| | | | | | |
|
سیزده جنس نهاده است نبی |
|
که همه مسخ شدند و همه هست |
|
|
ز آن یکی خرس که بد خنثی طبع |
|
دیگری پیل که شد فسق پرست |
|
|
من خری دیدم کو مسخ نبود |
|
خوک شد چون ز خری کردن جست |
|
|
بود اول خر و آخر شد خوک |
|
چون به بنگاه خسان دل دربست |
|
|
سفلهای بود سفیهی شد دون |
|
پشهای آمد و شد پیلی مست |
|
|
بتر خلق بدی دان که به طبع |
|
در بدی سفلهتر از خود سست |
|
|
تا مقر ساخت به شه زور ظلم |
|
چون دل از مولد کم کاست گسست |
|
|
نیک بد گشت در این منزل بد |
|
گرچه بد بود در آن، مولد پست |
|
|
احمقی بود سیاهی در دل |
|
ظالمی گشت سپیدی در دست |
|
|
ظلم خیزد چو طبیعت شد حمق |
|
درج آید چو دقایق شد شصت |
|
|
چون پس از حمق عوان طبع شود |
|
شهر زوری که به بغداد نشست |
|
|
خاقانیا چه مژده دهی کز سواد ملک |
|
یک باره فتنهی دو هوایی فرو نشست |
|
|
آن را که کردگار برآورد، شد بلند |
|
و آن را که روزگار فرود برد گشت پست |
|
|
گفتند خسته گشت فریدون و جان سپرد |
|
زان تیر کز کمان کمینه کسی بجست |
|
|
من کاین سخن شنیدم کردم هزار شکر |
|
واندر برم ز گریهی شادی نفس ببست |
|
|
من خاک آن، عطارد پران چار پر |
|
کو بال آن ستارهی راجع فرو شکست |
|
|
نحسی که داشت چون مه نخشب مزوری |
|
از لاف آفتاب او خلق باز رست |
|