| | | | | | |
|
شاعر مفلق منم، خوان معانی مراست |
|
ریزه خور خوان من عنصری و رودکی |
|
|
زنده چو نفس حکیم نام من از تازگی |
|
گشته چو مال کریم حرص من از اندکی |
|
|
قالت من نیمروز، حالت من نیمشب |
|
تیغ کشد هندوی تیر زند ناوکی |
|
|
در بر این پیرزن هیچ جوان مرد نیست |
|
خلق همه کودکند من نکنم کودکی |
|
|
بلبل خردم که خورد بس کندم کرمکی |
|
کرم قزم در هنر زان نکنم کرمکی |
|
|
بوم چنان سربزرگ از همه مرغان کم است |
|
وز همه باز است بیش با همه سر کوچکی |
|
|
تا کی گوئی چو گل دارم یاقوت و زر |
|
من چو صبا بگذرم تا تو چو گل بترکی |
|
|
عذر نهم گرنهای خوش سخن و راستبین |
|
حنظل و آنگه خوشی؟ احوال و آنگه یکی؟ |
|
|
بخت کیان مانک است سعد فلک مانکی است |
|
من ز پی فال سعد مانکیم مانکی |
|
|
اینت علی رایتی قاتل هر خارجی |
|
وینت قباد آیتی قامع هر مزدکی |
|
|
جعفر صادق به قول جعفر برمک به جود |
|
با هنر هاشمی با کرم برمکی |
|
|
دی شبانگه به غلط تا به لب دجله شدم |
|
باجگه دیدم و نظاره بتان حرمی |
|
|
بر لب دجله ز بس نوش لب نوشلبان |
|
غنچه غنچه شده چون پشت فلک روی زمی |
|
|
نازنینان عرب دیدم و رندان عجم |
|
تشنهدل ز آرزو و غرقه تن از محتشمی |
|
|
پیری از دور بیامد عجمی زاد و غریب |
|
چشم پوشیده و نالان ز برهنه قدمی |
|
|
دهنش خشک و شکفته رخش از ابر مژه |
|
جگرش گرم و فسرده تنش از سرد دمی |
|
|
تشنگی بایه برده به لب دجله فتاد |
|
سست تن مانده و از سست تنی سخت غمی |
|
|
آب برداشتن از دجله مگر زور نداشت |
|
که نوان بود ز لرزان تنی و پشت خمی |
|
|
شربتی آب طلب کرد ز ملاحی و گفت |
|
هات یا شیخ ذهیبا حرمی الرقم |
|
|
پیر گفت ای فتی آن زر که ندارم چه دهم |
|
گفت: اخسا قطع الله یمین العجمی |
|
|
آبی از دجله چوبینم که به پیری ندهند |
|
من ز بغداد چه گویم صفت بیکرمی |
|
|
بیدرم لاف ز بغداد مزن خاقانی |
|
گر چه امروز به میزان سخن یک درمی |
|
|
خاقانیا فرو خوان اسرار آفرینش |
|
از نقش هر جمادی کورا روان نبینی |
|
|
از خوار داشت منگر در ذات هیچ چیزی |
|
کنجا دلی است گویا کورا زبان نبینی |
|
|
در هر دلی است دردی در هر گلی است وردی |
|
زنهار تا به خواری در این و آن نبینی |
|