| | | | | | |
|
گرنه شب از عین عید ساخت طلسمی بخم |
|
عین منعل چراست در خط مغرب رقم |
|
|
بابلیان عید را نعل در آتش نهند |
|
کز حد بابل رسید عید و مه نو بهم |
|
|
کرد رخ آفتاب زرد قواره نهان |
|
بر فلک از ماه نو شدزه سیمین علم |
|
|
بر زه سیمین ماه گوی زرند اختران |
|
بسته در آن گوی و زه جیب قبای ظلم |
|
|
چرخ کبود آنچنانک ناخن تب بردگان |
|
فضلهی ناخن شده ماه ز داغ سقم |
|
|
گفتی فراش چرخ ناخن زهره گرفت |
|
از بن ناخن دوید بر سر دامانش دم |
|
|
آب بقم شد شفق مه خم و شب رنگرز |
|
از لب خم نیمهای غرقه در آب بقم |
|
|
خلق دو قولی شدند بهر شب عید را |
|
بر دو گروهی خلق ماه نو آمد حکم |
|
|
گفتی شب مریم است یک شبه ماهش مسیح |
|
هست مسیحش گواه نیست به کارش قسم |
|
|
ماه و سر انگشت خلق این چو قلم آن چو نون |
|
خلق چو طفلان نو شاد به نون والقلم |
|
|
گفتی غوغای مصر طالب صاع زرند |
|
صاعزر آمد به دست، شد دل غوغا خرم |
|
|
صاع زر شاه شد ماه بدان میدهد |
|
سنبلهی چرخ را ابر کف شاه نم |
|
|
از بن گوش آسمان از مه نو هر مهی |
|
حلقه به گوشی شود بر در شاه عجم |
|
|
خسرو مهدی نیت مهدی آدم صفت |
|
آدم موسی بنان، موسی احمد قدم |
|
|
مهدی دجال کش، آدم شیطان شکن |
|
موسی دریا شکاف، احمد جبریل دم |
|
|
اول سلجوقیان سنجر ثانی که هست |
|
سائس خیر العباد، سایهی رب النسم |
|
|
رشح نوالش فزون از عرق ابر و بحر |
|
شرح جلالش برون از ورق کیف و کم |
|
|
آتش تیغش چو تافت پنبه شود بوقبیس |
|
باد تهمتن چو خاست پشه شود پیلسم |
|
|
چشمهی خور بوسه داد خاک درش سایهوار |
|
زادهی خور دید لعل با کمرش کرد ضم |
|
|
عم پدریها نمود در حق مختار حق |
|
کردهی مختار بین در حق فرزند عم |
|
|
ای به رصدگاه دهر صاحب صدر بقا |
|
وی به قدمگاه عقل نایب حکم قدم |
|
|
شرع به دوران تو رستم گاه وجود |
|
ظلم به فرمان تو بیژن چاه عدم |
|
|
دور سلیمان و عدل، بیضهی آفاق و ظلم |
|
عهد مسیحا و کحل، چشم حواری و تم |
|
|
در عجم از داد توست بیشه ریاض النعیم |
|
در عرب از یاد توست شوره حیاض النعم |
|
|
تاج تو تدویر چرخ، تخت تو تربیع عرش |
|
در تو به تثلیث ذات صولت عدل و حکم |
|
|
جذر اصم هشت خلد سخت بود جذر هشت |
|
تیغ تو و هشت خلد هندو و جذر اصم |
|
|
ملک بود باغ خلد تحت ضلال السیوف |
|
شاه بود ظل حق فوق کمال الهمم |
|
|
عطسهی توست آفتاب، دیر زی ای ظل حق |
|
مسند توست آسمان، تکیه ده ای محترم |
|
|
هست مطوق چو صفر خسم تو بر تخت خاک |
|
در برش آحاد و صفر یعنی آه از ندم |
|
|
الحق از آحاد ملک خسم تو صفر است و بس |
|
گرچه بود در حساب هیچ بود در قسم |
|
|
ملک خراسان توراست در کف اغیار غصب |
|
موسی ملکت تویی گرگ شبان غنم |
|
|
غبن بود گنج عرض خازن او اهرمن |
|
ظلم بود صدر شرع حاکم او بوالحکم |
|
|
