| | | | | | |
|
دوش آن زمان که چشمهی زراب آسمان |
|
سیمابوار زین سوی چاه زمین گریخت |
|
|
مه را گرفته دیدم گفتم ز تیغ میر |
|
جرم فلک پس سپر آهنین گریخت |
|
|
لرزان ستارگان ز حسام حسام دین |
|
چون سگ گزیدهای که ز ماء معین گریخت |
|
|
سیمرغ دولت از فزع دیو گوهران |
|
در گوهر حسام سلیمان نگین گریخت |
|
|
حرزی است کز قلادهی اهریمن خبیث |
|
بگسست و در حمایل روح المین گریخت |
|
|
ترسان عروس ملک چو دخت فراسیاب |
|
در ظل پهلوان تهمتن مکین گریخت |
|
|
طفلی است ماهروی که از مار حمیری |
|
در ماه رایت پسر آبتین گریخت |
|
|
شمشیر دین نگر که ز شمشیری اهرمن |
|
همچون سروش مرگ ز صور پسین گریخت |
|
|
خاقانی از تحکم شمشیر حادثات |
|
اندر پناه همت شمشیر دین گریخت |
|
|
پندار موری از فزع نیش سگ مگش |
|
اندر مشبک مگس انگبین گریخت |
|
|
یا عنکبوت غار ز آسیب پای پیل |
|
اندر حریم کعبهی پیل آفرین گریخت |
|
|
چون رنجه شد بپرسش من رنج شد ز تن |
|
گفتی که جم درآمد و دیو لعین گریخت |
|
|
از من گریخت حادثه ز اقبال او چنانک |
|
علت ز باد عیسی گردون نشین گریخت |
|