| | | | | | |
|
نه معن زائده دانم نه حاتم طایی |
|
نه آنکه از پی هجران میهمان بگریست |
|
|
نکرد با من ازین ناکسان کس احسانی |
|
کزان سپس نه به چشم هوان به من نگریست |
|
|
گرچه خاقانی از اصحاب فروتر بنشست |
|
نتوان گفت که در صدر تو او کم قدر است |
|
|
صدر تو دایرهی جاه و جلال است مقیم |
|
در تن دایره هرچا که نشینی صدر است |
|
|
امن جستی مجوی خاقانی |
|
کاین مراد از جهان نخواهی یافت |
|
|
اندر افلاس خانهی گیتی |
|
کیمیای امان نخواهی یافت |
|
|
حوری از کوفه به کوری ز عجم |
|
دم همی داد و حریفی میجست |
|
|
گفتم ای کور دم حور مخور |
|
کو حریف تو به بوی زر توست |
|
|
هان و هان تا ز خری دم نخوری |
|
ور خوری این مثلش گوی نخست |
|
|
که خری را به عروسی خواندند |
|
خر بخندید و شد از قهقهه سست |
|
|
گفت من رقص ندانم به سزا |
|
مطربی نیز ندانم به درست |
|
|
بهر حمالی خوانند مرا |
|
کاب نیکو کشم و هیزم چست |
|
|
مهتر قالیان و نور مرند |
|
میلشان جز به سربلندی نیست |
|
|
دو کریمند راست باید گفت |
|
که مرا طبع کژ پسندی نیست |
|
|
هر کجا دل شکستهای بینند |
|
کارشان جز شکسته بندی نیست |
|
|
لیک چون طالعم به صحبتشان |
|
نیست، در دل مرا نژندی نیست |
|
|
چون مهذب مراست وان دو نهاند |
|
عافیت هست و دردمندی نیست |
|
|
چون مرا سندس است و استبرق |
|
شاید ار قالی مرندی نیست |
|
|
من آن خاقانی دریا ضمیرم |
|
کز ابر خاطرش خورشید برق است |
|
|
دبیری را توئی هم حرفتم لیک |
|
شعارم صدق و آئین تو زرق است |
|
|
اگرچه هر دو خون ریزند لیکن |
|
هم از جلاد تا فصاد فرق است |
|
|
چار چیز است خوش آمد دل خاقانی را |
|
گر کریمی و معاشر مده این چار ز دست |
|
|
مال پاشیدن و پوشیدن اسرار کسان |
|
باده نوشیدن و بوسیدن معشوقهی مست |
|