| | | | | | |
|
هر صبح سر ز گلشن سودا برآورم |
|
وز صور آه بر فلک آوا برآورم |
|
|
چون طیلسان چرخ مطرا شود به صبح |
|
من رخ به آب دیده مطرا برآورم |
|
|
بر کوه چون لعاب گوزن اوفتد به صبح |
|
هویی گوزنوار به صحرا برآورم |
|
|
از اشک خون پیاده و از دم کنم سوار |
|
غوغا به هفت قلعهی مینا برآورم |
|
|
خود بینیازم از حشر اشک و فوج آه |
|
کان آتشم که یک تنه غوغا برآورم |
|
|
اسفندیار این دژ روئین منم به شرط |
|
هر هفته هفتخوانش به تنها برآورم |
|
|
بس اشک شکرین که فرو بارم از نیاز |
|
بس آه عنبرین که به عمدا برآورم |
|
|
لب را حنوط ز آه معنبر کنم چنانک |
|
رخ را وضو به اشک مصفا برآورم |
|
|
قندیل دیر چرخ فرو میرد آن زمان |
|
کان سرد باد از آتش سودا برآورم |
|
|
دلهای گرم تب زده را شربتی کنم |
|
ز آن خوش دمی که صبحدم آسا برآورم |
|
|
هردم مرا به عیسی تازه است حامله |
|
ز آن هر دمی چو مریم عذرا برآورم |
|
|
زین روی چون کرامت مریم به باغ عمر |
|
از نخل خشک خوشهی خرما برآورم |
|
|
تر دامنان چو سر به گریبان فروبرند |
|
سحر آورند و من ید بیضا برآورم |
|
|
دل در مغاک ظلمت خاکی فسرده ماند |
|
رختش به تابخانهی بالا برآورم |
|
|
رستی خورم ز خوانچهی زرین آسمان |
|
و آوازهی صلا به مسیحا برآورم |
|
|
نینی من از خراس فلک برگذشتهام |
|
سر ز آن سوی فلک به تماشا برآورم |
|
|
چون در تنور شرق پزد نان گرم، چرخ |
|
آواز روزه بر همه اعضا برآورم |
|
|
آبستنم که چون شنوم بوی نان گرم |
|
از سینه باد سرد تمنا برآورم |
|
|
آب سیه ز نان سفید فلک به است |
|
زین نان دهان به آب تبرا برآورم |
|
|
آبای علویند مرا خصم چون خلیل |
|
بانگ ابا ز نسبت آبا برآورم |
|
|
از خاصگان دمی است مرا سر به مهر عشق |
|
هر جا که محرمی است دم آنجا برآورم |
|
|
در کوی حیرتی که هم عین آگهی است |
|
نادان نمایم و دم دانا برآورم |
|
|
چون نای اگر گرفته دهان داردم جهان |
|
این دم ز راه چشم همانا برآورم |
|
|
ور ساق من چو چنگ ببندد بده رسن |
|
هم سر به ساق عرش معلا برآورم |
|
|
با روزگار ساخته زانم به بوی آن |
|
کامروز کار دولت فردا برآورم |
|
|
جام بلور در خم روئین به دستم است |
|
دست از دهان خم به مدارا برآورم |
|
|
تا چند بهر صیقلی رنگ چهرهها |
|
خود را به رنگ آینه رعنا برآورم |
|
|
تا کی چو لوح نشرهی اطفال خویش را |
|
در زرد و سرخ حلیت زیبا برآورم |
|
|
تا کی به رغم کعبه نشینان عروسوار |
|
چون کعبه سر ز شقهی دیبا برآورم |
|
|
اولیتر آنکه چون حجر الاسود از پلاس |
|
خود را لباس عنبر سارا برآورم |
|
|
دلق هزار میخ شب آن من است و من |
|
چون روز سر ز صدرهی خارا برآورم |
|
|
خارا چو مار برکشم و پس به یک عصا |
|
ده چشمه چون کلیم ز خارا برآورم |
|
|
در زرد و سرخ شام و شفق بودهام کنون |
|
تن را به عودی شب یلدا برآورم |
|
|
چون شب مرا ز صادق و کاذب گزیر نیست |
|
تا آفتابی از دل دروا برآورم |
|
|
بر سوگ آفتاب وفا زین پس ابروار |
|
پوشم سیاه و بانگ معزا برآورم |
|
|
مولو مثال دم چو برآرد بلال صبح |
|
من نیز سر ز چوخهی خارا برآورم |
|
|
چند از نعیم سبعهی الوان چو کافران |
|
کار حجیم سبعه ز امعا برآورم |
|
|
شویم دهان حرص به هفتاد آب و خاک |
|
و آتش ز بادخانهی احشا برآورم |
|
|
قرص جوین و خوش نمکی از سرشک چشم |
|
به ز آنکه دم به میدهی دارا برآورم |
|
|
هم شوربای اشک نه سکبای چهرها |
|
کاین شوربا به قیمت سکبا برآورم |
|
|
چون عیش تلخ من به قناعت نبود خوش |
|
ز آن حنظل شکر شده حلوا برآورم |
|
|
چه عقل را به دست امانی گرو کنم |
|
