| | | | | | |
|
بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم |
|
گویند صبر کن، نه همانا من آن کنم |
|
|
درد فراق را به دکان طبیب عشق |
|
بیرون ز صبر چیست مداوا، من آن کنم |
|
|
گوئی زبان صبر چه گوید در این حدیث |
|
گوید مکن خروش به عمدا، من آن کنم |
|
|
گر هیچ تشنه در ظلمات سکندری |
|
دل کرد از آب خضر شکیبا من آن کنم |
|
|
یاران به درد من ز من آسیمه سر ترند |
|
ایشان چه کردهاند بگو تا من آن کنم |
|
|
آتش کجا در آب فتد چون فغان کند |
|
در آب چشم از آتش سودا من آن کنم |
|
|
آن نالهای که فاخته میکرد بامداد |
|
امروز یاد دار که فردا من آن کنم |
|
|
گفتی که یار نو طلبی و دگر کنی |
|
حاشا که جانم آن طلبد یا من آن کنم |
|
|
انده گسار من شد و انده به من گذاشت |
|
وامق چه کرد ز انده عذرا، من آن کنم |
|
|
کاووس در فراق سیاوش به اشک خون |
|
با لشکری چه کرد به تنها، من آن کنم |
|
|
خورشید من به زیر گل آنجا چه میکند |
|
غرقه میان خون دل اینجا من آن کنم |
|
|
فریاد چون کند دل خاقانی از فراق |
|
از من همان طلب کن زیرا من آن کنم |
|
|
ز کام نهنگان برون آمدیم |
|
ز غرقاب دریای خون آمدیم |
|
|
نه از بادیه بل ز طوفان نوح |
|
به کشتی عصمت درون آمدیم |
|
|
سه ماه از تمنای جنات عدن |
|
به دست زبانی زبون آمدیم |
|
|
سه ماهه سفر هست چلساله رنج |
|
که از تیه موسی برون آمدیم |
|
|
به سگجانی ار چون سکندر به طبع |
|
در آن راه ظلمات گون آمدیم |
|
|
چو خضر از سرچشمه خوردیم آب |
|
هم الیاس را رهنمون آمدیم |
|
|
ز غوغای زنگیدلان عرب |
|
گریزان ندانی که چون آمدیم |
|
|
از آن زاغ فعلان گه شبروی |
|
ز صف کلنگان فزون آمدیم |
|
|
ز خون خوردن و حبس جستیم عور |
|
تو گوئی ز مادر کنون آمدیم |
|
|
اگر سرنگون خواندهای مان رواست |
|
که از ما از رحم سرنگون آمدیم |
|
|
کو نزل عاشقان که منزل رسیدهایم |
|
جان نورهان دهیم که نادیده دیدهایم |
|
|
آزاده رسته از در دربند حادثات |
|
رستی خوران به باغ رضا آرمیدهایم |
|
|
چون چار هفته مه که به خورشید درخزد |
|
یک هفته زیر سایهی خاصان خزیدهایم |
|
|
بیجوش خون چو موکب ساغر گذشتهایم |
|
بیچتر زر چو لشکر آتش دویدهایم |
|
|
در نیم شب چو صبح پسین درگرفتهایم |
|
در ملک نیمروز به پیشین رسیدهایم |
|
|
از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل |
|
بر هفت مرکبان فلک ره بریدهایم |
|
|
گلگون ما که آب خور وصل دیده بود |
|
بر آب او صفیر ز کیوان شنیدهایم |
|
|
در عالمی که راه ز ظلمت به ظلمت است |
|
از نور سوی نور شبیخون گزیدهایم |
|
|
ای دل صلای قرصهی رنگین آفتاب |
|
کز ره بلای آخور سنگین کشیدهایم |
|
|
ای ساقیالغیاث که بس ناشتا لبیم |
|
زان می بده که دی به صبوحی چشیدهایم |
|
|
