| | | | | | |
|
آن نه رویست مگر فتنهی دور قمرست |
|
وان نه زلفست و بنا گوش که شام و سحرست |
|
|
ز آرزوی کمرت کوه گرفتم هیهات |
|
کوه را گرچه ز هر سوی که بینی کمرست |
|
|
مردم چشمم ارت سرو سهی میخواند |
|
روشنم شد که همان مردم کوته نظرست |
|
|
اشک را چونکه بصد خون جگر پروردم |
|
حاصلم از چه سبب زو همه خون جگرست |
|
|
نسبت روی تو با ماه فلک میکردم |
|
چو بدیدم رخ زیبای تو چیز دگرست |
|
|
حیف باشد که بافسوس جهان میگذرد |
|
مگذر ای جان جهان زانکه جهان برگذرست |
|
|
اشک خونین مرا کوست جگر گوشهی دل |
|
زین صفت خوار مدارید که اصلی گهرست |
|
|
قصهی آتش دل چون به زبان آرم از آنک |
|
شمع اگر فاش شود سر دلش بیم سرست |
|
|
هر کرا شوق حرم باشد از آن نندیشد |
|
که ره بادیه از خار مغیلان خطرست |
|
|
گر بشمشیر جفا دور کنی خواجو را |
|
همه سهلست ولی محنت دوری بترست |
|
|
همه سرمستیش از شور شکر خندهی تست |
|
شور طوطی چه عجب گر ز برای شکرست |
|