| | | | | | |
|
چراغ کیان کشته شد کاش من |
|
به مرگش چراغ سخن کشتمی |
|
|
گرم قوتستی چراغ فلک |
|
به آسیب یک دم زدن کشتمی |
|
|
گرم دست رفتی به شمشیر صبح |
|
اجل را به دست زمن کشتمی |
|
|
سلیمان چو شد کشتهی اهرمن |
|
مدد بایدم کاهرمن کشتمی |
|
|
به مازندرانم ظفر بایدی |
|
که دیوانش را تن به تن کشتمی |
|
|
چو شیرین تن خویشتن را به تیغ |
|
پس از خسرو تیغ زن کشتمی |
|
|
اگر با صفهود وفا کردمی |
|
به هجران او خویشتن کشتمی |
|
|
اگر حق مهرش به جای آرمی |
|
طرب را چو گل در چمن کشتمی |
|
|
دل و دیده بر دست بنهادمی |
|
چو سیماب از آب دهن کشتمی |
|
|
عروسان خاطر دهندی رضا |
|
که چون سمعشان در لگن کشتمی |
|
|
هم او را از آن حاصلی نیستی |
|
وگر خویشتن در حزن کشتمی |
|
|
رفیقا مکش خویشتن در فراق |
|
که گر شایدی کشت من کشتمی |
|
|
یک مشت خاکی ارچه دربند کاخ و کوخی |
|
برگ از خدا طلب کن بگذار شاخ و شوخی |
|
|
نیکوت داشت اول، نیکوت دارد آخر |
|
این بیت معتقد ساز از قاضی تنوخی |
|