| | | | | | |
|
آن ماه مهر پیکر نامهربان ما |
|
گفت ای بنطق طوطی شکرستان ما |
|
|
وقت سحر شدی بتماشای گل بباغ |
|
شرمت نیامد از رخ چون گلستان ما |
|
|
در باغ سرو را ز حیا پای در گلست |
|
از اعتدال قد چو سرو روان ما |
|
|
برگ بنفشه کز چمن آید نسیم او |
|
تابیست از دو سنبل عنبر فشان ما |
|
|
آب حیات کز ظلماتش نشان دهند |
|
آبیست پیش کوثر آتش نشان ما |
|
|
ماییم فتنهئی که در آخر زمان بود |
|
ور نی کدام فتنه بود در زمان ما |
|
|
بنمود چشم مست و بر مزم عتاب کرد |
|
کاخر چنین بود غمت از ناتوان ما |
|
|
در باغ وصل اگر نبود چون تو بلبلی |
|
کم گیر پشهئی ز همای آشیان ما |
|
|
میکرد در کرشمه به ابرو اشارتی |
|
یعنی گمان مبر که کشد کس کمان ما |
|
|
کس با میان ما نکند دست در کمر |
|
الا کمر که حلقه شود برمیان ما |
|
|
خواجو اگر چه در سر سودای ما رود |
|
تا باشدش سری سر او و آستان ما |
|