ای میزبان میکده ایثار کن به ما |
|
بیغولهای که از پی غولان رمیدهایم |
|
|
بیم است از آن که، صبح قیامت برون دمد |
|
تا ور آه صور در دمیدهایم |
|
|
ما ناوکی و دعوت ما تیر ناوکی |
|
تیری کز او علامت سلطان دریدهایم |
|
|
از صبح و شام هم به زر شام و سیم صبح |
|
سلطان چرخ را به غلامی خریدهایم |
|
|
در خاک کوی ریختهایم آبرو از آنک |
|
ترسیدهایم از آب که سگ گزیدهایم ما |
|
|
دل را کبود پوش صفا کردهایم از آنک |
|
خاقانی فلک دل خورشید دیدهایم |
|
|
ما حضرت عشق را ندیمیم |
|
در کوی قلندران مقیمیم |
|
|
هم میکده را خدایگانیم |
|
هم درد پرست را ندیمیم |
|
|
کوشنده نه از پی بهشتیم |
|
جوشنده نه از تف جحیمیم |
|
|
ما بندهی اختیار یاریم |
|
آزاد ز جنت و نعیمیم |
|
|
گر عالم محدث است گو باش |
|
ما باری عاشق قدیمیم |
|
|
بیزحمت پیرهن همه سال |
|
از یوسف خویش با شمیمیم |
|
|
آن آتش را که عشق ازو خاست |
|
گاه ابراهیم و گه کلیمیم |
|
|
بس روشن سینهایم اگرچه |
|
در دیدهی تو سیه گلیمیم |
|
|
اصل گهر از خلیفه داریم |
|
عالی نسبیم اگر یتیمیم |
|
|
این است که از برای یکدم |
|
در چار سوی امید و بیمیم |
|
|
خاقانیوار در خرابات |
|
موقوف امانت عظیمیم |
|
|
در دو عالم کار ما داریم کز غم فارغیم |
|
الصبوح ای دل که از کار دو عالم فارغیم |
|
|
کم زدیم و عالم خاکی به خاکی باختیم |
|
و آن دگر عالم گرو دادیم و از کم فارغیم |
|
|
عقل اگر در کشتزار خاک آدم ده کیاست |
|
ما چنان کز عقل بیزاریم از آدم فارغیم |
|
|
خاک عشق از خون عقلی به که غمبار آورد |
|
ما که ترک عقل گفتیم از همه غم فارغیم |
|
|
عشق داریم از جهان گر جان مباشد گو مباش |
|
چون سلیمان حاضر است تخت و خاتم فارغیم |
|
|
همدم ما گر به بوی جرعه مستی شد تمام |
|
ما به دریا نیم مستیم و ز همدم فارغیم |
|
|
محرم از بهر نهان کاران به کار آید حریف |
|
ما که می پیدا خوریم از کار محرم فارغیم |
|
|
این لب خاکین ما را در سفالی باده ده |
|
جام جم بر سنگ زن کز جام و از جم فارغیم |
|
|
چرخ و اختر چیست طاق آرایشی و طارمی است |
|
ما خراب دوستیم از طاق و طارم فارغیم |
|
|
تن سپر کردیم پیش تیر باران جفا |
|
هرچه زخم آید ببوسیم و ز مرهم فارغیم |
|
|
گر شما دین و دلی دارید و از ما فارغید |
|
ما نه دین داریم و نه دل وز شما هم فارغیم |
|
|
چند دام از زهد سازی و دم از طاعت زنی |
|
ما هم از دام تو دوریم و هم از دم فارغیم |
|
|
لاف آزادی زنی با ما مزن باری که ما |
|
از امید جنت و بیم جهنم فارغیم |
|
|
چند یاد از کعبه و زمزم کنی خاقانیا |
|
باده ده کز کعبه آزاد و ز زمزم فارغیم |
|
|
دلی داشتم وقتی، اکنون ندارم |
|
چه پرسی ز من حال دل چون ندارم |
|
|
غریق دو طوفانم از دیده تا لب |
|
ز خوناب این دل که اکنون ندارم |
|