| | | | | | |
|
قطب سپهر رفعت یعنی رکاب شاه |
|
در اوجدار ملک رسید از کران آب |
|
|
زان پس که تاخت رخش به هرا چو نوبهار |
|
چون باد دی ببست رکاب و عنان آب |
|
|
وز آرزوی سکهی او هم به فر او |
|
زر درست شد درم ماهیان اب |
|
|
دریاست شاه و زیر رکاب آتشین نهنگ |
|
صافی نهنگ و جای جواهر بسان آب |
|
|
شمشیر اوست اینهی آسمان نمای |
|
آن آینه که هست به رویش نشان آب |
|
|
هرگز که آب دید مصور در آینه |
|
یا آینه که دید مصفا میان آب |
|
|
هرگز در آینه نتوان دید افتاب |
|
این افتاب و آینه بین در مکان آب |
|
|
خرقه شد از حسام ملمع نمای شاه |
|
گاهی نسیج آتش و گه پرنیان اب |
|
|
الحق چو صوفیی است مجرد حسام او |
|
کز خون وضو کند نکند امتحان آب |
|
|
مانا که خسف خاک بدل بود آب را |
|
شاه اطلاع یافت مگر بر نهان آب |
|
|
ز آب محیط دید کمر بر میان خاک |
|
از جرم خاک بست کمر بر میان آب |
|
|
انباشت شاه معدهی آب روان به خاک |
|
تا کم رسد به مرکز خاکی زیان آب |
|
|
از بس که خاک در جگر آب سده بست |
|
مستسقی حسام ملک گشت جان آب |
|
|
چندان برآمد از جگر آب نالهها |
|
کافاق گشت زهره شکاف از فغان آب |
|
|
شه رای کرد چون که علی الله آب دید |
|
کارد بهم دهان علی الله خوان آب |
|
|
شد آب پیش شاه و شفیع آورید خضر |
|
خضر آمد الغیاث کنان از زبان آب |
|
|
گفت ای به بسته عین کمال از کمال تو |
|
این یک دو مه گشاده رها کن دهان آب |
|
|
شاه از برای حرمت خضر از طریق لطف |
|
الیاس را بداد برات امان آب |
|
|
ترکیب آب و خاک به عون بقاش باد |
|
تا بر بساط خاک سراید زمان آب |
|
|
خاقانی است پیشرو کاروان شعر |
|
همچون حباب پیشرو کاروان آب |
|