| | | | | | |
|
جان عطارد از تپش خاطر وحید |
|
چونان بسوخت کز فلک آبی نماندش |
|
|
جان وحید را به فلک برد ذو الجلال |
|
تا هم فلک به جای عطارد نشاندش |
|
|
هر کو در نقص دید در خود |
|
کاملتر اهل دین شمارش |
|
|
وان کایت جهل بست بر خود |
|
فرزانهی راستین شمارش |
|
|
هرکو هنری است و عیب خود گفت |
|
با جان هنر قرین شمارش |
|
|
عالم که به جهل خود مقر شد |
|
از جملهی صادقین شمارش |
|
|
خود را چو ستودهای نکوهد |
|
عیسی فلک نشین شمارش |
|
|
منصف که به صدق نفس خود را |
|
خائن شمرد امین شمارش |
|
|
وآنکس که به خود فرو نیاید |
|
پویندهی حق گزین شمارش |
|
|
عارف که نگشت خویشتن بین |
|
معصوم خدایبین شمارش |
|
|
دشنام که خود به خود دهد مرد |
|
سرمایهی آفرین شمارش |
|
|
ای خداوند بنده خاقانی |
|
عذر خواه است عذر او بنیوش |
|
|
آنچه خود میکنی ز فضل مگوی |
|
و آنچه او میکند ز جرم بپوش |
|
|
هر دو فرموش کن که مرد کریم |
|
هم عطا هم خطا کند فرموش |
|
|
چشم بر کار دوست دار چنان |
|
که غیوران بر اهل پردهی خویش |
|
|
رشک بر دوست برفزونتر از آنک |
|
بر زن اختیار کردهی خویش |
|
|
جنس زن یابی و نیابی کس |
|
جنس یاران درد خوردهی خویش |
|
|
سفرهای و بر او چو سفرهی گل |
|
از برون سرخ و از درون زردیش |
|
|
خواجه شد هندوی غلامی ترک |
|
تا وفا دارد از جوان مردیش |
|
|
ریت حق ببر معتزلی |
|
دیدنی نیست، ببین انکارش |
|
|
معتقد گردد از اثبات دلیل |
|
نفی لاتدرکه الابصارش |
|
|
گوید از دیدن حق محرومند |
|
مشتی آب و گل روزی خوارش |
|
|
خوش جوابی است که خاقانی داد |
|
از پی رد شدن گفتارش |
|
|
گفت من طاعت آن کس نکنم |
|
که نبینم پس از آن دیدارش |
|
|
منه غرامت خاقانیا نهاد فلک را |
|
ببین فلک به چه ماند در آن نهاد که هستش |
|
|
فلک به مسخرهی مست پشت خم ز فتادن |
|
ز زخم سیلی مردان کبود گردن پستش |
|
|
به شب هزار پسر جرعه ریخته به سرش بر |
|
به روز مشعلهی تابناک داده به دستش |
|
|
من که خاقانیم نموداری |
|
مختصر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
گرچه هر کوکب سعادت بخش |
|
برگذر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
بیت اولاد و بیت اخوان را |
|
بسته در دیدهام ز طالع خویش |
|
|
لیکن از هشتم و ششم خود را |
|
کم ضرر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
بس که بیت الحیات را ز نخست |
|
شیر نر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
باز وقت ظفر به بیتالمال |
|
سگتر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
سر خر کو به خواب در بخت است |
|
دورتر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
پس به بیداری آزمایش را |
|
دم خر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
هست صد عیب طالعم را لیک |
|
یک هنر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
که نماند دراز دشمن من |
|
من اثر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
بر کس آزار من مبارک نیست |
|
اینقدر دیدهام ز طالع خویش |
|
|
به خدایی که کرد گردون را |
|
کلبهی قدرت الهی خویش |
|
|
که ندیدم ز کارداری عشق |
|
هیچ سودی مگر تباهی خویش |
|