| | | | | | |
|
ای تاجدار خسرو مغرب که شاه چرخ |
|
در مشرقین ز جاه تو کسب ضیا کند |
|
|
درگاه توست قبلهی پاکان و جان من |
|
الا طواف قبلهی پاکان کجا کنند |
|
|
تن را سجود کعبه فریضه است و نقص نیست |
|
گر دیده را ز دیدن کعبه جدا کند |
|
|
گر تن به قرب کعبه نگشت آشنا رواست |
|
باید که جان به قرب سجود آشنا کند |
|
|
از تن نماز خدمت اگر فوت شد کنون |
|
جان هم سجود سهو برد هم قضا کند |
|
|
تن چو رسد به خدمت کی زیبد از مسیح |
|
کو خوک را به مسجد اقصی رها کند |
|
|
گر جان به خدمت است تن ار نیست گو مباش |
|
دل مهره یافت مار تمنا چرا کند |
|
|
چون مشک چین تو داری ز آهوی چین مپرس |
|
آه به چین به است که سنبل چرا کند |
|
|
گرچه به سیر مشک شناسند لیک مرد |
|
چون مشک یافت سیر گزیند خطا کند |
|
|
دیوان و جان دو تحفه فرستادهام به تو |
|
گردون براین دو تحفهی غیبی ثنا کند |
|
|
دیوان من به سمع تو در دری دهد |
|
جانم صفات بزم تو ز اوج سما کند |
|
|
ای آسمانت کرده زمین بوس و تا ابد |
|
هم آسمان ز خاک درت توتیا کند |
|
|
بادت بقای خضر که تا خضر از این جهان |
|
صد سال آن جهانت شمار بقا کند |
|
|
میسزد قبلهی خاقانی از آن |
|
که صفات می پیوست کند |
|
|
هست می خواستن از میران رسم |
|
که می ار نیست طرب هست کند |
|
|
تو ز می بر درجات خط جام |
|
یک دقیقه ز طرب شست کند |
|
|
من هم از میر اجل خواهم می |
|
زان که می رایت غم پست کند |
|
|
به می صاف عقیقین جامش |
|
یک دهم مست زبر دست کند |
|
|
اوست صافی و لبش جام عقیق |
|
سخنش می که مرا مست کند |
|
|
مرد باید که چون هنر ورزد |
|
بحر باشد که امتحان ارزد |
|
|
گاه ازو هر خسی دری ببرد |
|
گاه ازو هر سگی دمی بخورد |
|
|
نش از آن در کمی پدید شود |
|
نز زبان سگی پلید شود |
|