| | | | | | |
|
از مرگ براهیم که علامهی دین بود |
|
دردا که علامات کرامات نگون شد |
|
|
تا تختهی خاک است حصارش فضلا را |
|
سر تختهی خاک آمد و دل خانهی خون شد |
|
|
گویند که سلطان مهین بر در گنجه است |
|
در گنجه کنون بین که ز بغداد فزون شد |
|
|
من گنجه نبینم که براهیم در او نیست |
|
من مکه نخواهم که ازو کعبه برون شد |
|
|
سپهر مکارم صفی کز صفاتش |
|
کدورت نصیب روان عدو شد |
|
|
ازو اقتدار معالی فزون گشت |
|
وزو روزگار مکارم نکو شد |
|
|
کهن گردد اکنون حدیث افاضل |
|
چو از عقل او حلهی علم نو شد |
|
|
چو خورشید آوازهی او برآمد |
|
همان گاه ماه مقنع فرو شد |
|
|
همی گفتم امروز آخر سر او |
|
بدین سر سزاوار سنگ از چه رو شد |
|
|
خرد گفت آن سنگ نامهربان را |
|
که بر فرق آن آسمان علو شد |
|
|
مگر مشکلی اوفتاده است اگرنه |
|
چرا بر در حجرهی عقل او شد |
|
|
رای اقضی القضاة اگر خواهد |
|
زله پیش از نکاح بفرستد |
|
|
خواجه چون خوان صبحدم فکند |
|
زود پیش از صباح بفرستند |
|
|
نزل ارواح دوستان نو نو |
|
به صباح و رواح بفرستد |
|
|
دل گرسنه است قوت فرماید |
|
روح تشنه است راح بفرستد |
|
|
بیخ دل را چو ریح صرصر کند |
|
شاخ جان را ریاح بفرستد |
|
|
نیک ترسانم از فساد جهان |
|
مهر کار از صباح بفرستد |
|
|
بر جگر صد جراحت است مرا |
|
یک قصاص جراح بفرستد |
|
|
شحنهی دانش مرا منشور |
|
از نجات و نجاح بفرستد |
|
|
رستم فضل را ز هند کرم |
|
هم سنان هم رماح بفرستد |
|
|
در دار الکتب چو باز کند |
|
نسختی از صحاح بفرستد |
|
|
بفرستد به من سقیم صحاح |
|
درد ندهد صحاح بفرستد |
|
|
وقت هیجاست در خورد که علی |
|
سوی قنبر سلاح بفرستد |
|
|
کتب علم گنج روحانی است |
|
سوی عالم مباح بفرستد |
|
|
هم خزانهی فتوح بگشاید |
|
هم نشانهی فلاح بفرستد |
|
|
مال دنیاست سنگ استنجا |
|
به سوی مستراح بفرستد |
|
|
به کرم بیجگر به خاقانی |
|
آنچه کرد اقتراح بفرستد |
|
|
سر سخنان نغز خاقانی |
|
از خواجه شنو که علمش او دارد |
|
|
از تشنه بپرس ارز آب ایرا |
|
ارز او داند که آرزو دارد |
|