| | | | | | |
|
من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام |
|
به قوت آنکه ز هر شوخ چشمم آید خشم |
|
|
که مرد را رگ چشم است بسته بر رگ کون |
|
که چون برید رگ کون بریده شد رگ چشم |
|
|
بیش بیش است فضل خاقانی |
|
دولتش کم کم آمد از عالم |
|
|
کار عالم همه شتر گربه است |
|
که دهد فضل بیش و دولت کم |
|
|
آنچه افتاد چند بار مرا |
|
پند نگرفتم ای فلان که منم |
|
|
آنچه هستم چرا نمیگویم |
|
گفتم ای خام قلتبان که منم |
|
|
شدهام سیر زین جهان زیراک |
|
نیست خیری در این جهان که منم |
|
|
که مرا هیچکس نمیداند |
|
داند ایزد مرا چنان که منم |
|
|
غم عمری که شد چرا نخورم |
|
غم روزی ابلهانه خورم |
|
|
بر سر روزی ارچه در خوابم |
|
من غم خواب جاودانه خورم |
|
|
وقت بیماری از اجل ترسم |
|
نه غم چیز و آشیانه خورم |
|
|
چار دیوار چون به زلزله ریخت |
|
چه غم فوت آستانه خورم |
|
|
موش گوید که چون درآید مار |
|
غم جان نه دریغ خانه خورم |
|
|
درد دل بود و درد تن بفزود |
|
تا کی این درد بیکرانه خورم |
|
|
چون ننالم؟ که در خرابی دل |
|
غم تن و اندوه زمانه خورم |
|
|
اسب نالد که در بلای لگام |
|
غم مهماز و تازیانه خورم |
|
|
ای طبیب از سفوفدان کم کن |
|
کو نقوعی که در میانه خورم |
|
|
چند با دانهی دل بریان |
|
گل بریان و نار دانه خورم |
|
|
من چو موسی ز ضعف کند زبان |
|
گل چو دندان پیر شانه خورم |
|
|
طین مختوم و تخم ریحان بس |
|
مار و مرغم که خاک و دانه خورم |
|
|
بس بس از دانه مرغ خواهم خورد |
|
مرغ مالنگ و باسمانه خورم |
|
|
یک دکانی فقاع اگر یابم |
|
بهدل شربت سه گانه خورم |
|
|
شربت مرد از آن دل سنگین |
|
چون شراب از دل چمانه خورم |
|
|
فقعیکاری از دکان غمش |
|
همچو تریاک از خزانه خورم |
|
|
زان فقاعی که سنت عمر است |
|
رافضی نیستم چرا نخورم |
|
|
منکوب طبعم آوخ و منکوس طالعم |
|
بر عالم سبک سر از آن سر گران بوم |
|
|
من کوب بخت بینم و منکوب از آن زیم |
|
من کوس فضل کوبم، منکوس از آن بوم |
|