| | | | | | |
|
گنج فضائل افضل ساوی شناس و بس |
|
کز علم مطلق آیت دوران شناسمش |
|
|
استاد حکمت آمد و شاگرد حکم دین |
|
کز چند فن فلاطن یونان شناسمش |
|
|
چون عقل و جان عزیز و غریب است لاجرم |
|
جاندار عقل و عاقلهی جان شناسمش |
|
|
قدرش عراقیان چه شناسند کز سخن |
|
چون آفتاب امیر خراسان شناسمش |
|
|
آن زر سرخ را که سیاهی محک شناخت |
|
نه شاهد محک خلف کان شناسمش |
|
|
سلطانش امیر خواند و من بر جهان فضل |
|
سلطان شناسمش نه به سلطان شناسمش |
|
|
با آنکه مور حوصله و دیو گوهرم |
|
هم مرغ او شوم که سلیمان شناسمش |
|
|
او خواندم به سخره سلیمان ملک شعر |
|
من جان به صدق، مورچهی خوان شناسمش |
|
|
هر هشت حرف افضل ساوی است نزد من |
|
حرزی که هفت هیکل رضوان شناسمش |
|
|
تا عقل را خلیفه کتاب اوست گرچه خضر |
|
پیر من است طفل دبستان شناسمش |
|
|
او خود مرا حیات ابد داد خضروار |
|
ز آن قطعهای که چشمهی حیوان شناسمش |
|
|
دارم دل و دو دیده، ز اشعار او سه بیت |
|
تا خواندهام چهارم ایشان شناسمش |
|
|
در خط او چو نقطه و اعراب بنگرم |
|
خال رخ برهنهی ایمان شناسمش |
|
|
بر حرف او چو دایرهی جزم بشمرم |
|
در گوش عقل حلقهی فرمان شناسمش |
|
|
تا ز آبنوس روز و شب آمد دوات او |
|
من روز و شب جهان سخندان شناسمش |
|
|
تا دیدم آن دوات پر از کلک تیغ فعل |
|
زرادگاه رستم دستان شناسمش |
|
|
کمتر تراشهی قلم او عطارد است |
|
زشت آید ار عطارد کیهان شناسمش |
|
|
نجم زحل سواد دواتش نهم چنانک |
|
جرم سهیل ادیم قلمدان شناسمش |
|
|
اشعارش از عراق ره آورد میبرم |
|
که اکسیر گنج خانهی شروان شناسمش |
|
|
بر عیش بدگوارم اگر گل شکر دهند |
|
شعرش گوارشی است که به ز آن شناسمش |
|
|
تفاح جان و گل شکر عقل شعر اوست |
|
کاین دو به ساوه هست سپاهان شناسمش |
|
|
خود را مثال او نهم از دانش اینت جهل |
|
قطران تیره قطرهی باران شناسمش |
|
|
گرچه کشف چو پسته بود سبز و گوژپشت |
|
حاشا که مثل پستهی خندان شناسمش |
|
|
جانم نثار اوست که از عقل همچو عقل |
|
فهرست آفرینش انسان شناسمش |
|
|
خاقانی از ادیم معالیش قدوهای است |
|
آن قدوهای که قبلهی خاقان شناسمش |
|
|
هر کجا از خجندیان صدری است |
|
ز آتش فکرت آب میچکدش |
|
|
خاصه صدر الهدی جلال الدین |
|
کز سخن در ناب میچکدش |
|
|
آتش موسی آیدش ز ضمیر |
|
و آب خضر از خطاب میچکدش |
|
|
فکر و نطقش چو نکهت لب دوست |
|
ز آتش تر گلاب میچکدش |
|
|
مار زرینش نوش مهره دهد |
|
چون عبیر از لعاب میچکدش |
|
|
حاسدش آسیاست کز دامن |
|
آب چون آسیاب میچکدش |
|
|
آسمانی است کز گریبان آب |
|
بر زمین خراب میچکدش |
|
|
به لسانش نگر که چون بلسان |
|
روغن دیر یاب میچکدش |
|
|
خور ز رشک کفش به تب لرزه است |
|
که خوی تب ز تاب میچکدش |
|
|
شب رخ چرخ پر خوی است مگر |
|
که آن خوی از افتاب میچکدش |
|
|
گفت مدحی مرا که از هر حرف |
|
همه در خوشاب میچکدش |
|
|
موکب ابر چون به شوره رسد |
|
قطرها بر سراب میچکدش |
|
|
باد نوروز چون رسد بر گل |
|
شهد تر چون شراب میچکدش |
|
|
نم شبنم به گل رسد شبها |
|
هم نمی بر سداب میچکدش |
|
|
بکر طبعش نقاب هندی داشت |
|
کب حسن از نقاب میچکدش |
|
|
سبزهی سر نهاده عرض دهد |
|
هر نمی کز سحاب میچکدش |
|
|
خاقانیا به سائل اگر یک درم دهی |
|
خواهی جزای آن دو بهشت از خدای خویش |
|
|
پس نام آن کرم کنی ای خواجه برمنه |
|
نام کرم به دادهی روی و ریای خویش |
|
|
بر دادهی تو نام کرم کی بود سزا |
|
تا داده را بهشت ستانی سزای خویش |
|
|
تا یک دهی به خلق و دو خواهی ز حق جزا |
|
آن را ربا شمر که شمردی عطای خویش |
|
|
دانی کرم کدام بود آنکه هرچه هست |
|
بدهی بهر که هست و نخواهی جزای خویش |
|