| | | | | | |
|
آنزمان مهر تو میجست که پیمان میبست |
|
جان من با گره زلف تو در عهد الست |
|
|
نو عروسان چمن را که جهان آرایند |
|
با گل روی تو بازار لطافت بشکست |
|
|
دلم از زلف کژت جان نبرد زانک درو |
|
هندوانند همه کافر خورشیدپرست |
|
|
چشم مخمور تو گر زانکه ببیند درخواب |
|
هیچ هشیار دگر عیب نگیرد برمست |
|
|
خسروانند گدایان لب شیرینت |
|
خسرو آنست که او را چو تو شیرینی هست |
|
|
دلم از روی تو چون مینشکیبد ز آنروی |
|
ببرید از من و در حلقهی زلفت پیوست |
|
|
دوش گفتم که بنشین زانک قیامت برخاست |
|
فتنه برخاست چون آن سرو خرامان بنشست |
|
|
زادهی خاطر خواجو که بمعنی بکرست |
|
حیف باشد که برندش بجهان دست بدست |
|