| | | | | | |
|
اهل دلی ز اهل روزگار نیابی |
|
انس طلب چون کنی که یار نیابی |
|
|
گر دگری ز اتفاق همنفسی یافت |
|
چون تو بجوئی به اختیار نیابی |
|
|
خوش نفسی نیست بیگرانی کامروز |
|
نافهی بی ثرب در تتار نیابی |
|
|
آینهی خاک تیره کار چه بینی |
|
ز آینهی تیره نور کار نیابی |
|
|
روز وفا آفتاب زرد گذشته است |
|
شب خوشی از لطف روزگار نیابی |
|
|
نقطهی کاری کناره کن که زره را |
|
ساز جز از نقطهی کنار نیابی |
|
|
بر سر بازار دهر خاک چه بیزی |
|
کخر ازین خاک جز غبار نیابی |
|
|
دهر همانا که خاکبیزتر از توست |
|
زآنکه دو نقدش به یک عیار نیابی |
|
|
بگذر ازین آبگون پلی که فلک راست |
|
کب کرم را در او گذار نیابی |
|
|
قاعده عمر زیر گنبد بیآب |
|
گنبد آب است کاستوار نیابی |
|
|
دست طمع کفچه چون کنی که به هردم |
|
طعمی ازین چرخ کاسهوار نیابی |
|
|
چرخ تهی کز پی فریب تو جنبد |
|
کاسهی یوزه است کش قرار نیابی |
|
|
کشت کرم را نه خوشه ماند و نه دانه |
|
کاهی ازین دو به کشتزار نیابی |
|
|
خاک جگر تشنه را ز کاس کریمان |
|
از نم جرعه امیدوار نیابی |
|
|
جرعه بود یادگار کاس و بر این خاک |
|
بوئی از آن جرعه یادگار نیابی |
|
|
یاد تو خاقانیا ز داد چه سود است |
|
کز ستم دهر زینهار نیابی |
|
|
گر از غم خلاصی طلب کردمی |
|
هم از نای و نوشی سبب کردمی |
|
|
مرا غم ندیم است خاص ارنه من |
|
چو عامان به نوعی طرب کردمی |
|
|
اگر غم طلاق از دلم بستدی |
|
نکاح بناب العنب کردمی |
|
|
گرم دست رفتی لگام ادب |
|
بر این ابلق روز و شب کردمی |
|
|
وگر کردهی چرخ بشمردمی |
|
شمارش سوی دست چپ کردمی |
|
|
کلید زبان گر نبودی وبال |
|
کی از خامشی قفل لب کردمی |
|
|
بریخوردمی آخر از دست کشت |
|
اگرنه ز مومی رطب کردمی |
|
|
مگر فضل من ناقص است ارنه من |
|
بر او تکیهگاهی عجب کردمی |
|
|
ادب داشتم دولتم برنداشت |
|
ادب کاشکی کم طلب کردمی |
|
|
عصای کلیم ار به دستم بدی |
|
به چوبش ادب را ادب کردمی |
|
|
اگر در هنرها هنر دیدمی |
|
به خاقانی آن را نسب کردمی |
|
|
گر دیده یک اهل دیده بودی |
|
دل مژده پذیر دیده بودی |
|
|
جان حلقه به گوش گوش گشتی |
|
گر نام وفا شنیده بودی |
|
|
این قحط جهان کسی نبردی |
|
گر کشت وفا رسیده بودی |
|
|
کشتی حیات کم شکستی |
|
گر بحر غم آرمیده بودی |
|
|
میترسد از آب دیده جانم |
|
ای کاش نه سگ گزیده بودی |
|
|
گر آهم خواستی فلک را |
|
چون صبح دوم دریده بودی |
|
|
ور چشم فلک به شفقت استی |
|
زو خون شفق چکیده بودی |
|
|
مرغ دلم زا زبان به رنج است |
|
ورنه ز قفس پریده بودی |
|
|
آویخته کی بدی ترازو |
|
گر زآنکه زبان بریده بودی |
|
|
خاقانی اگر نه اهل جستی |
|
