| | | | | | |
|
دریغ میوهی عمرم رشید کز سر پای |
|
به بیست سال برآمد به یک نفس بگذشت |
|
|
مرا ذخیزه همین یک رشید بود از عمر |
|
نتیجهی شب و روزی که در هوس بگذشت |
|
|
چو دخترم آمدم از بعد این چنین پسری |
|
سرشک چشم من از چشمهی ارس بگذشت |
|
|
مرا به زادن دختر غمی رسید که آن |
|
نه بر دل من و نی بر ضمیر کس بگذشت |
|
|
چو دختر انده من دید سخت صوفیوار |
|
سه روز عدهی عالم بداشت پس بگذشت |
|
|
نه همت من به پایه راضی است |
|
نه پایه سزای همتم هست |
|
|
یارب چو ز همت و ز پایه |
|
نگشاید کار و نگذرد دست |
|
|
یا پایه چو همتم برافراز |
|
یا همت من چو پایه کن پست |
|
|
خاقانی از حدیث زمانه زبان ببست |
|
کز هرچه هست به ز زبان کوتهیش نیست |
|
|
گیرم ز روی عقل همه زیر کیش هست |
|
با کید روزگار بجز ابلهیش نیست |
|
|
هدهد ز آب زیر زمین آگه است لیک |
|
از دام بر فراز زمین آگهیش نیست |
|