| | | | | | |
|
سلام من که رساند به پهلوان جهان |
|
جز آفتاب که چون من درم خریدهی اوست |
|
|
صبا کبوتر این نامه شد بدان درگاه |
|
که صورت کرم امروز آفریدهی اوست |
|
|
فلک چو طفل عرب طوقدار شد ز هلال |
|
که چون غلام حبش داغ برکشیدهی اوست |
|
|
سخاش نور نخستین شناس و صور پسین |
|
که جان به قالب امید در دمیدهی اوست |
|
|
ز زعفران رخ ظالمان کند گه عدل |
|
حنوط جیفهی ظلمی که سر بریدهی اوست |
|
|
ششم عروس فلک را امید دامادی |
|
ز بخت بالغ بیدار خواب دیدهی اوست |
|
|
شنیدهاند ز من صفدران به حفظ الغیب |
|
ثنای او که صف بخل بر دریدهی اوست |
|
|
به پیشکاری مهرش همه تنم کمر است |
|
بسان بند دواتی که پیش دیدهی اوست |
|
|
ولی دل از سر سرسام غم به فرقت او |
|
زبان سیاهتر از کلک سر کفیدهی اوست |
|
|
چه گویم از صفت آرزو که قصهی حال |
|
نگفته من به زبان از دلم شنیدهی اوست |
|