| | | | | | |
|
من صید آنکه کعبهی جانهاست منظرش |
|
با من به پای پیل کند جنگ عبهرش |
|
|
صد پیلوار خواهدم از زر خشک از آنک |
|
مشک است پیل بالا در سنبل ترش |
|
|
دل تو سنی کجا کند آن را که طوقوار |
|
در گردن دل است کمند معنبرش |
|
|
نقد است سرخرویی دل با هزار درد |
|
از تنگی کمند، نه از وجه دیگرش |
|
|
خاقانی است هندوی آن هندوانه زلف |
|
وان زنگیانه خال سیاه مدورش |
|
|
چون موی زنگیش سیه و کوته است روز |
|
از ترک تاز هندوی آشوب گسترش |
|
|
خاقانی از ستایش کعبه چه نقص دید |
|
کز زلف و خال گوید و کعبه برابرش |
|
|
بیحرمتی بود نه حکیمی، که گاه ورد |
|
زند مجوس خواند و مصحف ببر درش |
|
|
نی نی بجای خویش نسیبی همی کند |
|
نعتی است زان دلبر و کعبه است دلبرش |
|
|
خال سیاه او حجر الاسود است از آنک |
|
ماند به خال زلف به خم حلقهی درش |
|
|
سنگ سیه مخوان حجر کعبه را از آنک |
|
خوانند روشنان همه خورشید اسمرش |
|
|
گویی برای بوس خلایق پدید شد |
|
بر دست راست بیضهی مهر پیمبرش |
|
|
خاقانیا به کعبه رسیدی روان بپاش |
|
گر چه نه جنس پیش کش است این محقرش |
|
|
دیدی جناب حق جنب آرزو مشو |
|
کعبه مطهر است، جنب خانه مشمرش |
|
|
با آب و جاه کعبه وجود تو حیض توست |
|
هم ز آب چاه کعبه فرو شوی یک سرش |
|
|
این زال سرسپید سیه دل طلاق ده |
|
آنک ببین معاینه فرزند شوهرش |
|
|
تا حشر مرده زست و جنب مرد هر کسی |
|
کاین شوخ مستحاضه فرو شد به بسترش |
|
|
کی بدترین حبائل شیطان کند طلب |
|
آن کس که با حمایل سلطان بود برش |
|
|
خورشید را بر پسر مریم است جای |
|
جای سها بود به بر نعش و دخترش |
|
|
از چنبر کبود فلک چون رسن مپیچ |
|
مردی کن و چو طفل برون جه ز چنبرش |
|
|
اول فسون دهد فلک آخر گلو برد |
|
آخر به رنجی ار شوی اول فسون خورش |
|
|
اول به رفق دانه فشانند پیش مرغ |
|
چون صید شد به قهر ببرند حنجرش |
|
|
سوگند خور به کعبه و هم کعبه داند آنک |
|
چون من نبود و هم نبود یک ثناگرش |
|
|
شکر جمال گوی که معمار کعبه اوست |
|
یارب چو کعبه دار عزیز و معمرش |
|
|
شاه سخن به خدمت شاه سخا رسید |
|
شاه سخا سخن ز فلک دید برترش |
|
|
طبع زبان چو تیر خزر دید و تیغ هند |
|
از روم ساخت جوشن و از مصر مغفرش |
|
|
آری منم که رومی مصری است خلعتم |
|
ز آن کس که رفت تا خزر و هند مخمرش |
|
|
صبح و شفق شدم سر و تن ز اطلس و قصب |
|
ز آن کس که رکن خانهی دین خواند جعفرش |
|
|
بر تاج آفتاب کشم سر به طوق او |
|
بر ابلق فلک فکنم زین به استرش |
|
|
دیدم که سیات جهانش نکرد صید |
|
ز آن رد نکردم این حسنات موفرش |
|
|
سلطان دل و خلیفه همم خوانمش از آنک |
|
سلطان پدر نوشت و خلیفه برادرش |
|
|
در حضرت خلیفه کجا ذکر من شدی |
|
گر نیستی مدد ز کرامات مظهرش |
|
|
ختم کمال گوهر عباس مقتفی |
|
کاعزاز یافت گوهر آدم ز جوهرش |
|
|
از مصطفی خلیفه و چون آدم صفی |
|
از خود خلیفه کرد خدای گروگرش |
|
|
انصاف ده که آدم ثانی است مقتفی |
|
در طینت است نور یدالله مخمرش |
|
|
از خط کردگار فلک راست محضری |
|
المقتفی خلیفتنا مهر محضرش |
|
|
در دست روزگار فلک راست محضری |
|
المقتفی ابوالخلفا نقش دفترش |
|
|
بوبکر سیرت است و علی علم، تا ابد |
|
من در دعا بلال و به خدمت چو قنبرش |
|