| | | | | | |
|
ای بلخیک سقط چه فرستی به شهر ما |
|
چندین سقاطهی هوس افزای عقل کاه |
|
|
آئی چو سیر کوبهی رازی به بانگ و نیست |
|
جز بر دو گوپیازهی بلخیت دستگاه |
|
|
دیگ هوس مپز که چو خوان مسیح هست |
|
کس گوپیازهی تو نیارد به خوان شاه |
|
|
بد نثری و رسائل من دیده چند وقت |
|
کژ نظمی و قصائد من خوانده چندگاه |
|
|
زرنیخ زرد و نیل کبود تورا ببرد |
|
گوگرد سرخ و مشک سیاه من آب و جاه |
|
|
آری در آن، دکان که مسیح است رنگرز |
|
زرنیخ و نیل را نتوان داشت پیش گاه |
|
|
سحر زبان سامری آسای من بخوان |
|
وحی ضمیر موسوی اعجاز من بخواه |
|
|
عقدی ببند ازین گهر آفتاب کان |
|
دری بدزد ازین صدف آسمان شناه |
|
|
موی تو چون لعاب گوزنان شده سپید |
|
دیوانت همچو چشم غزالان شده سیاه |
|
|
باری ازین سپید و سیاه اعتبار گیر |
|
یا در سیه سپید شب و روز کن نگاه |
|
|
پس ... نهای و گرچه چو ... کلاه دار |
|
کز دست جهل تو به در ... نهم کلاه |
|
|
خاقانی و حقایق طبع تو و مجاز |
|
اینجا مسیح و طوبی و آنجا خر و گیاه |
|
|
آبم ببرد بخت، بس ای خفته بخت بخ |
|
نانم نداد چرخ، زهی سفله چرخ زه |
|
|
در خواب رفته بختم و بیدار مانده چشم |
|
لا الطرف لی ینام ولاالجد ینتبه |
|
|
چون ماه چار هفته شد ستم به هفت حال |
|
حالی چنان که لیس علیالخلق یشتبه |
|
|
دل چون قلم در آتش و تن کاغذ اندر آب |
|
فالنار احرقته و الماء حل به |
|
|
ایام دمنه طبع و مرا طالع است اسد |
|
من پای در گل از غم و حسرت چو شتربه |
|
|
از کیسهی کسان منم آزاد دل که آز |
|
آزاد را چو کیسه گلو درکشد بزه |
|
|
خشنودم از خدای بدین نیتی که هست |
|
از صد هزار گنج روان گنج فقر به |
|
|
چون جان صبر در تن همت نماند نیست |
|
گو قالب نیاز ممان هرگز و مزه |
|
|
دولت به من نمیدهد از گوسفند چرخ |
|
از بهر درد دنبه و بهر چراغ په |
|
|
الحق غریب عهدم و از قائلان فزون |
|
هرچند کاهل عهد کهان را کنند مه |
|
|
بیمار جان رمیده برون آمدم ز ری |
|
شاخ حیات سوخته و برگ راه نه |
|
|
شب تا به چاشت راه روم پس به گرمگاه |
|
بر هر در دهی طلبم منزل نزه |
|
|
بیماری گران و به شب راندن سبک |
|
روز آب چون به من نرسد زان خران ده |
|
|
از بیم تیغ خور سفرم هست بعد از آنک |
|
روز افکند کلاه و زند شب قبا زره |
|
|
بر ره چو اسب سایه کند گویدم غلام |
|
کاین سایه فرش توست فرود آی و سربنه |
|
|
از تب چو تار موی مرا رشتهی حیات |
|
و آن موی همچو رشتهی تببر به صد گره |
|
|
غایب شد از نتیجهی جانم میان راه |
|
یک عیبه نظم و نثر که از صد خزینه به |
|
|
یارب چو فضل کردی و جان باز دادیم |
|
رحمی بکن نتیجهی جان نیز باز ده |
|
|
دیده از کار جهان دربسته به |
|
راه همت زین و آن دربسته به |
|
|
دوستان از هفت دشمن بدترند |
|
هفت در بر دوستان دربسته به |
|
|
دل گران بیماریی دارد ز غم |
|
روزن چشم از جهان دربسته به |
|
|
پشت دست از غم به دندان میخورم |
|
از چنین خوردن دهان دربسته به |
|
|
چون به صد جان یکدلی نتوان خرید |
|
دل فروشان را دکان دربسته به |
|
|
منقطع شد کاروان مردمی |
|
دیدهای دیدهبان دربسته به |
|
|
خاک بیزان هوس بیروزیاند |
|
چشم دل زین خاکدان دربسته به |
|
|
از زبان در سر شدی خاقانیا |
|
تا بماند سر، زبان دربسته به |
|
|
راز دارم مرا ز دست مده |
|
بیخودان را به خودپرست مده |
|
|
نجده ساز از دل شکستهدلان |
|
این چنین نجده را شکست مده |
|
|
شست تو همت است و صید تو مال |
|
صید بدهی رواست، شست مده |
|
|
مهرهی مار بهر مار زده است |
|
به کسی کز گزند رست مده |
|
|
عافیت کیمیاست دولت خاک |
|
کیمیا را به خاک پست مده |
|
|
گنج معنی توراست خاقانی |
|
شو کلیدش به هرکه هست مده |
|
|
پایگه یافتی، به پای مزن |
|
دستگه یافتی ز دست مده |
|
|
میده تنها توراست تنها خور |
|
به سگان ده، به هم نشست مده |
|
|
شمع غیبی به پیش کور مسوز |
|
تیغ عقلی به دست مست مده |
|
|
زهر است مرا غذای هر روزه |
|
زین کاسهی سرنگون پیروزه |
|
|
وز دهر سیاه کاسه در کاسم |
|
صد ساله غم است شرب یک روزه |
|
|
دهر است کمینه کاسه گردانی |
|
از کیسهی او خطاست دریوزه |
|
|
در کوزه نگر به شکل مستسقی |
|
مستسقی را چه راحت از کوزه |
|
|
از چرخ طمع ببر که شیران را |
|
دریوزه نشاید از در یوزه |
|
|
خاقانی صبح خیز، هر شامی |
|
نگشاید جز به خون دل روزه |
|
|
بر تن ز سرشک جامهی عیدی |
|
در ماتم دوستان دل سوزه |
|