آخر خر کس نکرد روضهی دار السلام |
|
کس جل سگ هم نساخت خلعت بیت الحرم |
|
|
در همه ملک فلک نان دو و خوشه یکی است |
|
داده کف و کلک تو خوشه عطا، نان سلم |
|
|
چون کف تو رازقی است نور ده و نوش بخش |
|
نان سپید فلک آب سیاه است و سم |
|
|
حاصل شش روز کون چون تویی از هفت چرخ |
|
بر تو سزد تا ابد ملک جهان مختتم |
|
|
نایب یزدان به حق گرنه تویی پس چراست |
|
حکم تو چون حکم حق نزد بشر مرتسم |
|
|
خضر ز توقیع تو سازد تریاک روح |
|
چون به کفت برگشاد افعی زرفام فم |
|
|
پیش سگ درگهت از فزع دستبرد |
|
گردد خرگوشوار حائض شیر اجم |
|
|
گر خزر و ترک و روم رام حسام تو اند |
|
نیست عجب کز نهاد رام فحول است رم |
|
|
از تف شمشیر تو در سفماند این سه قوم |
|
چون صف اصحاب فیل در المند از الم |
|
|
ملک خراسان به تیغ باز ستانی ز غز |
|
پس چه کنی در نیام گنج ظفر مکتتم |
|
|
کاوه که داند زدن بر سر ضحاک پتک |
|
کی شودش پای بند کوره و سندان و دم |
|
|
گو به حسامت که برد آب بت لات نام |
|
کاین همه زیر نیام تن چه زنی، لا تنم |
|
|
گر ز پی غز و غز قصد خراسان کنی |
|
گرد سواران کند چهرهی گردون دژم |
|
|
از جگر جیشخان خاک زند جوش خون |
|
عطسهی خونین دهد بینی شیران ز شم |
|
|
درگه میران غز درشکنی نیم روز |
|
چون در افراسیاب نیم شبان روستم |
|
|
گرد نشابور و بلخ رزمگهت را خیول |
|
بر در مرو و رهری بارگهت را خیم |
|
|
گرد چو مشک سیاه خاک چو گوگرد سرخ |
|
هر دو حنوط و حنا از پی خصم و خدم |
|
|
شیردلان را چو مهرگه یرقان گاه لرز |
|
سگ جگران را چو ماهگه دق و گاهی ورم |
|
|
تیغ تو تسکین ظلم نزد تکین آب خور |
|
تیغ تو طغرای فتح پیش طغان مغتنم |
|
|
طرف رکابت چنانک روح امین معتبر |
|
بند عنایت چنانک حبل متین معتصم |
|
|
ای ز سریر زرت گنبد مایل حقیر |
|
وی ز صریر درت پاسخ سایل نعم |
|
|
چتر تو خورشیدفر، تیغ تو مریخ فعل |
|
علم تو برجیس حکم، حلم تو کیوان شیم |
|
|
سهم تو قطران کند نطفهی سرخاب و زال |
|
تیغ تو زیبق کند زهرهی گرشاسب و شم |
|
|
عزم تو معیار ملک قومه فاستقام |
|
حزم تو معمار شرع نظمه فانتظم |
|
|
گر به زمین افتدی هندسهی رای تو |
|
قوس قزح سازدی طاق پل رود زم |
|
|
تا به تمامی رسد ماه شب عید و باز |
|
جبهت مه را نهند داغ اذا قیل تم |
|
|
ملک جم و عمر نوح بادت و در بزم تو |
|
کشتی و رسم جبل ماهی و مقلوب یم |
|
|
گفته بت نوش لب با لب تو نوش نوش |
|
برده می همچو زنگ از دل تو زنگ هم |
|
|
داو کمالت تمام با قمران در قمار |
|
حصن بقایت فزون از هرمان در هرم |
|
|
نوبه زنت کیقباد، میده دهت اردشیر |
|
نیزه برت تهمتن، غاشیهکش گستهم |
|
|
خلق تو اکسیر عدل، نطق تو تفسیر عقل |
|
مدح تو توحید محض، خصم تو مخصوص ذم |
|
|
بوس و دعا کعبه را بر در و دستت چنانک |
|
موضع بوسه حجر جای دعا ملتزم |
|