خواجوی کرمانی (غزلیات)/آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید

by خواجوی کرمانی

	آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید			از سمن برگ رخش سنبل تر می‌روید
	می‌رود آب گل از نسترنش می‌ریزد			و ارغوان و گلش از راهگذر می‌روید
	بجز آن پسته دهن هیچ سهی سروی را			نار سیمین نشنیدم که ز بر می‌روید
	تا تو در چشم منی از لب سرچشمه‌ی چشم			لاله می‌چینم و در لحظه دگر می‌روید
	فتنه دور قمر نزد خرد دانی چیست			سبزه‌ی خط تو کز طرف قمر می‌روید
	تیغ هجرم چه زنی کز دل ریشم هر دم			می‌دمد شاخ تبر خون و تبر می‌روید
	فصل نوروز چو در برگ سمن می‌نگرم			بی گل روی تو خارم ز بصر می‌روید
	هر زمانم که خط سبز توآید در چشم			سبزه بینم ز لب چشمه که برمی‌روید
	ای بسا برگ شقایق که دمادم در باغ			از سرشک من و خوناب جگر می‌روید
	ظاهر آنست که از خون دل فرهادست			آن همه لاله که بر کوه و کمر می‌روید
	اگر از چشم تو خواجو همه گوهر خیزد			از رخ زرد تو چونست که زر می‌روید