| | | | | | |
|
میر چون هفت بیت من خوانده است |
|
ده شتر بارگیر فرموده است |
|
|
با نه افلاک همبرند مرا |
|
این ده اشتر که میر فرموده است |
|
|
سپید کار سیه دل سپهر سبز نمای |
|
کبود سینه و سرخ اشک و زرد رویم کرد |
|
|
بماند رنگش چون داغ گاز ران بر من |
|
مگر مرا ز خم رنگرز برون آورد |
|
|
چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه |
|
خلق یک فرسنگ استقبال خویشان میکنند |
|
|
خویش جانم بوی بغداد و دم دجله است و بس |
|
کز همه آفاقم استقبال ایشان میکنند |
|
|
ای روح صفات اهرمن بند |
|
وی نوک سنان آسمان رند |
|
|
در نعش و پرن زنند طعنه |
|
نظم تو و نثرت ای خداوند |
|
|
هر بیخ ستم که دهر بنشاند |
|
رای تو به دست عقل برکند |
|
|
افریدون دولتی عدو را |
|
در زندان آر و پای بربند |
|
|
کو نیست به جور کم ز ضحاک |
|
نی زندانت کم از دماوند |
|
|
فردا که نهد سوار آفاق |
|
بر ابلق چرخ زین زر کند |
|
|
تو نیز به زیر ران در آری |
|
آن رخش تکاور هنرمند |
|
|
گوئی که خدای آفریده است |
|
قلزم ز بر ستام اروند |
|
|
بینند به خوند خصم و بر خصم |
|
تیغ تو گری و آسمان خند |
|
|
انشاء الله که فتح و نصرت |
|
با رایت تو کنند پیوند |
|
|
هرکه را غره کرد دولت نیز |
|
غدر آن دولتش هلاک رساند |
|
|
خاک بر فرق دولتی که تو را |
|
از سر خاک بر سماک رساند |
|
|
نه نه صد جان نثار آن دولت |
|
که تواند تو را به خاک رساند |
|
|
باد اگر برد خاک را بر چرخ |
|
بازش از چرخ بر مغا رساند |
|
|
تا به ارمن رسیدهام بر من |
|
اهل ارمن روان میافشانند |
|
|
خاصه همسایگان نسطوری |
|
که مرا عیسی دوم خوانند |
|
|
عیسی و چرخ چارم انگارند |
|
کز من و جان من سخن رانند |
|
|
بحر ارجیش را به معنی آب |
|
غرقهی بحر خاطرم دانند |
|
|
چه عجب گر ز بحر خاطر من |
|
بحر ارجیش عذب گردانند |
|
|
همه عیباند زنان و آن همه را |
|
نیک مردان به هنر برگیرند |
|
|
چون منث به مذکر پیوست |
|
گرچه آن حکم مذکر گیرند |
|
|
لیک چون مرد به زن پیوندد |
|
حکم تانیث قویتر گیرند |
|
|
بلبلی بین که به مقنع بفریفت |
|
چون سمانه که به چادر گیرند |
|
|
صید مرد است زن اما به زبان |
|
مرد را صید نگون سر گیرند |
|
|
باز اگرچند کبوتر گیرد |
|
باز را هم به کبوتر گیرند |
|