| | | | | | |
|
ای شده ... چپ سلطان |
|
... راستی عالم هم |
|
|
گر به ما ... کج کنی ما را |
|
... راست برشود به شکم |
|
|
خواجه بد گویدم معاذ الله |
|
که به بد گفتنش سخن رانم |
|
|
او به ده نوع قدح من خواند |
|
من به ده جنس مدح او خوانم |
|
|
او بدی گوید و چنان داند |
|
من نکو گویم و چنین دانم |
|
|
آنچه گویم هزار چندان است |
|
وانچه گوید هزار چندانم |
|
|
منم که یک رگ جانم هزار بازوی خون راند |
|
از آنکه دست حوادث زده است بر دل ریشم |
|
|
رگ گشادهی جانم به دست مهر که بندد |
|
که از خواص به دوران نه دوست ماند و نه خویشم |
|
|
نه هیچ کام برآید ز میر و میرهی شهرم |
|
نه هیچ کار گشاید ز صدر و صاحب جیشم |
|
|
هزار درد دلم هست و هیچ جنس به نوعی |
|
نساخت داروی دردم، نکرد مرهم ریشم |
|
|
ز کس سخن چه نیوشم حدیث خوش چه سرایم |
|
تنور گرم نبینم فطیرها چه سریشم |
|
|
ز غصه چون بره نالم که سوی میش گذاری |
|
که برنیارد شاخم بره نیارد میشم |
|
|
ز سردی نفس من تموز دی گردد |
|
چه حاجت است در این دی به خیش خانه و خیشم |
|
|
ز چار نامه عیان شد که من موحد نامم |
|
به چار کیش خبر شد که من مقدس کیشم |
|
|
چو نان طلب کنم از شاه عشوه سازد قوتم |
|
چو آب خواهم از ایام زهر دارد پیشم |
|
|
خدایگانا در باب آن معاش که گفتی |
|
صداع ندهم بیشت جگر مخور بیشم |
|
|
مرنج اگرت بگویم بنان و جامه مرنجان |
|
بنان و جامه رسان از بنان و خامهی خویشم |
|
|
آرزو بود نعمتم لیکن |
|
از خسان ز من نپذرفتم |
|
|
بیش میخواستم زمانه نداد |
|
کم همی داد من نپذرفتم |
|
|
چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم |
|
تا ز خونین جگرش لعل قبا آرایم |
|
|
ریسمان از رگ جان سازم و سوزن ز مژه |
|
دیده را دوختن لعل قبا فرمایم |
|
|
اول از عودم خاییدهی دندان کسان |
|
آخر از سوختهی عالم دندان خایم |
|
|
گر به من دندان کردند سپید این رمزی است |
|
کاول و آخر دندان کسان را شایم |
|