| | | | | | |
|
خبر برآمد کان آفتاب شرع فرو شد |
|
هزار آه زهرک آن خبر شنود برآمد |
|
|
چون روز اسعد ازین چرخ دیر سال فرو رفت |
|
ز چرخ نالهی وا اسعداه زود برآمد |
|
|
چو روی علم نهان شد شکست پشت جهانی |
|
طراق پشت شکستن ز هر که بود برآمد |
|
|
خواص آذربیجان چو دود آذرپیچان |
|
بسوختند و ز هر یک هزار دود برآمد |
|
|
خلیفه جامهی سوکش قبا کند چو غلامان |
|
که جان خواجه که سلطان دیر بود برآمد |
|
|
گریست دیدهی خسرو بریخت در کیانی |
|
فرود شد که روانش ازین فرود برآمد |
|
|
فلک ستاره فرو برد و خور ز نور تهی شد |
|
زمانه مایه زیان کرد و خود ز سود برآمد |
|
|
مرا ز ماتم او جان و دل به رنگرزان شد |
|
لباس جان سیه از رنگ و دل کبود برآمد |
|
|
فضل درد سر است خاقانی |
|
فاضل از درد سر نیاساید |
|
|
سرور عقل و تاجدار هنر |
|
درد سر بیند و چنین شاید |
|
|
تاج بیدرد سر کجا باشد |
|
گنج بیاژدها کجحا پاید |
|
|
سروری بیبلا به سر نشود |
|
صفدری بی مصاف برناید |
|
|
پیل باشد عزیز پس همه کس |
|
مغزش از آهنی بفرساید |
|
|
قدر سرمه بزرگتر باشد |
|
هرچه آسیش خردتر ساید |
|
|
قابله بهر مصلحت بر طفل |
|
وقت نافه زدن نبخشاید |
|
|
شهد الفاظ داری اهل حسد |
|
بگزد شهد و پس بپالاید |
|
|
آنکه از نحل خانه گیرد شهد |
|
بزند نحلش ارچه نگزاید |
|
|
عاقل آنگه رود به خانهی نحل |
|
که به گل چهره را بینداید |
|
|
خضر و دیوار گنج کردن و بس |
|
دست موسی به گل نیالاید |
|
|
سرو شادابی و گمان بردی |
|
که تو را هیچ غم نپیراید |
|
|
هنرت مشک نافهی آهوست |
|
چه عجب مشک دردسر زاید |
|
|
وقت باشد که نافه بگشایند |
|
مرد را خون ز مغز بگشاید |
|
|
بوی مشکت جهان گرفت سزد |
|
که دلت شکر ایزد آراید |
|
|
ناسپاسی به فعل کافور است |
|
کنهمه بوی مشک برباید |
|
|
گر تو از بوی مشک عطسه زنی |
|
هر که حاضر دعات بفزاید |
|
|
تو بر آن عطسه هم بخوان الحمد |
|
کاهل سنت چنینت فرماید |
|
|
خواجه گر نوح راست کشتیبان |
|
موج طوفانش محنت افزاید |
|
|
دامنت بادبان کشتی شد |
|
گر گریبانت تر شود شاید |
|