چه اره بر سر زکریا برآورم |
|
|
قلب ریا به نقد صفا چون برون دهم |
|
نسناس چون به زیور حورا برآورم |
|
|
چون آینه نفاق نیارم که هر نفس |
|
از سینه زنگ کینه به سیما برآورم |
|
|
آن رهروم که توشهی وحدت طلب کنم |
|
زال زرم که نام به عنقا برآورم |
|
|
شهبازم ارچه بسته زبانم به گاه صید |
|
گرد از هزار بلبل گویا برآورم |
|
|
سر ز آن فرو برم که برآرم دمار نفس |
|
نفس اژدهاست هیچ مگو تا برآورم |
|
|
صهبا گشاده آبی و زر بسته آتشی است |
|
من آب و آتش از زر و صهبا برآورم |
|
|
بلبل نیم که عاشق یاقوت و زر بوم |
|
بر شاخ گل حدیث تقاضا برآورم |
|
|
دانم علوم دین نه بدان تا به چنگ زر |
|
کام از شکار جیفهی دنیا برآورم |
|
|
اعرابیم که بر پی احرامیان دوم |
|
حج از پی ربودن کالا برآورم |
|
|
گر طبع من فزونی عیش آرزو کند |
|
من قصهی خلیفه و سقا برآورم |
|
|
با این نفس چنان همه هشیار نیستم |
|
مستم نهان و عربده پیدا برآورم |
|
|
اصحاب کهفوارم بیدار و خفته ذات |
|
ممکن که سر ز خواب مفاجا برآورم |
|
|
صفرا همه به ترش نشانند و من ز خواب |
|
چون طفل ترش خیزم و صفرا برآورم |
|
|
بنیاد عمر بر یخ و من بر اساس عمر |
|
روزی هزار قصر مهیا برآورم |
|
|
مردان دین چه عذر نهندم که طفلوار |
|
از نی کنم ستور و به هرا برآورم |
|
|
زن مردهای است نفس چون خرگوش و هر نفس |
|
نامش به شیر شرزهی هیجا برآورم |
|
|
در ظاهرم جنابت و در باطن است حیض |
|
آن به که غسل هر دو به یک جا برآورم |
|
|
دریای توبه کو که درین شامگاه عمر |
|
چون آفتاب، غسل به دریا برآورم |
|
|
خاقانیا هنوز نهای خاصهی خدای |
|
با خاصگان مگو که مجارا برآورم |
|
|
گر در عیار نقد من آلودگی بسی است |
|
با صاحب محک چه محاکا برآورم |
|
|
امسال اگر ز کعبه مرا بازداشت شاه |
|
زین حسرت آتشی ز سویدا برآورم |
|
|
گر بخت باز بر در کعبه رساندم |
|
کاحرام حج و عمره مثنا برآورم |
|
|
سیساله فرض بر در کعبه قضا کنم |
|
تکبیر آن فریضه به بطحا برآورم |
|
|
حراقهوار در زنم آتش به بوقبیس |
|
ز آهی که چون شراره مجزا برآورم |
|
|
از دست آنکه داور فریادرس نماند |
|
فریاد در مقام مصلا برآورم |
|
|
زمزم فشانم از مژه در زیر ناودان |
|
طوفان خون ز صخرهی صما برآورم |
|
|
دریای سینه موج زند ز آب آتشین |
|
تا پیش کعبه لولوی لالا برآورم |
|
|
بر آستان کعبه مصفا کنم ضمیر |
|
زو نعت مصطفای مزکی برآورم |
|
|
دیباچهی سراچهی کل خواجهی رسل |
|
کز خدمتش مراد مهنا برآورم |
|
|
سلطان شرع و خادم لالای او بلال |
|
من سر به پایبوسی لالا برآورم |
|
|
در بارگاه صاحب معراج هر زمان |
|
معراج دل به جنت ماوی برآورم |
|
|
تا قرب قاب قوسین بر خاک درگهش |
|
آوازهی دنی فتدلی برآورم |
|
|
گر مدحتش به خاک سراندیب ادا کنم |
|
کوثر ز خاک آدم و حوا برآورم |
|
|
کی باشد آن زمان که رسم تا به حضرتش |
|
آواز یا مغیث اغثنا برآورم |
|
|
زان غصهها که دارم از آلودگان دهر |
|
غلغل دران حظیرهی علیا برآورم |
|
|
دارا و داور اوست جهان را، من از جهان |
|
فریاد پیش داور دارا برآورم |
|
|
ز اصحاب خویش چون سگ کهف اندر آن حرم |
|
آه از شکستگی سر و پا برآورم |
|
|
دندانم ار به سنگ غرامت شکستهاند |
|
وقت ثنای خواجه ثنایا برآورم |
|
|
سوگند خورد مادر طبعم که در ثناش |
|
از یک شکم دوگانه چو جوزا برآورم |
|
|
اسمای طبع من به نکاح ثنای اوست |
|
زان فال سعد ز اختر اسما برآورم |
|
|
امروز گر ثناش مرا هست کوثری |
|
رخت از گوثری به ثریا برآورم |
|
|
فردا هم از شفاعت او کار آن سرای |
|
در حضرت خدای تعالی برآورم |
|