| | | | | | |
|
گنج عمری داشتی خاقانیا |
|
کم کم از گنج تو گم شد آه آه |
|
|
شد سیاهی دیدهی دولت سپید |
|
شد سپیدی چهرهی سلوت سیاه |
|
|
در زیان عمر یکسانند خلق |
|
خواه درویش است، خواهی پادشاه |
|
|
از کیا درگیر کز زر یافت تاج |
|
تا شبانی کز گیا دارد کلاه |
|
|
بامدادان روز چون سر برزند |
|
بر همه یکسان درآید شامگاه |
|
|
هرکه را بیصرف کم شد نقد عمر |
|
هست مغبون اندر این بازارگاه |
|
|
عمر کاهد تن گدازد دور چرخ |
|
اینت چرخ تن گداز عمر کاه |
|
|
جزوی از من کم شود، جزوی ز میر |
|
روزی از من بگذرد، روزی ز شاه |
|
|
از گدایی چون من و میری چو تو |
|
عمر یکسان میستاند سال و ماه |
|
|
کام ثعبان را چه خرچنگ و چه مور |
|
سیل طوفان را چه خرسنگ و چه کاه |
|
|
آتش سوزان و داس تیز را |
|
یک صفت باشد تر و خشک گیاه |
|
|
شمع را از باد کی باشد امان؟ |
|
پنبه را ز آتش کجا باشد پناه |
|
|
شاه محجوب است و من آگه ز کار |
|
شاه مشغول است و من فارغ ز جاه |
|
|
بلکه من آزادم او در بند آز |
|
بلکه من آگاهم او غافل ز راه |
|
|
دبیر ما به صفت روبه است گوا دم او |
|
بلی هر آینه روباه را دم است گواه |
|
|
همه به سجده نظافت دهد مساجد را |
|
بلی منظف مسجد بود دم روباه |
|