| | | | | | |
|
گفتم ای دل بهر دربان جلال |
|
نعل اسب از تاج دانایی فرست |
|
|
دل جوابم داد کز نعل پیاش |
|
تاج هفت اجرام بالایی فرست |
|
|
نکتهی او دانه و ارواح است مرغ |
|
دانه زی مرغان صحرایی فرست |
|
|
این دو طفل هندو از بام دماغ |
|
بر در صدرش به مولایی فرست |
|
|
یا ز آب دست و خاک پای او |
|
زقهی طفلان دانایی فرست |
|
|
پیش یکران ضمیرش عقل را |
|
داغ بر رخ کش به لالایی فرست |
|
|
حاصل شش روز و نقد چل صباح |
|
یک شبه خرجش که فرمایی فرست |
|
|
هر بساط ذکر کراید بپوش |
|
هر طراز شکر کرایی فرست |
|
|
شحنهی شرع است منشور بقاش |
|
سوی این نه شهر مینایی فرست |
|
|
شب در آن شهر است غوغا ز اختران |
|
مهر شحنه سوی غوغایی فرست |
|
|
از تن و دل چون کنی نون والقلم |
|
نزد شحنه شکل طغرایی فرست |
|
|
پیش فکر او که رخشد شمسوار |
|
شمس گردون را به حربایی فرست |
|
|
بهر آذین عروس خاطرش |
|
چرخ اطلس را به دیبایی فرست |
|
|
او به تنها صد جهان است از هنر |
|
یک جهانش جان به تنهایی فرست |
|
|
معجز کلی فرستادت به مدح |
|
تو جزاش از سحر اجزایی فرست |
|
|
او ز گاوت عنبر هندی دهد |
|
تو ز آهو مشک یغمایی فرست |
|
|
گر نداری خون خشک آهوان |
|
سنبل تر بهر بویایی فرست |
|
|
دست جم چون راح ریحانیت داد |
|
خوان جم را خل خرمایی فرست |
|
|
آب زمزم داد بطحایی تو را |
|
از فرات آبی به بطحایی فرست |
|
|
هفت جوش از آینه دادت تو نیز |
|
پنج نوش از کلک صفرایی فرست |
|
|
داد نعمتها چو نعمان عرب |
|
شکرها چون حاتم طایی فرست |
|
|
کوه دانش را چو داود از نفس |
|
منطق الطیر از خوشآوایی فرست |
|
|
بانگ پشه مگذران بر گوش جم |
|
گر فرستی لحن عنقایی فرست |
|
|
از دواتت دار ملک تیر را |
|
نیزهی بهرام هیجایی فرست |
|
|
بهر ری کو پار زهرت داده بود |
|
هدیه امسال از شکرخایی فرست |
|
|
طوطی ری عذرخواه ری بس است |
|
سوی طوطی قند بیضایی فرست |
|
|
ری بدین طوطی ز هندو رای به |
|
خدمت ری هندی و رایی فرست |
|
|
روح شیدا شد ز عشق منظرش |
|
از نظر گو حرز شیدایی فرست |
|
|
عازر دل مردهای در وی گریز |
|
گو مرا باد مسیحایی فرست |
|
|
چون توئی خاقان ترکستان طبع |
|
مه رخی با مهر عذرایی فرست |
|
|
نثر تو نعش و ثریا نظم توست |
|
هدیه نعشی و ثریایی فرست |
|
|
قدر نظم و نثر او داند به شرط |
|
سوی روضه در دریایی فرست |
|
|
تخم پیله است آن به دیباجی سپار |
|
زعفران است آن به حلوایی فرست |
|
|
گر توانی هاونی ساز از هلال |
|
خاصه بهر زعفرانسایی فرست |
|
|
زرگر ساحر صفت را بهر صنع |
|
سیم چینی، زر آبایی فرست |
|
|
گوید اینجا خاص مهمانت آمدم |
|
اجری خاص از نکورایی فرست |
|
|
نحل مهمان بهار آید بلی |
|
نزل نحل از باغ گویایی فرست |
|
|
نحل را برخوان شاخ آور ز جود |
|
پس در آن فضل عسل زایی فرست |
|
|
این دل صد چشمه را پالونهوار |
|
از برای شهد پالایی فرست |
|
|
عقل را گفتم چه سازم نزل او |
|
گفت جنت نزل دربایی فرست |
|
|
آه تو شمع است و اشکت شکر است |
|
شمع و شکر رسم هر جایی فرست |
|
|
باد را بهر سلیمان رخش ساز |
|
زین زر برکن به رعنایی فرست |
|
|
