| | | | | | |
|
علم دین کیمیاست خاقانی |
|
کیمیایی سزای گنج ضمیر |
|
|
مس زنگار خورده داری نفس |
|
از چنین کیمیات نیست گزیر |
|
|
جز از این هرچه کیمیا گویند |
|
آن سخن مشنو و مکن تصویر |
|
|
عمل اژدهات پیش آرند |
|
کاب هست اژدهای حلقه پذیر |
|
|
اژدها سر به دم رساند و باز |
|
سر دم اژدها خورد بر خیر |
|
|
مپذیر این هوس که نپذیرند |
|
بهرج قلب ناقدان بصیر |
|
|
به چنین جهل علم دین بشناس |
|
که شناسند نافه مشک به سیر |
|
|
اول این امتحان سکندر کرد |
|
از ارسطو که بود خاص وزیر |
|
|
برنیاورد کام تا خوردند |
|
هم سکندر هم ارسطو تشویر |
|
|
بدعت فاضلان منحوس است |
|
این صناعت برای میره و میر |
|
|
تا ز خامان خام طبع کنند |
|
مال میر اثیافته تبذیر |
|
|
مدبری را که قاطع ره توست |
|
واصلی خوانی از پی توفیر |
|
|
کید قاطع مگو که واصل ماست |
|
کید چون گردد آفتاب منیر |
|
|
که کند زر چو افتاب از خاک |
|
زحلی کاهنی کند به زحیر |
|
|
کافتاب از پیام خاکی زر |
|
نکند بیهزار ساله مسیر |
|
|
آفتاب است کیمیاگر و پس |
|
واصلی صانعی قوی تاثیر |
|
|
کی کند زر میان بوتهی خاک |
|
دم او آسمان و بوته اثیر |
|
|
این همه درد سر ز عشق زر است |
|
ورنه روزی ضمان کند تقدیر |
|
|
زر که بیند قراضه چون مه نو |
|
حرص دیوانه بگسلد زنجیر |
|
|
زر خرد بزرگ قیمت را |
|
هست جرمی عظیم و جرم حقیر |
|
|
یکنزون الذهب نکردی درس |
|
یوم یحمی نخواندی از تفسیر |
|
|
بر زمین هر کجا فلک زدهای است |
|
بینوایی به دست فقر اسیر |
|
|
شغل او شاعری است یا تنجیم |
|
هوسش فلسفه است یا اکسیر |
|
|
چیست تنجیم و فسفه تعطیل |
|
چیست اکسیر و شاعری تزویر |
|
|
کفر و کذب این دو راست خرمن کوب |
|
نحس و فقر آن دو راست دامنگیر |
|
|
در ترازوی شرع و رستهی عقل |
|
فلسفه فلس دان و شعر شعیر |
|