| | | | | | |
|
قسم تو ریاست از ریاست |
|
اسمی است شریف و معنیی دون |
|
|
سقا بودی چو ... از اول |
|
چون ... رئیس گشتی اکنون |
|
|
چون ... نهی کلاه اطلس |
|
چون ... پوشی قبای اکسون |
|
|
خونت به گلو رساد چون ... |
|
رویت به قفا گشاد چون ... |
|
|
یک روز بپرسید منوچهر ز سالار |
|
کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان |
|
|
او داد جوابش که در این عالم فانی |
|
گفتار حکیمان به و کردار نریمان |
|
|
لوریی گفت مرا در عرفات |
|
که می و بنگ نگیرم پس از این |
|
|
گرچه زنگی لقبم بهر نشاط |
|
عادت زنگ نگیرم پس از این |
|
|
تو گوا باش که چو کردم حج |
|
می گلرنگ نگیرم پس از این |
|
|
توبه چون بیخ فرو برد به دل |
|
شاخ هر شنگ نگیرم پس از این |
|
|
دست سلطان خرد بوسه زدم |
|
پای سرهنگ نگیرم پس از این |
|
|
نامور تیغم با جوهر نور |
|
ظلمت ننگ نگیرم پس از این |
|
|
صیقل عقل جلا داد مرا |
|
تا دگر زنگ نگیرم پس از این |
|
|
شاهد دوست کش افتاد جهان |
|
در برش تنگ نگیرم پس از این |
|
|
ناخن چنگ گرفتم که دگر |
|
زلف در چنگ نگیرم پس از این |
|
|
چنگ چون در رسن کعبه زدم |
|
گیسوی چنگ نگیرم پس از این |
|
|
منم که همچو کمان دستمال ترکانم |
|
همه ز غمزه خدنگ آخته به کینهی من |
|
|
خدنگ غمزهی ترکان نکرد با دلم آنک |
|
نهیب رنج عرب میکند به سینهی من |
|
|
اگر نه کعبه بدی، در عرب چکار مرا |
|
که نیست در عجم امروز کس قرینهی من |
|
|
یارب ز حال محنت خاقانی آگهی |
|
در حال او به عین عنایت نگاه کن |
|
|
یا روز بخت بیهنرش را سپید دار |
|
یا خط عمر بیخطرش را سیاه کن |
|
|
شب رحیل چو کردم وداع شروان را |
|
دریغ حاصل من بود و درد حصهی من |
|
|
شدم ز آتش هجران زدم بر آب ارس |
|
ارس بنالید از درد حال و قصهی من |
|
|
به تیزی دم من بود و پری غم من |
|
خروش سینهی من داشت جوش غصهی من |
|
|
تا ز شروان دورم اعدا راست آسایش چنانک |
|
اصدقا را بود در نزدیکی آرایش ز من |
|
|
چون ببینی زین دو معنی آفتابم زانکه هست |
|
در حضور آرایش و در غیبت آسایش ز من |
|
|
کمین گشادن دهر و کمان کشیدن چرخ |
|
برای چیست؟ ندانی برای کینهی من |
|
|
ز نوک ناوک این ریمن خماهن فام |
|
هزار چشمه چو ریماهن است سینهی من |
|
|
من آفتابم سایه نیم که گم کندم |
|
چو گم کند به کف آرد دگر قرینهی من |
|
|
نه نه به بحر درم بر فلک کمان نکشم |
|
که سرنگون چو کمانه کند سفینهی من |
|
|
اگر قناعت مال است گنج فقر منم |
|
که بگذرد فلک و نگذرد خزینهی من |
|
|
به دخل و خرج دلم بین بدان درست که هست |
|
خراج هر دو جهان یک شبه هزینهی من |
|
|
چو خاتم ار همه تن چشم شد دلم چه عجب |
|
که حسبی الله نقش است بر نگینهی من |
|
|
چو آبگینه دلی بشکنم به سنگ طمع |
|
که جام جم کند ایام از آبگینهی من |
|
|
به کلبتینم اگر سر جدا کنی چون شمع |
|
نکوبد آهن سرد طمع گزینهی من |
|
|
همای همت خاقانی سخن رانم |
|
که هیچ خوشه نگردد برای چینهی من |
|
|
نیست سالم دو ده ولی به سخن |
|
نه فلک یک جوان ندیده چو من |
|
|
لیکن ار فضل هست، دولت نیست |
|
فضل بیدولت اسم بیمعنی است |
|
|
گرچه طعنم زنند مشتی دون |
|
چه توان کرد؟ الجنون فنون |
|
|
کین نجویم گر آن دراز شود |
|
طعنهشان خود به عکس باز شود |
|
|
کان صفت کوه را تواند بود |
|
کز صدا باز گوید آنچه شنود |
|
|
آن صدا را تو زو چه پنداری |
|
جز گران جانی و سبکساری |
|
|
ز آل غانم اگرچه نفعی نیست |
|
باری آسودهاند عالمیان |
|
|
وای بر عالم ار فکندی حق |
|
کار عالم به دست غانمیان |
|
|
وقت آن کز نسب نهد خود را |
|
از ملایک نهد نه ز آدمیان |
|
|
اول از شیر سرخ لاف زند |
|
پس درآید سگ سیه ز میان |
|