دامن ز جهان کشیده بودی |
|
|
هرچند جهان چنو ندیده است |
|
او کاش جهان ندیده بودی |
|
|
با آنکه تمامش آفریدند |
|
ای کاش نیافریده بودی |
|
|
اهل بایستی که جان افشاندمی |
|
دامن از اهل جهان افشاندمی |
|
|
گر مرا یک اهل ماندی بر زمین |
|
آستین بر آسمان افشاندمی |
|
|
شاهدان را گر وفایی دیدمی |
|
زر و سر در پایشان افشاندمی |
|
|
گر وفا از رخ برافکندی نقاب |
|
بس نثارا کان زمان افشاندمی |
|
|
گر مرا دشمن ز من دادی خلاص |
|
بر سر دشمن روان افشاندمی |
|
|
بر سرم شمشیر اگر خون گریدی |
|
در سرشک خنده جان افشاندمی |
|
|
گر مقام نیست هستان دانمی |
|
هستی خود در میان افشاندمی |
|
|
جرعهی جان از زکات هر صبوح |
|
بر سر سبوح خوان افشاندمی |
|
|
لعل تاج خسروان بربودمی |
|
بر سفال خمستان افشاندمی |
|
|
دل ندارم ورنه بر صید آمدی |
|
هر خدنگی کز کمان افشاندمی |
|
|
گرنه خاقانی مرا بند آمدی |
|
دست بر خاقان و خان افشاندمی |
|
|
گر به دل آزاد بودمی چه غمستی |
|
عقدهی سودا گشودمی چه غمستی |
|
|
غم همه ز آن است کشنای نیازم |
|
گر نه نیاز آزمودمی چه غمستی |
|
|
گر به مشامی که بوی آز شنودم |
|
بوی قناعت نودمی چه غمستی |
|
|
تخم ادب کاشتم دریغ درودم |
|
گر بر دولت درودمی چه غمستی |
|
|
این که خرد را در ملوک نمودم |
|
گر در عزلت نمودمی چه غمستی |
|
|
بد گهران را ستودم از گهر طبع |
|
گر گهری را ستودمی چه غمستی |
|
|
سرمهی عیسی که خاک چشم حواری است |
|
گر جهت خر نسودمی چه غمستی |
|
|
گر ز پی ساز کار در الف آز |
|
سین سلامت فزودمی چه غمستی |
|
|
لاف پلنگی زنم و گرنه چو گربه |
|
لقمهی دونان ربودمی چه غمستی |
|
|
بخت غنود و به درد دل نغنودم |
|
گر به فراقت غنودمی چه غمستی |
|
|
گفتی خاقانیا به شاهد و میکوش |
|
گر من ازین دست بودمی چه غمستی |
|
|
ای چرخ لاجوردی بس بوالعجب نمایی |
|
کیینهی خسان را زنگارها زدایی |
|
|
هر ساعتم به نوعی درد کهن فزایی |
|
چون من ز دست رفتم انگشت بر که خایی؟ |
|
|
بر سختهی تمام تا چند بر گرایی |
|
دانستهی عیارم تا چندم آزمایی؟ |
|
|
پیروزهوار یک دم بر یک صفت نپایی |
|
تا چند خس پذیری؟ آخر نه کهربایی |
|
|
خردم بسودی آخر در دور آسیایی |
|
بیخردگی رها کن خردم چو جو چه سایی |
|
|
چون صوفیان صورت در نیلگون وطایی |
|
لیک از صفت چو ایشان دور از صف صفایی |
|
|
الحق کثیف رایی گرچه لطیف جایی |
|
یکتا بر آن کسی کز طفلی بود دوتایی |
|
|
آن کز دهانهی گاز خورد آب ناسزایی |
|
بر زر بخت آن کس بخشی تو کیمیایی |
|
|
از آفتاب دولت آن راست روشنایی |
|
کو رخنه کرد روزن پشت از فراخ نایی |
|
|
خاقانیا نمانده است آب هنر نمایی |
|
ای سوخته توانی کاین خام کم درایی |
|