| | | | | | |
|
خوان خسرو فلک مثال و در او |
|
افتابی است ده هلال بر او |
|
|
آفتابی که آفتابش پخت |
|
که نهد بر سپهر خوان مگر او |
|
|
آفتابی چو غنچه سر بسته |
|
که نماید چو غنچه لعل و زر او |
|
|
غنچه دارد زر تر اندر لعل |
|
لعل دارد میان زر تر او |
|
|
افتابی که خاورش دهن است |
|
دارد از باغ شاه باختر او |
|
|
گزلک شاه سعد ذابح دان |
|
که به مریخ ماند از گهر او |
|
|
سر مریخ گوهرش زیبد |
|
آورد ده هلال در نظر او |
|
|
هر هلالی کز او کنند جدا |
|
خوش بخندد ناظرانش بر او |
|
|
سر مریخ کفتاب شکافت |
|
نگذارد ز ده هلال اثر او |
|
|
ابرهی آفتاب اگر زرد است |
|
چون شفق سرخ دارد آستر او |
|
|
مجمر زر نگر که میدارد |
|
از برون عطر و از درون شرر او |
|
|
بهر خوان سکندر دوران |
|
داشت از آب خضر آبخور او |
|
|
چون به حضرت رسید خاقانی |
|
بر سر خوان رسید ما حضر او |
|
|
خاقانی از نشیمن آزادی آمده است |
|
بندش کجا کند فلک و زرق و بند او |
|
|
نندیشد از فلک نخرد سنبلش به جو |
|
بر کهکشان و خوشه بود ریشخند او |
|
|
زین مرغزار سبز نجوید حیات از آنک |
|
قصاب حلق خلق بود گوسفند او |
|
|
خضر است و خان و خانه به عزلت کند بهدل |
|
هم خضر خان ومشغلهی اوز کند او |
|
|
خاقانی از حریف گزیدن کران گزید |
|
کان را که برگزید گزیدش گزند او |
|
|
هرچند کان سقط به دمش زنده گشته بود |
|
چون دست یافت سوخت و را سقط زند او |
|
|
خورشید دیدهای که کند آب را بلند |
|
سردی آب بین که شود چشمبند او |
|
|
حاسد که بیند این سخن همچو شیر و می |
|
سرکه نماید آن، سخن لوزه کند او |
|
|
ای پور ز خاقانی اگر پند پذیری |
|
زین پس نشود عالم خاک آبخور تو |
|
|
خاک است تو را دایه از آن ترس که روزی |
|
خون تو خورد دایهی بیدادگر تو |
|
|
شیری که لبت خورد ز دایه چو شود خون |
|
دایه خورد آن خون ز لب شیر خور تو |
|
|
ناچار شود چهرهی تو پی سپر خاک |
|
گر چهرهی خاک است کنون پی سپر تو |
|
|
امروز غذای تو دهند از جگر خاک |
|
فردا غذی خاک دهند از جگر تو |
|
|
به نسبت از تو پیمبر بنازد ای سید |
|
که از بقا نسب ذات توست حاصل ازو |
|
|
عزیز ز تو کس نیست بر پیمبر از آنک |
|
سلالهی گل اوئی و لالهی گل او |
|
|
زری که نقد جوانی است گم شد از کف عمر |
|
در این سراچهی خاکی که دل خرابم ازو |
|
|
به آب دیده نبینی که خاک میشویم |
|
بدان طمع که زر عمر باز یابم ازو |
|
|
خواجه بر استر رومی خر مصری میدید |
|
گفتم از صد خر مصری است به آن دل دل تو |
|
|
تو به قیمت ز خر مصر نهای کم به یقین |
|
نه ز بانگ خر مصری است کم آن غلغل تو |
|
|
آن خر مصر عبایی است و ز اطلس جل او |
|
تو خر اطلسی و هست عبایی جل تو |
|
|
من که خاقانیم این مایه صفا یافتهام |
|
که به دل در حق بدخواه شدم نیکی خواه |
|
|
چون شوم سوخته از خامی گفتار بدان |
|
به نکوکار پناه آرم و او هست گواه |
|
|
که نگویم که مکافات بدیشان بد کن |
|
لیک گویم که مرا از بدشان دار نگاه |
|
|
بر در خواجه از تظلم خلق |
|
بشنو آن نالهی پراکنده |
|
|
خواجه از باد تکیهگه کرده |
|
بالش از بالش پر آکنده |
|
|
هرچه امن و فراغت است و کفاف |
|
یافت خاقانی از جهان هر سه |
|
|
گرچه هر سه ورای مملکت است |
|
صحت آمد ورای آن هر سه |
|