
به جام صدف نوش بحری که عکسش |
|
ز تف ماهی چرخ بریان نماید |
|
|
ببین بزم عیدی چو ایوان قیصر |
|
که چنگش سیه پوش مطران نماید |
|
|
صراحی نوآموز در سجده کردن |
|
یکی رومی نو مسلمان نماید |
|
|
قدح لب کبود است و خم در خوی تب |
|
چرا زخمه تب لرزه چندان نماید |
|
|
چو ده عاق فرزند لرزان که هر یک |
|
ز آزار پیری پشیمان نماید |
|
|
رسن در گلو بر بط از چوب خوردن |
|
چو طفل رسن تاب کسلان نماید |
|
|
رباب از زبانها بلا دیده چون من |
|
بلا بیند آنکو زبان دان نماید |
|
|
سیه خانهی آبنوسین نایی |
|
به نه روزن و ده نگهبان نماید |
|
|
مگر باد را بند سازد سلیمان |
|
که باد مسیحا به زندان نماید |
|
|
خم چنبر دف چو صحرای جنت |
|
در او مرتع امن حیوان نماید |
|
|
ببین زخمه کز پیش کیخسرو دین |
|
به کین سیاوش چه برهان نماید |
|
|
به گردون در افتد صدا ارغنون را |
|
مگر کوس شاه جهانبان نماید |
|
|
جهان زیور عید بربندد از نو |
|
مگر مجلس شاه شروان نماید |
|
|
رود کعبه در جامهی سبز عیدی |
|
مگر بزم خاقان ایران نماید |
|
|
چو کعبه است بزمش که خاقانی آنجا |
|
سگ تازی پارسی خوان نماید |
|
|
چو راوی خاقانی آوا برآرد |
|
صریر در شاه ایران نماید |
|
|
سر خسروان افسر آل سلجق |
|
که سائس تر از آل ساسان نماید |
|