| | | | | | |
|
کو دلی کانده کسارم بود و بس |
|
از جهان زو بودهام خشنود و بس |
|
|
مرغ دیدی کو رباید دانه را |
|
محنت این دل هم چنان بربود و بس |
|
|
من ز چرخ آبگون نان خواستم |
|
او جگر اجری من فرمود و بس |
|
|
چرخ بر من عید کرد و هر مهم |
|
ماه نوصاع تهی بنمود و بس |
|
|
من زکات استان او در قحط سال |
|
هم بصاعی باد میپیمود و بس |
|
|
ز آتش دولت چو در شب ز اختران |
|
گرمیی نادیده دیدم، دود و بس |
|
|
مایهی سلوت به غربت شد ز دست |
|
دل زیان افتاد و محنت سود و بس |
|
|
تا به تبریزم دو چیزم حاصل است |
|
نیم نان و آب مهران رود و بس |
|
|
زیر خاک آساید آن کز تخم ماست |
|
تخم هم در زیر خاک آسود و بس |
|
|
چون بروید تخم محنتها کشد |
|
محنت داسش که سر بدرود و بس |
|
|
آتش از دست فلک سودم به دست |
|
کو به پای غم چو خاکم سود و بس |
|
|
عودی خاک آتشین اطلس کنم |
|
ز آب خونین کاین مژه پالود و بس |
|
|
گر چه غم فرسودهی دوران بدم |
|
مرگ عز الدین مرا فرسود و بس |
|
|
بر سر خاکش خجل بنشست چرخ |
|
نیم رو خاکی و خون آلود و بس |
|
|
مه به اشک از خاک راه کهکشان |
|
گل گرفت و خاک او اندود وبس |
|
|
گفتم ای چرخ این چنین چون کردهای |
|
پس به خون ما توئی ماخوذ و بس |
|
|
هم ز عذر خود تظلم کرد چرخ |
|
کان تظلم گوش من بشنود و بس |
|
|
بر لباس دین طراز شرع را |
|
لفظ و کلکش بود تار و پود و بس |
|
|
مهدی دین بود لیکن چون مسیح |
|
بر دل بیمارم او بخشود و بس |
|
|
جاه و جانی بس به تمکین و حضور |
|
بر تن و جان من او افزود و بس |
|
|
گر چه در تبریز دارم دوستان |
|
دوستی جانی مرا او بود و بس |
|
|
بعد از او در خاک تبریزم چکار |
|
کابروی کار من او بود و بس |
|