هر سحرگاهش دعای صدق ران |
|
پس به سوی عرش فرسایی فرست |
|
|
وز پی احمد براقی کن ز نور |
|
پس برای چرخ پیمایی فرست |
|
|
ورنه باری سوی بهمن همتی |
|
تنگ بسته خنگ دارایی فرست |
|
|
همتم گفتا که ملبوس جلال |
|
دق مصری وشی صنعایی فرست |
|
|
عصمتش گفت از تکلف درگذر |
|
شش گزی دستار و یکتایی فرست |
|
|
مشتری فر و عطارد فطنت است |
|
تحفههاش از مدحت آرایی فرست |
|
|
نی نی از بود تو نتوان تحفه ساخت |
|
تحفه بر قدر توانایی فرست |
|
|
هرچه بفرستی به رسوایی کشد |
|
دل شفاعت خواه رسوایی است |
|
|
شعر هم جرم است جان را تحفه ساز |
|
بر امیدم جرم بخشایی فرست |
|
|
نقد برناییت دانم مانده نیست |
|
تات گویم نقد برنایی فرست |
|
|
اشک گرمت باد و باد سرد پس |
|
هر دو را با عقل سودایی فرست |
|
|
بهر تسبیح سلیمان عصمتی |
|
اشک داودی ز قرایی فرست |
|
|
یعنی از بستان خاطر نوبری |
|
باز کن در زی زیبایی فرست |
|
|
قربهای پر کن ز تسنیم ضمیر |
|
روح را با آن به سقایی فرست |
|
|
گر توانی بهر شیب مقرعهاش |
|
زلف حوران هرچه پیرایی فرست |
|
|
وز دو قرص گرم و سرد مهر و ماه |
|
رایت آن صدر والایی فرست |
|
|
وز بره تا گاو و بزغالهی فلک |
|
گوشتی ساز و به مولایی فرست |
|
|
دانهی دل جوجو است و چهره کاه |
|
کاه و جو زین دشت سرمایی فرست |
|
|
آفتابی شو ز خاک انگیز زر |
|
زی عطارد زر جوزایی فرست |
|
|
چون توئی خاک سپاهان را مرید |
|
خرجش آنجا نقد اینجایی فرست |
|
|
مرا شاه بالای خواجه نشانده است |
|
از آن خواجه آزرده برخاست از جا |
|
|
چه بایستش آزردن از سایهی حق |
|
که نوری است این سایه از حق تعالی |
|
|
نه زیر قلم جای لوح است چونان |
|
که بالای کرسی است عرش معلا |
|
|
نداند که از دور پرگار قدرت |
|
بود نقطهی کل بر از خط اجزا |
|
|
معما بر از ابجد آمد به معنی |
|
چو معنی که هم برتر آمد ز اسما |
|
|
بخور از بر عنبر آمد به مجلس |
|
عقول از بر انفس آمد به مبدا |
|
|
کواکب بود زیر پای ملایک |
|
حواری بود بر زبردست حورا |
|
|
ببین نه طبق برتر از هفت قلعه |
|
ببین هفت خاتون بر از چار ماما |
|
|
زمین زیر به کو کثیف است و ساکن |
|
فلک به ز بر کو لطیف است و دروا |
|
|
الف را بر اعداد مرقوم ببینی |
|
که اعداد فرعند و او اصل و والا |
|
|
نه شاخ از بر بیخ باشد مرتب |
|
نه بار از بر برگ باشد مهیا |
|
|
قیاس از درختان بستان چه گیری |
|
ببین شاخ و بیخ درختان دانا |
|
|
هنرمند کی زیر نادان نشنید |
|
که بالای سرطان نشسته است جوزا |
|
|
نه لعل از بر خاتم زر نشیند |
|
نه لعل و زر کل چنین است عمدا |
|
|
دبیری چو من زیردست وزیری |
|
ندارند حاشا که دارند حاشا |
|
|
دبیر است خازن به اسرار پنهان |
|
وزیر است ضامن به اشکال پیدا |
|
|
دبیری ورای وزیری است یعنی |
|
عطارد ورای قمر یافت ماوا |
|
|
چو ریگی است تیرهگران سایه نادان |
|
چو آبی است روشن سبکروح دانا |
|
|
نه آب از بر ریگ باشد به چشمه |
|
نه عنبر بر از آب باشد به دریا |
|
|
گران سایه زیر سبکروح بهتر |
|
چو سنگ سیه زیر آب مصفا |
|
|
دو سنگ است بالا و زیر اسیا را |
|
گران سیر زیر و سبک سیر بالا |
|