| | | | | | |
|
مشو خاقانیا مغرور دولت |
|
که دولت سایهی ناپایدار است |
|
|
به دولت هر که شد غره چنان دان |
|
که میدانش آتش و او نیسوار است |
|
|
چو صبح است اول و چون گل به آخر |
|
که این کم عمر آن اندک قرار است |
|
|
به رنگی کز خم نیلی فلک خاست |
|
مشو خرم که رنگ سوگوار است |
|
|
در آن منگر که نیل او سراب است |
|
که خود نیلش سراب عمر خوار است |
|
|
بسا دولت که محنت زادهی اوست |
|
که خاکستر ز آتش یادگار است |
|
|
بسا محنت که دولت، آخر اوست |
|
که دی مه را نتیجه نوبهار است |
|
|
سر دولت غرور است و میان لهو |
|
به پایانش زوال روزگار است |
|
|
به می ماند که می فسق است ز اول |
|
میانه مستی و آخر خمار است |
|