| | | | | | |
|
چو آسمان ورق عهد مقتفی بنوشت |
|
برآمد آیت مستنجد از صحیفهی حال |
|
|
چو صبح صادق دین را نهفت ظل ابد |
|
برآمد از پس صبح آفتاب عرش ظلال |
|
|
چه آفتاب که سهمش چو آفتاب از ابر |
|
روان کند خوی تب لرزه از مسام جبال |
|
|
چو در چهار در ملک شد به چهار جهت |
|
مثال نور فرستاد آفتاب مثال |
|
|
که آفتاب چو کرد از هوا صحیفهی سیم |
|
مثال نور نویسد بر او قلم تمثال |
|
|
ببین مثال خلافت به دست نور الدین |
|
که بهر دست سلاطین کنند حرز کمال |
|
|
فلک چو عود صلیبش بر اختران بندد |
|
که صرعدار بوند اختران به گاه زوال |
|
|
خجسته نائب صدر الخلافه عون الدین |
|
که از شمایلش آبستن است باد شمال |
|
|
چو پیک خواجه به دار الخلافه باز رسد |
|
سلام بنده رساند به آستان جلال |
|
|
دریغ ننگ مجال است و بر نمیتابد |
|
که راندمی به ثنای خلیفه سحر حلال |
|
|
مال کم راحت است و افزون رنج |
|
لاجرم مال می نخواهد عقل |
|
|
همچو می کاندکش فزاید روح |
|
لیک بسیار او بکاهد عقل |
|
|
گه خرمی از غفلت و گه غمگنی از عقل |
|
در هیچ دو رنگت نه درنگ است و نه حاصل |
|
|
خاقانی از این راه دو رنگی به کران باش |
|
یا عاقل عاقل زی، یا غافل غافل |
|
|
غصهی دل گفت خاقانی که از ابناء جنس |
|
کس نماند و من به ناجنسان چنین واماندهام |
|
|
رهروان چون آفتاب آزاد و خندان رفتهاند |
|
من چرا چون ذره سرگردان و دروا ماندهام |
|
|
همرهان بر جدول دجله چو مسطر راندهاند |
|
من چو نقطه در خط بغداد یکتا ماندهام |
|
|
دوستانم قطب و شمس و نجم و بوالبدر و شهاب |
|
رفته و من چون سها در گوشه تنها ماندهام |
|
|
همرهند این پنج تن چون کاف و ها یا عین و صاد |
|
یک تنه چون قاف والقرآن من اینجا ماندهام |
|
|
خاقانیا به کعبه قسم یاد کن که من |
|
زانگه که کعبهوار در این سبز پردهام |
|
|
گرچه ز هر چه دوست بد آزار دیدهام |
|
ورچه ز هر که خصم بد آسیب خوردهام |
|
|
در کار هیچ دوست منافق نبودهام |
|
بر مرگ هیچ خصم شماتت نکردهام |
|